Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Βασίλης Μπισμπίκης δεν έχει αποσυνδέσει το πριν του από το τώρα του. Από τη μια να ζει καλά, χωρίς να του λείπει τίποτα· κι από την άλλη μπορεί να τρώει στο ίδιο τραπέζι με μια οικογένεια Ρομά.
Πόσο έχεις αλλάξει στη διαδρομή αυτής της 12ετίας; Αισθάνεσαι πως έχει διανύσει απόσταση ως καλλιτέχνης, αισθάνεσαι πιο ώριμος;
Δεν νιώθω πιο ώριμος καλλιτεχνικά – θα ήταν βλακεία και μόνο να ισχυριστώ κάτι τέτοιο. Νιώθω ότι δεν ξέρω τίποτα, πραγματικά. Δεν ξέρω πως να παίξω, δεν ξέρω πώς να σκηνοθετήσω. Με πηγαίνουν τα πράγματα σε αυτό που κάνουμε κάθε φορά. Και τώρα στις πρόβες των «Εμπόρων» πηγαίνω άγραφο βιβλίο. Δεν θέλω να νιώσω ότι ξέρω γιατί μετά θα είναι σαν να έχω συνταγή. Άσε που δεν πιστεύω ότι υπάρχει συνταγή· γιατί διαφορετικά θα είχαμε γεμίσει επιδραστικές παραστάσεις και θα βγάζαμε όλοι πολλά λεφτά.
Τότε, πιστεύεις στο ταλέντο;
Ίσως έχω ένα ταλέντο να κάνω παραστάσεις που ακουμπούν στη δική μου αλήθεια, στην αλήθεια των ηθοποιών και κάπως έτσι πλησιάζουν την αλήθεια του κοινού. Κι αυτό, πάλι, με αμφιβολία το λέω. Εκείνο που δεν αμφισβητώ με τίποτα είναι πως όσες παραστάσεις έχω σκηνοθετήσει περιέχουν γεγονότα τα οποία έχουν συμβεί στην πραγματικότητα. Στα «Κόκκινα φανάρια», για παράδειγμα, είχαμε επεισόδια τα οποία είτε είχα δει με τα μάτια μου να συμβαίνουν γύρω από την Ομόνοια ή τα είχε ζήσει η Μπέτυ Βακαλίδου. Στα «Ποντίκια», επίσης, μιλούσαμε για όλους εκείνους τους ανθρώπους που το πρωί δουλεύουν σε συνεργεία για ένα ξεροκόμματο και το βράδυ κοιμούνται σε άθλιες συνθήκες, δέκα – δέκα μέσα σε βαν, πέριξ του Βοτανικού και της Εθνικής. Γι’ αυτούς τους ανθρώπους μιλάω, τους περιθωριακούς, που κανείς δεν βλέπει και κανείς δεν φωτίζει.
Κρατάς επαφή με αυτήν την πλευρά της κρυμμένης ζωής;
Ναι, έχω επαφή με ανθρώπους που δεν θα τους έριχνες άλλο βλέμμα, με άτομα που ζουν στην παρανομία, που έχουν διαπράξει φόνο, με Ρομά που ζουν γκετοποιημένοι· γενικά με αυτούς που η κοινωνία αποκλείει.
Μοιάζει λίγο αντιφατική η ζωή σου.
Μπορεί στα μάτια των άλλων να είναι. Από τη μια να ζω καλά, χωρίς να μου λείπει τίποτα· κι από την άλλη να τρώω στο ίδιο τραπέζι με μια οικογένεια Ρομά. Αυτός είμαι. Δεν έχω αποσυνδέσει το πριν μου από το τώρα μου. Με γειώνει όλο αυτό, θέλω να ζω ανάμεσα σε λαϊκούς ανθρώπους.
Για να διαβάσετε ολόκληρη τη συνέντευξη επισκεφθείτε το monopoli.gr
