Παρασκεύή βράδυ και λες «πάμε να δούμε ένα χαλαρό ρομάντζο», αλλά πέφτεις πάνω στο Materialists και αντί να γελάς με γλυκόπικρα «κλισέ», στήνεις… debate πάνω σε ένα από τα πιο επίκαιρα κοινωνικά θέματα… το πώς επιλέγουμε ποιον αγαπάμε και αν η καρδιά μας είναι πράγματι ελεύθερη ή υπακούει σε αλγόριθμους, τραπεζικούς λογαριασμούς και dating apps.
Η Celine Song, μετά το συγκινητικό Past Lives, επιστρέφει με ένα φιλμ που κοιτάζει κατάματα τον τρόπο με τον οποίο οι σύγχρονοι άνθρωποι φιλτράρουν τα πάντα – ακόμα και την αγάπη – μέσα από πρίσματα οικονομικής σταθερότητας, αυτοβελτίωσης και ψυχολογικών check lists.
Η υπόθεση της ταινίας
Η Lucy (Ντακότα Τζόνσον) είναι μια επιτυχημένη matchmaker στο Μανχάταν, που γνωρίζει όσο λίγοι πώς να φτιάχνει «τέλειες» σχέσεις – για τους άλλους. Όταν γνωρίζει τον Harry (Πέδρο Πασκάλ), έναν γοητευτικό και οικονομικά πανίσχυρο εργένη, η ζωή της φαίνεται να μπαίνει σε μια τροχιά πολυτέλειας και σιγουριάς.
Όλα ανατρέπονται όταν ξαναβρίσκει τον John (Κρις Έβανς), τον πρώην έρωτά της που παραμένει γοητευτικός αλλά εξακολουθεί να παλεύει οικονομικά. Έτσι ξεκινά ένα συναισθηματικό love triangle που αναγκάζει τη Lucy να επανεξετάσει τι σημαίνει πραγματικά αγάπη, ποια είναι τα κίνητρά της και αν οι σχέσεις μπορούν ποτέ να είναι «καθαρές» από τον κυνισμό και την ανάγκη για ασφάλεια.
Η Song στήνει ένα τρίγωνο με τον Chris Evans (ο «ασφαλής» πλούσιος) και τον Pedro Pascal (ο παλιός, φτωχός έρωτας), όχι απλώς για να δημιουργήσει ρομαντικό δράμα, αλλά για να δοκιμάσει πόσο μακριά μπορεί να φτάσει μια γυναίκα που νομίζει ότι ξέρει τι θέλει. Κάπως έτσι και με απλά βήματα το φιλμ γίνεται μια λεπτή, ειρωνική μελέτη πάνω στον τρόπο που ζυγίζουμε συναισθήματα και υλικά κίνητρα.
Σκηνοθετικά, η Song επιλέγει μια πιο κοφτερή, σχεδόν ανθρωπολογική ματιά, παρατηρώντας τους ήρωες σαν μέσα από μεγεθυντικό φακό. Την ίδια ώρα ο Shabier Kirchner στη φωτογραφία δημιουργεί τον απόλυτο καμβά: μια ψυχρή, αστική ατμόσφαιρα που εντείνει το αίσθημα εγκλωβισμού των χαρακτήρων, κάνοντας τη Νέα Υόρκη να μοιάζει με σκακιέρα πάνω στην οποία κινούνται οι ζωές τους.
Αξίζει το hype;
Το δυνατό χαρτί της ταινίας είναι πως δεν σε χαϊδεύει. Αντίθετα, σου λέει ότι η αγάπη είναι ακατάστατη, κοστίζει (συναισθηματικά και υλικά) και θέλει θάρρος για να τη διεκδικήσεις.
Άλλωστε, όπως μάς τραγουδάνε κι οι λατρεμένοι Πυξ Λαξ… «ό τι αξίζει πονάει, κι είναι δύσκολο», οπότε και μόνο σαν ένα ευγενικό reminder, yes it’s worthy the hype!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
