Δεν πρόκειται απλώς για κινηματογραφική αφήγηση – η Μικρά Αγγλία είναι μια τελετουργία. Ο Παντελής Βούλγαρης δεν σκηνοθετεί την Άνδρο – τη χτίζει από την αρχή: κάθε δρομάκι, κάθε σκιά, κάθε θόρυβος από κύμα ή πιάτο στο τραπέζι, λειτουργεί σαν κομμάτι ενός ευρύτερου ψυχογραφήματος.
Η σκηνοθεσία είναι σχεδόν χειροποίητη, με φροντίδα και ρυθμό που θυμίζει τις κινήσεις παλιών γυναικών που στρώνουν σεντόνια για το προξενιό.
Το δυνατότερο στοιχείο της ταινίας, όμως, είναι το υπόγειο συναίσθημα – αυτό που δεν λέγεται αλλά διαρρέει. Η σιωπή γίνεται πιο εύγλωττη από κάθε φράση. Οι χαρακτήρες εγκλωβισμένοι στον καθωσπρεπισμό και τις κοινωνικές συμβάσεις, πονούν χωρίς να φωνάζουν. Εδώ δεν υπάρχουν ξέσπασμα ή μελοδραματισμός· υπάρχει βουβή απελπισία που σπάει την οθόνη σαν κύμα σε βράχο.
Το θαύμα στο κελί 7 – Κριτική: Θες να κλάψεις με λυγμούς; Πάτα play και κράτα χαρτομάντηλα!
Οι ερμηνείες είναι συγκλονιστικά μεστές, όχι γιατί είναι θεατρικές, αλλά γιατί είναι αληθινές. Η Πηνελόπη Τσιλίκα, στο κινηματογραφικό της ντεμπούτο, δεν παίζει απλώς την Όρσα – είναι η Όρσα. Βλέπεις στα μάτια της όσα δεν τολμάει να πει το στόμα της.
Η Σοφία Κόκκαλη, στον ρόλο της αδελφής Μόσχας, φέρνει έναν πιο αυθόρμητο αλλά εξίσου πληγωμένο χαρακτήρα, σαν φωτιά που σιγοκαίει κάτω από πέτρα. Ο Ανδρέας Κωνσταντίνου, ήρεμη δύναμη, ντύνει τον ρόλο του Σπύρου με αξιοπρέπεια και μυστήριο – τον βλέπεις και καταλαβαίνεις γιατί αγάπησαν δυο αδελφές τον ίδιο άντρα.
Η σκηνοθετική ματιά δεν είναι τυχαία· είναι βαθιά φεμινιστική, χωρίς να είναι διδακτική. Δεν φωνάζει – υπογραμμίζει. Δεν καταγγέλλει – δείχνει. Το γυναικείο βλέμμα της Ιωάννας Καρυστιάνη στη συγγραφή και το ανδρικό μάτι του Βούλγαρη στη σκηνοθεσία δημιουργούν έναν ιδανικό δημιουργικό γάμο. Το αποτέλεσμα; Μια ταινία που σέβεται τον θεατή, χωρίς να τον κανακεύει.
Η Μικρά Αγγλία δεν είναι απλώς ωραία – είναι πλήρης. Συναισθηματικά, αισθητικά, δραματουργικά. Είναι από εκείνα τα έργα που δεν χρειάζονται soundtrack για να τα θυμάσαι· τα κουβαλάς στο στήθος σου σαν προσωπική ανάμνηση.
Διαβάστε επίσης: Δεληγιάννειο Παρθεναγωγείο: Όταν η Ζωή μιλούσε για φεμινισμό την εποχή της απόλυτης πατριαρχίας!
