Toni Collette. Και σε διαφήμιση οδοντόκρεμας να δεις το πρόσωπό της, έχει το κάτι που σε μαγνητίζει. Γι΄αυτό μην απορήσεις καθόλου, αν την επόμενη μέρα βρεθείς να περιμένεις στην ουρά για να αγοράσεις τη συγκεκριμένη οδοντόκρεμα… Νέτα σκέτα.
Εδώ στο Wayward είναι η Evelyn Wade, διευθύντρια ενός «θεραπευτικού» οικοτροφείου για δύσκολους εφήβους. Με βλέμμα γλυκό…ψυχρο και φωνή που στάζει δηλητήριο με… ζαχαρένια επίγευση, σε πείθει ότι πίσω από κάθε «φροντίδα» της υπάρχει ένας υφέρπων τρόμος διαχέεται στην ατμόσφαιρα.
Η Collette είναι ο λόγος που το Wayward βλέπεται και ξαναβλέπεται. Κάνει την Evelyn Wade απειλητική, σχεδόν χαρισματική αιρεσιάρχη, χωρίς ποτέ να φωνάζει. Κάνει το κακό να μοιάζει γοητευτικό και αυτό είναι το πραγματικό της ταλέντο… Nα σε κρατάει μαγνητισμένο ενώ ξέρεις ότι αυτό που βλέπεις είναι ένα… τέρας!
Η Mae Martin, στον ρόλο του νεοφερμένου αστυνομικού Alex, είναι το αντίβαρο. Έχει φυσικότητα, χιούμορ και μία ειλικρίνεια που ισορροπεί την παράνοια γύρω της. Αλλά, όπως και να το κάνουμε δίπλα στην Collette όλοι ωχριούν, όχι γιατί είναι κακοί, αλλά γιατί η Collette καταπίνει όλο το οξυγόνο!
Οι δύο νεαρές πρωταγωνίστριες (Alyvia Alyn Lind και Sydney Topliffe) προσπαθούν να έχουν χημεία μεταξύ τους και σε γενικές γραμμές σε πείθουν σαν κολλητές που ψάχνουν διέξοδο. Όμως οι ερμηνείες τους είναι άγουρες, άλλες φορές σε αγγίζουν, άλλες φορές μοιάζουν άδειες.
Σκηνοθεσία
Η σκηνοθεσία χτίζει ατμόσφαιρα με συνέπεια: σκοτεινά πλάνα, μουντή φωτογραφία, χώρους που σε πνίγουν. Το Tall Pines Academy δεν χρειάζεται πολλά: τα ίδια τα ντουβάρια μοιάζουν να έχουν ιστορίες να ψιθυρίσουν.
Όμως, όσο η σκηνοθεσία πετυχαίνει στο mood, υστερεί στις «κορυφώσεις», καθώς υπάρχουν σημεία που περιμένεις το χτύπημα να είναι πιο δυνατό, αλλά έρχεται χλιαρό.
Οκτώ επεισόδια, χωρίς κοιλιές, με αρκετά cliffhangers που σε κρατούν. Το πρόβλημα; Θέλει να πει πολλά… Κοινωνικό σχόλιο για τη βιομηχανία των «δύσκολων εφήβων», θρίλερ μυστηρίου, δράμα ενηλικίωσης και… το πιάτο ξεχειλίζει.
Ετυμηγορία by… Zflix
Το Wayward είναι μια τίμια σειρά που σε κερδίζει κυρίως από την παρουσία της Toni Collette, που μόνο και μόνο το όνομά της αρκεί για να σε βάλει να πατήσεις play και με ένα αφήγημα που γεννά τουλάχιστον ενδιαφέροντες προβληματισμούς.
Όπως το πώς η εξουσία και ο έλεγχος μπορούν να ντυθούν με τον μανδύα της έγνοιας και της φροντίδας, κρύβοντας από πίσω καθαρή καταπίεση. Σου θυμίζει ότι η κοινωνία συχνά προτιμά να «κρύβει το πρόβλημα» αντί να το αγκαλιάσει, κι ότι η νεότητα, εύπλαστη και ευάλωτη, είναι πάντα στο έλεος όσων κρατούν το «μαστίγιο»…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Τα Φαντάσματα: Η κριτική μας στην πιο… στοιχειωμένη πρεμιέρα της σεζόν!
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου και των φωτογραφιών χωρίς αναφορά στο Znews.gr με ενεργό link
