Είναι καλοκαίρι, ο ήλιος καίει, και ο Cage αποφασίζει να επιστρέψει με τον γιο του στην παραλία που μεγάλωσε, για να κάνουν surf και bonding. Τρυφερό, σωστά;
Μέχρι που οι locals τού την έχουν στημένη. Του παίρνουν τη σειρά, τον σπρώχνουν έξω από το νερό, τον ταπεινώνουν μπροστά στο παιδί του και εκεί κάπου… ξεκινά η παράνοια.
Ο ήλιος καίει πιο πολύ, ο πρωταγωνιστής μας αρχίζει να λιώνει (κυριολεκτικά και μεταφορικά), το τηλέφωνο δεν πιάνει, το σπίτι που θέλει να αγοράσει απομακρύνεται, και οι σκιές στην άμμο αρχίζουν να μιλάνε…
Καλωσήρθατε, λοιπόν, στην παραλία της ψυχικής κατάρρευσης!
Αν είχες ξεχάσει πόσο τρελά γοητευτικά ακραίος μπορεί να γίνει ο Nicolas Cage, εδώ είναι η στιγμή να το θυμηθείς. Δεν είναι απλώς ο ήρωας της ταινίας – είναι η ταινία.
Μισόγυμνος, ιδρωμένος, με ένα βλέμμα μεταξύ αποκάλυψης και κατάρρευσης, παραδίδει ερμηνεία-σφαλιάρα και
Υπόθεση
Ο Nicholas Cage είναι ένας άντρας που επιστρέφει με τον γιο του στην παλιά παραλία των παιδικών του χρόνων. Σκοπός του; Να ξαναβρεί την ηρεμία του, να συνδεθεί με το παιδί του, να πιάσει μερικά ωραία κύματα.
Αλλά οι ντόπιοι έχουν άλλα σχέδια: τον απομονώνουν, τον εξευτελίζουν, του δείχνουν ξεκάθαρα πως δεν είναι καλοδεχούμενος. Και τότε… ο Cage λιώνει – όχι μόνο από τη ζέστη.
Το The Surfer δεν είναι ταινία, είναι αργή ψυχολογική ανάφλεξη.
Αν θες να δεις τον Nicholas Cage να παλεύει με την ίδια του την ύπαρξη, κάτω από έναν ανελέητο ήλιο, το The Surfer είναι το ψυχολογικό κύμα που περίμενες.
Τι μας άρεσε:
Ο Cage στα καλύτερά του: Σωματικός, ιδρωμένος, borderline παρανοϊκός. Ο ρόλος είναι σαν να γράφτηκε για την εσωτερική του φωτιά.
Σκηνοθετική τόλμη: Τολμηρό, σουρεάλ, με καλοχτισμένη κλιμάκωση που σου σφίγγει τα δόντια.
Μια αλληγορία για τη ματαίωση, τον έλεγχο που έχουμε στη ζωή μας, τη βία της απόρριψης και τη λεπτή γραμμή που μας χωρίζει από την παράνοια. Και ο Cage, σαν αρχαίος τραγικός ήρωας με σανίδα, παραδίδει ερμηνεία που γράφεται με ιδρώτα στην άμμο της κινηματογραφικής μνήμης.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
