Ο Ζαχαρίας Μαυροειδής είναι ένα από τα πιο αγαπητά, συγκροτημένα και χαρισματικά άτομα που ξέρω και παρακολουθώ από τα πρώτα του βήματα στις ταινίες μεγάλου μήκους, όπως ο Ξεναγός.
Ο Ξενοφώντας Χαλάτσης είναι φίλος, η χαρά της ζωής και βασιλιάς της καλής ατάκας.
Η συνεργασία των δύο στη συγγραφή του σεναρίου για τη νέα ταινία του Μαυροειδή, «Το Καλοκαίρι της Κάρμεν» δεν θα μπορούσε παρά να είναι εκρηκτική.
Θέλατε να κάνετε ένα statement με τη συγκεκριμένη ταινία;
Ζ.Μ. Δεν είναι πολεμική η ταινία, δεν πάμε να σηκώσουμε σημαία. Βλέποντας πώς έχει πάει σε προβολές, παρατηρώ τα στοιχεία αποδοχής και διαφορετικότητας, αλλά αυτό γίνεται, επειδή είναι κεκτημένα. Ό,τι παρουσιάζεται για τα βιώματα των γκέι γίνεται με μια σοκαριστική φυσικότητα και χωρίς διάθεση ούτε να εξευγενίσει, ούτε να υπερασπιστεί κάτι. Το μεγάλο στοίχημα για μένα ήταν να μην εξευγενίσουμε την ιστορία. Αντίστοιχα και με τη θηλυπρέπεια: Πολύ συχνά στις αφηγήσεις γίνεται μια κακοποιητική αναπαράσταση και συχνά ένας queer δημιουργός φοβάται να εντάξει τη θηλυπρέπεια σε μια ιστορία, ακριβώς γιατί είναι πολύ λεπτή η διαφορά ανάμεσα στο να αναπαράγεις ένα στερεότυπο και στο να λες ότι υπάρχει και η θηλυπρέπεια και είναι ΟΚ. Αυτό είναι μια πρόκληση, αλλά όχι για εμάς. Το έχω εισπράξει πάντως. Μια Ελληνίδα στην Ελβετία με ρώτησε αν τη λέξη «αδερφή» τη χρησιμοποιούν οι γκέι μεταξύ τους, γιατί είναι κακοποιητική. Δεν έχουμε συνηθίσει να ακούμε να μιλάνε έτσι σε ταινίες, όμως στην πραγματική ζωή συμβαίνει. Η ειλικρίνεια με την οποία αναπαρίστανται στην ταινία οι καθημερινοί διάλογοι δύο ομοφυλόφιλων χαρακτήρων, δεν είναι τόσο συνήθης. Θηλυπρεπής χαρακτήρας υπάρχει και στην ταινία, όχι με διάθεση διακωμώδησης, απλά έτσι είναι. Όσο διασκεδάζει αυτός με τον εαυτό του και τη θηλυπρέπειά του και με το να τσαλαπατάει την αρρενωπότητα, άλλο τόσο το απολαμβάνουμε κι εμείς μαζί του. Το αστείο δεν είναι εις βάρος του γκέι, αλλά εις βάρος της αρρενωπότητας.
Φ.Χ. Τη θηλυπρέπεια την έχουμε συνηθίσει ως κωμικό στοιχείο, για να βγάλει γέλιο. Ακόμα και στους γκέι υπάρχει αυτός ο ρατσισμός ενάντια στα θηλυπρεπή αγόρια. Ουσιαστικά είναι μια άλλη έκφανση του ψυχισμού τους, της εμφάνισής τους. Δεν είναι κακό ή καλό. Ο άλλος θέλει να είναι έτσι, έτσι να εκφραστεί. Είναι αυτό που λέμε «κουλή». Είναι ωραίο να γίνεσαι και κουλή! Επίσης, πώς ορίζεται το queer cinema; Αν ένας σκηνοθέτης είναι queer, είναι και όλες οι ταινίες του ανεξαρτήτως θεματικής; Ή αν οι πρωταγωνιστές είναι queer, αλλά χωρίς κλασικά queer προβλήματα; Η Κάρμεν δεν έχει τα κλασικά queer προβλήματα – αποδοχή, in the closet, αυτοκτονία, κατάθλιψη, μπούλινγκ. Τα αγγίζει, αλλά δεν επικεντρώνεται εκεί. Έχει αγάπη, το ζήτημα της αποδοχής από την οικογένεια, αυτογνωσία, φιλία, χωρισμός… ποιος χωρίζει και δεν περνά ό,τι ο κακομοίρης ο Δημοσθένης; Είναι κι ένας από τους λόγους που η ταινία αρέσει στο κοινό ανεξαρτήτως σεξουαλικότητας.
Για να διαβάσετε περισσότερα επισκεφθείτε το monopoli.gr
