Υπήρξε μια εποχή που δεν υπήρχε Netflix, ούτε TikTok, ούτε YouTube shorts. Μόνο καναπέδες, ποπ κορν και ολόκληρη η οικογένεια μπροστά στην τηλεόραση για να δει… ανθρώπους να μαλλιοτραβιούνται σε ζωντανή μετάδοση.
Καλώς ήρθατε στα 00s – την εποχή που η ελληνική τηλεόραση αποφάσισε ότι δεν χρειάζεται σενάριο – μόνο κάμερες και εθελοντές με νεύρα.
Το reality τότε δεν ήταν απλώς ψυχαγωγία. Ήταν μάθημα ζωής.
Big Brother (2001)
Ο Τσάκας, ο Πρόδρομος, η “έκρηξη” στην κλειδαρότρυπα της ιδιωτικής ζωής. Μάθαμε να παρατηρούμε, να σχολιάζουμε, να γινόμαστε λίγο… Θεοί της μικρής κοινωνίας τους. Κι αν δεν το έκανες εσύ, το έκανε η μάνα σου με τη θεία στο τηλέφωνο.
Η Φάρμα
Εκεί που city girls και boys γνώριζαν τις κότες. Η “στροφή στη φύση” πριν γίνει mainstream. Κάποιοι πήγαν για προβολή, κάποιοι για κάρμα, αλλά όλοι μάς έκαναν να ρωτάμε: πόσο εύκολο είναι τελικά να αρμέξεις κατσίκα;
Survivor (η πρώτη σεζόν)
Πριν γίνει fitness διαγωνισμός και χορηγούμενο σαπούνι, ήταν ένα αληθινό κοινωνικό πείραμα. Αντέχεις πείνα, κουτσομπολιό και κάμερα στη μάπα 24/7; Ναι; Είσαι έτοιμος για τη ζωή.
Τι μας έμεινε τελικά; Η κανονικοποίηση του “να σε βλέπουν όλοι”. Η ανάγκη να σχολιάζουμε τους άλλους για να ξεχάσουμε τον εαυτό μας και η μαγεία του “αυθεντικού”, όσο φτιαχτό κι αν ήταν.
La Dolce Villa: Εσύ, θα αγόραζες ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι σε χωριό της Ιταλίας, με 1 ευρώ;
Και τώρα; Τα reality υπάρχουν ακόμα, πιο στιλιζαρισμένα, πιο καλά φωτισμένα – αλλά κανένα δεν έχει το cult των πρώτων. Δεν είναι τα ίδια, γιατί εμείς δεν είμαστε οι ίδιοι. Έχουμε story, φίλτρα και content strategy. Έχουμε ξεχάσει να παρατηρούμε, χωρίς να θέλουμε να πάρουμε μέρος.
Αλλά κάπου μέσα μας… θα υπάρχει πάντα εκείνο το βράδυ που φώναξες “ψήφισε τον Πρόδρομο!” από το σαλόνι. Και δεν ήσουν μόνος!
