Υπάρχουν έρωτες που σε ταξιδεύουν, άλλοι που σε λυτρώνουν, και κάποιοι που σε καίνε. Στην περίπτωση του Love Me If You Dare, μιλάμε για εκείνον τον τοξικά ακαταμάχητο έρωτα που δεν ξέρεις αν πρέπει να τον θαυμάσεις ή να τον φοβηθείς.
Μια ταινία που δεν μένει στην επιφάνεια του ρομαντισμού αλλά βουτάει βαθιά στο σκοτεινό παιχνίδι των συναισθημάτων.
Ο Guillaume Canet και η Marion Cotillard δεν ερμηνεύουν απλώς τον Julien και τη Sophie. Γίνονται οι ήρωές τους με τέτοια αφοσίωση που, για 94 λεπτά, ο θεατής ξεχνά ότι βλέπει ηθοποιούς.
Η χημεία τους είναι ηλεκτρική, σχεδόν εκρηκτική. Το βλέμμα τους, το άγγιγμά τους, ακόμη και οι σιωπές τους μιλούν πιο δυνατά από λόγια. Η Cotillard δίνει μια ερμηνεία που ισορροπεί με μαεστρία ανάμεσα στη φαινομενική παιδικότητα και την υπόγεια οδύνη, ενώ ο Canet κουβαλά όλη τη σύγχυση και την παθητικότητα του Julien με έναν τρόπο που σε πληγώνει.
Αυτό το αθώο παιδικό παιχνίδι – Cap ou pas cap? (Τολμάς ή δεν τολμάς;) – γίνεται εδώ μεταφορά της ίδιας της ζωής τους.
Μιας ζωής που παίζεται στα άκρα. Το παιχνίδι τους, που ξεκινά σαν αστείο, εξελίσσεται σε ένα τοξικό εργαλείο χειραγώγησης, αλλά και σε ένα καταφύγιο όπου μόνο αυτοί οι δύο μπορούν να υπάρξουν ελεύθεροι. Και εκεί βρίσκεται η ειρωνεία: η ελευθερία τους είναι εγκλωβισμένη μέσα σε ένα παιχνίδι χωρίς τέλος.
Η ταινία είναι βαθιά ρομαντική, αλλά όχι με τον συνηθισμένο τρόπο. Δεν είναι μια ιστορία αγάπης για καρτ ποστάλ. Είναι ένας εθισμός, μια εμμονή, ένα πάθος που τσακίζει. Το φινάλε της, διφορούμενο και εξίσου ποιητικό όσο και μακάβριο, προκαλεί ερωτήματα: Μπορεί ο έρωτας να υπάρξει χωρίς όρια; Και ποιο το τίμημα όταν αυτά καταργούνται;
Δεν είναι τυχαία η επιλογή του τραγουδιού της Édith Piaf. Το La Vie en Rose παίζει ξανά και ξανά, σαν ειρωνικό χαλί κάτω από σκηνές οργής, πάθους, παραλογισμού και λαχτάρας. Ό,τι πιο αντιφατικό, αλλά και αληθινό.
Love and Gelato – Κριτική: Πάρε παγωτό, ξάπλωσε και ερωτεύσου α λα ιταλικά… χωρίς ενοχές!
Ίσως το πιο πολύτιμο δίδαγμα του Love Me If You Dare είναι πως ο έρωτας δεν είναι πάντα λυτρωτικός. Μπορεί να γίνει φυλακή, παιχνίδι εξουσίας, ή και καταστροφή – ειδικά όταν η παιδικότητα δεν αφήνει χώρο για ωριμότητα. Κι όμως, είναι μια υπενθύμιση πως μερικές αγάπες, όσο δύσκολες κι αν είναι, μένουν χαραγμένες στην ψυχή για πάντα.
Αν αντέχετε τις συναισθηματικές ανατροπές και τα συναισθήματα στα κόκκινα, αυτή η ταινία θα σας μείνει αξέχαστη. Αν όμως περιμένετε μια εύκολη ρομαντική ιστορία… τότε pas cap!
Διαβάστε επίσης: Γιατί τα θερινά σινεμά μάς μαγεύουν κάθε χρόνο;
