Πόσο μακριά μπορεί να φτάσει μια φωνή στο σκοτάδι; Και πόσο βαθιά μπορεί να εισχωρήσει στο μέσα σου όταν αναζητά κάτι που έχει χαθεί — ή που ίσως ποτέ δεν υπήρξε πραγματικά;
Ο Ρένος Χαραλαμπίδης επιστρέφει για δεύτερη χρονιά κινηματογραφικά με τον «Νυχτερινό Εκφωνητή», μια ταινία-εξομολόγηση, σχεδόν θεατρική, μα πάνω απ’ όλα συναισθηματικά φορτισμένη. Ένα κινηματογραφικό γράμμα προς κάθε ανεκπλήρωτο έρωτα που μας έχει στοιχειώσει. Μια ιστορία για όλα αυτά που δεν τολμήσαμε να πούμε όταν έπρεπε.
Η πλοκή εκτυλίσσεται σε μια μόλις νύχτα. Ένας μοναχικός ραδιοφωνικός παραγωγός, 50 χρονών πια, αποφασίζει να αφιερώσει την εκπομπή του σ’ ένα πρόσωπο του παρελθόντος, μια γυναίκα που τον σημάδεψε όταν ήταν εύζωνας. Η απόπειρά του δεν είναι απλώς ρομαντική – είναι σχεδόν απελπισμένη. Μια κραυγή που βγαίνει με ψίθυρο, στον “αέρα” ενός σταθμού που ίσως κανείς δεν ακούει.
Και κάπου εκεί… εκείνη. Η φωνή.
Δεν τη βλέπουμε ποτέ. Δεν ξέρουμε αν είναι αληθινή ή φανταστική. Είναι μια γυναικεία φωνή που διαβάζει γράμματα, αλληλογραφία, αναμνήσεις. Αφηγείται — αλλά δεν εμφανίζεται. Είναι σκιά, ανάμνηση, ή η ενσάρκωση της επιθυμίας του ήρωα να επανασυνδεθεί με κάτι που τον κρατά ζωντανό;
Η αφηγήτρια, μέσα από τη φωνή της μόνο, γίνεται το συναισθηματικό αντίβαρο της σιωπής της ταινίας. Μας μιλά για έρωτα, ματαίωση, χαμένες συγκυρίες. Είναι καθηλωτική, σχεδόν υπνωτιστική. Λειτουργεί όπως το ραδιόφωνο: είναι πάντα εκεί, σε ακούει, αλλά δεν ξέρεις ποτέ πού ακριβώς βρίσκεται.
Η Αθήνα δεν είναι φόντο. Είναι χαρακτήρας. Σκοτεινή, σχεδόν έρημη, με φώτα neon, τσιμέντο και σιωπή. Μια πόλη που ξέρει να κρύβει μυστικά και να τα ψιθυρίζει μόνο σε εκείνους που μένουν ξύπνιοι. Μέσα σε αυτή τη μοναχική διαδρομή, ο ήρωας τριγυρνάει ανάμεσα σε αναλογικές συσκευές, πικάπ, κασέτες και παλιά τηλεφωνικά μηνύματα. Είναι ένας άντρας κολλημένος στο παρελθόν, όχι από αδυναμία, αλλά γιατί εκεί ένιωσε ζωντανός τελευταία φορά.
Η ταινία προκαλεί μια αίσθηση υπνωτικής μελαγχολίας. Δεν είναι απλώς συγκινητική – είναι σχεδόν υπαρξιακή. Σε κάνει να σκεφτείς τα δικά σου «αν», τα δικά σου φαντάσματα. Δεν σε κάνει να δακρύσεις από δραματουργία, αλλά από αναγνώριση. Σου θυμίζει πως ο πόνος δεν φωνάζει – μουρμουρίζει. Και η ελπίδα, όταν υπάρχει, έχει πάντα μορφή φωνής.
Ο Ρένος Χαραλαμπίδης παραδίδει μια εσωτερική ερμηνεία, ακριβής και χαμηλόφωνη. Δεν καταφεύγει σε μελοδραματισμούς. Η σκηνοθεσία του είναι διακριτική, σχεδόν ποιητική. Δίνει χώρο στη φωνή, στη σιωπή και στην προσωπική εμπειρία του θεατή.
Δεν είναι για όλους. Αν περιμένεις πλοκή, ρυθμό, δράση — καλύτερα να την προσπεράσεις. Αν όμως σου αρέσουν τα ήσυχα έργα που σε κάνουν να νιώσεις αντί να σου πουν τι να νιώσεις, θα τη θυμάσαι για καιρό.
Ο «Νυχτερινός Εκφωνητής» είναι μια σπάνια κινηματογραφική χειρονομία: τρυφερή, παλιομοδίτικη και συναισθηματικά έντιμη. Δεν διεκδικεί δάφνες, ούτε εντυπωσιασμούς. Αλλά μιλά. Και αν τη βάλεις να παίξει στην καρδιά σου, ίσως… απαντήσει κάποιος από τα παλιά.
Διαβάστε επίσης: Ρένος Χαραλαμπίδης: «Μπορεί να μη φαίνεται, αλλά είμαι νοικοκύρης. Θέλω να έχω λεφτά για να μπορώ να μην δουλεύω»
