Όλοι έχουμε βρεθεί εκεί. Καθισμένοι στον καναπέ, κουβέρτα στα πόδια, ένα μπολ με ποπ κορν στο χέρι και την αγαπημένη μας σειρά να παίζει στην τηλεόραση ή στο laptop.
Η πλοκή μας έχει καθηλώσει, οι χαρακτήρες μας έχουν συνεπάρει, και όμως… το μυαλό μας αρχίζει να γεννά ερωτήσεις. Όχι για το «ποιος είναι ο δολοφόνος« ή «πότε θα τα φτιάξουν επιτέλους αυτοί οι δύο», αλλά άλλες – πιο περίεργες, πιο τυχαίες, πιο Google-friendly.
Το φαινόμενο είναι πλέον σχεδόν αναπόσπαστο μέρος της εμπειρίας του binge watching: βλέπουμε μια σειρά και ταυτόχρονα γκουγκλάρουμε πράγματα που μας τσιγκλάνε την περιέργεια, όσο άσχετα κι αν φαίνονται. Και αυτές οι αναζητήσεις, αν κάποιος τις έβλεπε συγκεντρωμένες, θα μπορούσαν άνετα να αποτελέσουν κοινωνική μελέτη. Ή και… κωμωδία.
Μια από τις πιο συχνές απορίες έχει να κάνει με την ηλικία των ηθοποιών. Βλέπουμε έναν χαρακτήρα να υποδύεται έναν έφηβο ή φοιτητή, και σχεδόν ασυναίσθητα ανοίγουμε νέα καρτέλα: «Πόσο χρονών είναι στην πραγματικότητα ο τάδε;». Η απάντηση – που τις περισσότερες φορές αποκαλύπτει κάποιον κοντά στα 30 να παριστάνει τον 17χρονο – μπορεί να μας βγάλει από τη φαντασίωση του ρεαλισμού, αλλά δεν μπορούμε να αντισταθούμε.
Άλλες φορές, η αναζήτηση είναι πιο… τουριστικού χαρακτήρα. Βλέπουμε ένα εντυπωσιακό σπίτι ή τοποθεσία – είτε είναι το ξενοδοχείο στο The White Lotus, είτε η παραθαλάσσια βίλα στο Big Little Lies – και αναρωτιόμαστε με λαχτάρα: «Μπορώ να πάω κι εγώ εκεί;», «Πόσο κοστίζει να νοικιάσω αυτό το μέρος;». Η Google μας πληροφορεί, και συνήθως μας επαναφέρει γρήγορα στην πραγματικότητα (βλ. χιλιάδες ευρώ τη βραδιά).
Δεν λείπουν βέβαια και οι πιο πολιτισμικές ή… γαστρονομικές ερωτήσεις. Σε σειρές όπως το The Bear, όπου το φαγητό πρωταγωνιστεί, είναι αδύνατον να μην μπεις στον πειρασμό να ψάξεις τι είναι αυτό που τρώνε οι χαρακτήρες, ή να βρεις τη συνταγή για το τέλειο σάντουιτς που μόλις έφτιαξε ο σεφ. Ακόμα και αν πρόκειται για κάτι που δεν έχεις ξανακούσει, όπως το kombucha ή ένα εξωτικό πιάτο με όνομα που δεν μπορείς καν να προφέρεις, η Google είναι εκεί για να σε διαφωτίσει.
Ένα άλλο κοινό «παράπτωμα» των θεατών είναι η μανία με την ταυτότητα των ηθοποιών. Εκεί που βλέπεις ένα επεισόδιο και ξαφνικά νιώθεις ότι αυτή η φάτσα κάτι σου λέει, αλλά δεν μπορείς να θυμηθείς από πού. Κι έτσι καταλήγεις να πληκτρολογείς «ηθοποιός που παίζει τον γείτονα στη σειρά Χ» ή να σερφάρεις στο IMDb μέχρι να ανακαλύψεις ότι ήταν τελικά ο ίδιος τύπος που έπαιζε στο Grey’s Anatomy πριν δέκα χρόνια.
Αξιοσημείωτες είναι και οι αναζητήσεις που σχετίζονται με τις ιστορικές ή αληθινές σειρές. Παρακολουθώντας το The Crown, για παράδειγμα, οι θεατές γίνονται μικροί ντετέκτιβ: «Είπε όντως η βασίλισσα αυτό το πράγμα;», «Υπήρχε στ’ αλήθεια αυτό το περιστατικό;», «Ήταν έτσι ο γάμος του Καρόλου και της Νταϊάνα;». Το ίδιο ισχύει και για σειρές βασισμένες σε αληθινά εγκλήματα, όπως το Dahmer ή το Mindhunter. Ξαφνικά το Google γεμίζει με ερωτήσεις όπως «ποιος ήταν ο πραγματικός δολοφόνος;», «τι απέγινε στην πραγματική ζωή;», «τι απέκρυψαν στη σειρά;».
Και βέβαια, υπάρχουν και οι απορίες που πηγάζουν από καθαρή αγωνία ή… φόβο. Ένα ανατριχιαστικό επεισόδιο ή ένα τραγικό ατύχημα στη σειρά, και η ερώτηση έρχεται σχεδόν μηχανικά: «Μπορείς να πεθάνεις έτσι;». Δεν είναι τόσο σπάνιο όσο νομίζεις. Ο συνδυασμός φαντασίας και αγωνίας μάς ωθεί να ζητήσουμε απαντήσεις για το αν ένα δηλητήριο μπορεί να δράσει σε 10 λεπτά ή αν μια μέδουσα είναι πράγματι θανατηφόρα.
Ανάμεσα σε όλα αυτά, υπάρχουν και οι πιο “μεταφυσικές” αναζητήσεις: από το τι ζώδιο μπορεί να είναι ο αγαπημένος μας χαρακτήρας, μέχρι το ποια τραγούδια έπαιζαν σε μια συγκινητική σκηνή. Και κάπως έτσι, οι σειρές δεν είναι απλά ένα παθητικό μέσο ψυχαγωγίας – είναι μια πύλη προς ένα σύμπαν γνώσης, περιέργειας και (ενίοτε) πολύ παράξενων ερωτήσεων.
Η αλήθεια είναι πως η εμπειρία του να βλέπεις μια σειρά δεν περιορίζεται πια στην οθόνη. Είναι διαδραστική, πολυδιάστατη και κάπως… συνεργατική. Η Google γίνεται η αόρατη παρέα μας στον καναπέ, ο συνομιλητής στις πιο παράξενες σκέψεις μας, και τελικά, αναπόσπαστο κομμάτι της σύγχρονης τηλεοπτικής απόλαυσης.
Κι αν το καλοσκεφτείς, δεν είναι και τόσο κακό. Όσο υπάρχουν σειρές που μας παρακινούν να μάθουμε περισσότερα – έστω και αν πρόκειται για την ηλικία ενός ηθοποιού ή για το πού μπορώ να φάω ένα αυθεντικό ιταλικό καρμπονάρα σαν του Stanley Tucci – ίσως σημαίνει ότι η τηλεόραση, με όλη την υπερβολή και τη μυθοπλασία της, καταφέρνει κάτι βαθύτερο: να ξυπνάει τη δίψα για ανακάλυψη.
Διαβάστε επίσης: Τι τύπος τηλεθεατή είσαι; Το απόλυτο survival guide της ελληνικής TV!
