Ωραίος, με έξυπνη ατάκα, που δείχνει να πηγαίνει τη ζωή όπου εκείνος θέλει, που κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα, ο Γιώργος Καράβας με τη συνέντευξή του στο Night Out ξεπέρασε τις «κόκκινες» γραμμές των απανταχού «κατεστημένων» ανθρώπων της τηλεόρασης.
«Ναι», είπε, «άμα θέλω μπορώ, γουστάρω να είμαι πρωταγωνιστής» και ξαφνικά όλοι βρέθηκαν απέναντί του!
Μπράβο του, γούστο και καπέλο του, όπως λέει και ο λαός.
Αλήθεια, ποιος έχει δικαίωμα να του πει – ή και σε οποιονδήποτε από μας- πώς ακριβώς να νιώθει, τι να ονειρεύεται, τι μπορεί να κάνει και πώς να κυκλοφορεί στον θαυμαστό κόσμο της τηλεόρασης;
Ίσως δεν τον ενδιαφέρει να είναι απλώς το καλό παιδί, ίσως να μην θέλει γύρω του κόλακες, ίσως γουστάρει να προκαλεί, ίσως δεν γουστάρει να είναι ένας ακόμα σαλτιμπάγκος της τηλεόρασης. Ίσως όμως και τίποτα από όλα αυτά.
Μετά τη συνέντευξή του ακούσαμε ακόμα και ανθρώπους της τηλεόρασης που το τελευταίο διάστημα δέχονται ίδιου τύπου επίθεση όχι μόνο να μην τον στηρίζουν αλλά να ισχυρίζονται ότι έκανε υπερβολικές δηλώσεις.
Ταπεινή μου γνώμη – όποιος επιθυμεί την ασπάζεται: φτάνει με τη μετριότητα, τα γιαλαντζί σκυμμένα κεφάλια ή την προσποίηση «σκύβω το κεφάλι για να μην νιώσουν απειλή από έναν ικανό».
Ο Γιώργος Καράβας δείχνει ακομπλεξάριστος, σφυρίζει αδιάφορα στις επιθέσεις ακόμα και σε αυτή που του έκαναν μετά την εμφάνισή του στο Mega.
To δείχνουν και τα στορις που ανέβασε απαντώντας στους επικριτές του.
Ίσως θα είχε ενδιαφέρον να τον δούμε σε κάτι εκτός συγκεκριμένου φορμάτ εκπομπής.
Για να μην παρεξηγηθούμε, δεν είναι φίλος μου, δεν τον ξέρω καν…
Άποψή μου είναι ότι οι άνθρωποι της τηλεόρασης πρέπει να νιώθουν ελεύθεροι μέσα σε αυτήν ακόμη κι αν σηκώνουν σκόνη ή κάνουν θόρυβο. Αν αξίζουν να βρίσκονται σε αυτήν, ο χρόνος θα δείξει.
Συνιστώ λοιπόν… υπομονή!
