Όταν έβαλα να δω το My Oxford Year (Η Χρονιά μου στην Οξφόρδη), περίμενα κάτι συγκινητικό.
Ένα ρομαντικό δράμα με μελαγχολική ατμόσφαιρα, ιδανικό για εκείνες τις μέρες που έχεις ανάγκη να κλάψεις λίγο χωρίς λόγο. Ήμουν έτοιμη για το “μελό”, για τις δραματικές εξελίξεις που θα μου έσφιγγαν την καρδιά.
Αλλά… τίποτα.
Η ταινία βασίζεται σε ένα θέμα που θα μπορούσε να ήταν βαθιά συναισθηματικό — μιλάμε για έρωτα, καριέρα, επιλογές ζωής και μια σοβαρή ασθένεια που αλλάζει τα πάντα. Παρ’ όλα αυτά, το αποτέλεσμα μένει τρομερά επιφανειακό. Δεν ένιωσα τίποτα. Ούτε συγκίνηση, ούτε σύνδεση με τους χαρακτήρες, ούτε κάποιο δίλημμα που με άγγιξε προσωπικά. Όλα κυλούσαν… απλά.
Ήθελα να νιώσω, αλλά η ταινία δεν μου έδωσε τίποτα για να πιαστώ.
Το σκηνικό της Οξφόρδης είναι όμορφο, ναι. Και οι ηθοποιοί είναι συμπαθείς. Όμως το σενάριο πάσχει — δεν χτίζει βάθος, δεν σου επιτρέπει να δεθείς. Τα συναισθηματικά “highs” και “lows” περνάνε χωρίς να αφήνουν σημάδι. Λες και κάτι λείπει μόνιμα από το υπόστρωμα της ταινίας.
Κατά τη γνώμη μου, το My Oxford Year είναι μια ταινία που προσπαθεί να είναι πολλά, αλλά τελικά δεν είναι τίποτα. Δεν είναι ρομαντική, δεν είναι αληθινά δραματική, δεν είναι εμπνευστική. Είναι μια ωραία ιδέα που δεν έγινε ποτέ δυνατή ιστορία.
Θετικά:
- Όμορφο σκηνικό: Η Οξφόρδη είναι πάντα κινηματογραφικά γοητευτική.
- Καλή πρόθεση: Το θέμα είχε προοπτικές για συγκίνηση και βάθος.
- Ελαφρύ και εύκολο στην παρακολούθηση, αν ψάχνεις κάτι χαλαρό.
Αρνητικά:
- Συναισθηματικά επίπεδο: Δεν καταφέρνει να σε αγγίξει, παρά τη σοβαρότητα του θέματος.
- Ρηχοί χαρακτήρες: Δεν αναπτύσσονται αρκετά ώστε να νοιαστείς πραγματικά.
- Χάνει την ταυτότητά της: Δεν είναι ούτε “feel-good” ούτε “tearjerker”.
- Σενάριο χωρίς ένταση: Οι δραματικές κορυφώσεις είναι προβλέψιμες και άτονες.
