Η Φωτεινή Δάρρα και ο Πάνος Τριανταφύλλου είναι το ζευγάρι που έχει κατακτήσει τις καρδιές κριτών και τηλεθεατών με τις εξαιρετικές ερμηνείες τους αλλά και με το δυνατό μήνυμα ζωής που στέλνει κάθε Σάββατο ο Παραολυμπιονίκης, ο οποίος ξεπερνά τα εμπόδια της ζωής με απαράμιλλη δύναμη ψυχής.
Το λαμπερό ζευγάρι του J2US μίλησε για τη συμμετοχή του στο σόου του Νίκου Κοκλώνη αλλά για πιο προσωπικές πτυχές τους στο περιοδικό ΟΚ! και τη Μαρία Ρουμελιώτου.
H επιτροπή με τα απανωτά δεκάρια της και ο κόσμος με τις ψήφους του σας έχει λατρέψει από την πρώτη στιγμή στο J2US. Το περίμενες;
Από τον Πάνο το περίμενα. Και περιμένω και περισσότερα. Περιμένω 10 με τόνο. Στην πρώτη μας πρόβα που κάναμε στο σπίτι μου έπαθα πλάκα. Έφυγε και έκανα τον σταυρό μου. Είπα «ευχαριστώ, Θεέ μου, είναι πολύ καλός». Έχει καλό αυτί και μπαίνει μέσα στην ερμηνεία.
Πώς έγινε η πρώτη προσέγγιση για να συμμετάσχεις στο σόου;
Tο πρώτο ραντεβού το έκανα λόγω της Έλενας Κατραβά. Είναι ένα πρόσωπο που το σέβομαι και το εκτιμώ. Την εμπιστεύομαι, τη θαυμάζω. Ήθελα να κάνω κάτι τηλεοπτικό, αλλά με τον τρόπο που θέλω εγώ. Τους είπα ότι το πρόσωπο που θα είναι μαζί μου θα ήθελα να στέλνει κάποιο μήνυμα, να έχει το όραμα που έχω εγώ στη δική μου δουλειά. Όταν μου είπαν ότι ο Πάνος είναι παραολυμπιονίκης, είπα «ναι, εδώ έχει νόημα» χωρίς να έχω ακούσει τη φωνή του. Πρέπει να πω, πάντως, ότι ο Νίκος Κοκλώνης έχει τον τρόπο του να πλησιάζει τους ανθρώπους με μεγάλο σεβασμό και έτσι όπως θέλεις εσύ να σε πλησιάσει. Επιπλέον, ο Φωκάς Ευαγγελινός κάνει εκπληκτική δουλειά στο σόου. Το εικαστικό αποτέλεσμα και τα γραφικά που επιμελείται ο ίδιος είναι μοναδικά. Με τον Φωκά είχαμε συνεργαστεί και στην έναρξη της Eurovision το 2006 στην Αθήνα και είχαμε ακούσει εγκωμιαστικά λόγια από τον Άγγλο σχολιαστή Τέρι Γουόγκαν. Θέλω όμως να πω και για την υπέροχη δουλειά του Κώστα Καπετανίδη, που κινηματογραφεί με αυτό τον εξαιρετικό τρόπο. Γιατί η εικόνα αναδεικνύει το τραγούδι και τη μουσική δίνοντας ένα ξεχωριστό αποτέλεσμα. Όλο αυτό μαζί δεν μου άφηνε περιθώριο να πω «όχι».
Ποιο ζευγάρι θεωρείς ισχυρό αντίπαλο στο J2US;
Όλοι έχουν τη δική τους προσωπικότητα και βλέπω και ανατροπές. Για παράδειγμα, ο Μπράτης στο δεύτερο live πήγε πολύ καλύτερα. Μου αρέσει και η Ντίντη με τον Ραφαηλίδη. Η Λόλα επίσης είναι ενδιαφέρουσα με τον Λευτέρη.
Λίγο πριν από την πρεμιέρα του J2US έφυγε από τη ζωή η μητέρα σου. Πόσο δύσκολο ήταν για σένα;
Όποτε και να χάσεις τη μαμά σου, ορφανεύεις. Δεν υπάρχει ηλικία. Η μητέρα μου έλεγε «από μάνα ορφανεύεις» και είχε δίκιο. Η μάνα μου όμως ήταν ένας άνθρωπος που δεν θα ήθελε να τα παρατήσω. Οι άνθρωποι από την παραγωγή με έπαιρναν τηλέφωνο, ανησυχούσαν αν θα είμαι στο live. Δευτέρα την έχασα, Τετάρτη έγινε η κηδεία στη Ζάκυνθο και Πέμπτη πήγα στην πρόβα. Και θα μιλήσω πάλι για τον Πάνο. Όταν βλέπεις έναν άνθρωπο να μην το βάζει κάτω έχοντας φάει αυτή την κατραπακιά, δεν σου επιτρέπεται να το βάλεις εσύ κάτω. Και επιπλέον η δική μας δουλειά είναι θεραπεία. Ο Πάνος ήταν ο πρώτος άνθρωπος που του έστειλα μήνυμα ότι πέθανε η μαμά μου για να του πω ότι δεν θα τον αφήσω. Αλλά μου λείπει πολύ η μαμά μου, δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν είναι εδώ, να την πάρω τηλέφωνο, να της μιλήσω. Ζω ακόμα τη φάση της άρνησης. (Δεν μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυά της.) Όταν πήραμε τα δεκάρια στο δεύτερο live, έλεγα «γιατί να μην είναι εδώ να με δει, να χαρεί;».
Είσαι μια από τις μεγάλες εκπλήξεις του J2US. Το περίμενες;
Δεν το περίμενα με τίποτα. Ούτε τη θετική ανταπόκριση του κόσμου ούτε ότι θα παίρναμε καλή βαθμολογία.
Πώς σου έγινε η πρόταση;
Με πήραν από την παραγωγή και αμέσως είπα το «ναι». Όταν συνάντησα τον Νίκο Κοκλώνη και την ομάδα του, μου έκανε εντύπωση ότι με υποδέχτηκαν με χαμόγελο και δεν με αντιμετώπισαν σαν ένα παλικάρι που είναι σε αναπηρικό αμαξίδιο. Αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα. Έτσι κι αλλιώς πάντα μου άρεσε το τραγούδι και δέχτηκα την πρόταση με μεγάλη χαρά. Ένας από τους βασικούς λόγους ήταν γιατί θα είχα coach τη Φωτεινή Δάρρα. Σκέφτηκα ότι θα το διασκεδάσουμε, θα περάσουμε όμορφα. Επίσης, μέσα από το J2US θα μπορούσα να δώσω μεγαλύτερη δημοσιότητα στο άθλημά μου.
Τραγουδούσες και πριν από το σόου;
Ναι, ερασιτεχνικά. Μου αρέσει το τραγούδι. Από μικρό παιδί πάντα είχα ένα μικρόφωνο και τραγουδούσα. Βαριά λαϊκά, Καζαντζίδη, Διονυσίου αλλά και Βαρδή. Αυτά που έχουμε τραγουδήσει μέχρι τώρα με τη Φωτεινή δεν ήταν στα ακούσματά μου αλλά ευτυχώς τα πήγα καλά.
Πώς είναι ως coach η Φωτεινή Δάρρα;
Καταπληκτική. Δεν είναι καθόλου αυστηρή. Δεν με πιέζει, με διορθώνει εκεί που πρέπει γιατί είμαι αρχάριος. Επειδή έχω μάθει λόγω του αθλητισμού να ακούω τις αδυναμίες μου και να τις διορθώνω, την ακούω σε όσα μου λέει. Νομίζω ότι είμαι ένας καλός στρατιώτης. Επειδή κουμπώνουν οι φωνές μας νομίζω ότι το αποτέλεσμα είναι καλό.
Ποιο ζευγάρι θεωρείς ισχυρό αντίπαλο στο J2US;
Δεν θέλω να αδικήσω κανένα ζευγάρι. Απλά κάποια μου αρέσει να τα ακούω. Μου αρέσει ο Ιωάννης Μελισσανίδης με τη Μελίνα Μακρή. Άλλο ένα ζευγάρι που μου αρέσει η ενέργειά του είναι ο Λευτέρης με τη Λόλα.
Έχουν περάσει 17 χρόνια από το σοβαρό τροχαίο ατύχημα στα 18 σου που σου άλλαξε τη ζωή. Τι έχει μείνει στη μνήμη σου;
Το ατύχημα δεν το φέρνω σχεδόν ποτέ στο μυαλό μου. Από την πρώτη στιγμή είπα «εγώ θα κάνω τη γυμναστική μου και θα περπατήσω». Και το είπα αμέσως μετά το ατύχημα που είχαμε πέσει μέσα στον γκρεμό.
Πώς έγιναν όλα;
Είχαμε πάει με κάτι φίλους βόλτα. Δεν οδηγούσα εγώ. Θυμάμαι μόνο ότι προσπαθούσα να κρατηθώ από κάπου αλλά δεν τα κατάφερα και είπα «Παναγία μου». Μετά ήταν τόσες οι τούμπες που πήρε το αμάξι που έχασα τις αισθήσεις μου. Κάποια στιγμή άνοιξα τα μάτια μου και ήμουν εκτός αυτοκινήτου. Τα παιδιά ήταν ακόμα μέσα. Τους φώναξα, μου απάντησαν και μετά βγήκαν από το αμάξι. Προσπάθησα να σηκωθώ αλλά δεν μπορούσα. Εκείνοι έκλαιγαν. Εγώ χαμογελούσα και έλεγα «όλα θα πάνε καλά». Έκανα πλάκα στους πυροσβέστες που ήρθαν γιατί είχαμε πέσει σε γκρεμό 70 μέτρων. Φλέρταρα και με μια νοσηλεύτρια την ώρα που με πήγαιναν στο νοσοκομείο. (Γελάει.) Το πήρα έτσι. Είναι μάλλον θέμα χαρακτήρα.Το σοκαριστικό ήταν μετά, όταν μια κοπέλα μέσα στην εντατική, όχι ο γιατρός μου, μου είπε ότι δεν θα ξαναπερπατήσω. Έκλαψα τότε. Αλλά ποτέ δεν χάνω τις ελπίδες μου. Το συζήτησα και με τον γιατρό και την οικογένειά μου. Είναι δύσκολη η περίπτωσή μου. Η επιστήμη προοδεύει αλλά έχουν περάσει από τότε 17 χρόνια. Ζω μόνος μου, ζω αξιοπρεπώς και κάνω τα πάντα.
Είσαι ένα πρότυπο δύναμης για πολλούς.
Νομίζω ότι αυτή η δύναμη έρχεται από μόνη της. Θα σου το εξηγήσω με ένα παράδειγμα. Μπορεί να μην μπορώ να κουνήσω τα πόδια μου, αλλά έχω τα χέρια μου. Ζω. Ξεκίνησα από το μηδέν. Σαν να ήμουν μωρό. Τώρα μένω μόνος μου, οδηγώ, κάνω δουλειές στο σπίτι, βγαίνω έξω βόλτες με τους φίλους μου. Θα έλεγα σε όσους έχουν παρόμοιο πρόβλημα να είναι καλά μέσα τους, να μην το βάζουν κάτω και να προσπαθούν συνεχώς. Να βγουν έξω από το σπίτι. Η ζωή δεν σταματάει. Και ο αθλητισμός βοηθάει πολύ τα άτομα που έχουν μια αναπηρία. Την ώρα της προπόνησης δεν κάνεις κακές σκέψεις. Ξέρω ότι έχεις πίστη στον Θεό. Πόσο σε βοήθησε όλα αυτά τα χρόνια; Πιστεύω στον Θεό κι αυτό μου δίνει δύναμη. Είτε γίνει είτε δεν γίνει αυτό που ζητάω, Εκείνος ξέρει γιατί.
