Η Γιώτα Γιάννα τα έλεγε όλα με μια φυσαρμόνικα. Η γνωριμία μας τυχαία μέσα από μια συνέντευξη πριν από πολλά χρόνια.
Η αλήθεια είναι πως δεν τις αγαπούσε, πίστευε πως δεν έχει να δώσει κάποιον γαργαλιστικό τίτλο που θα πουλούσε.
Ωστόσο οι συζητήσεις μαζί της ήταν σαν βραδιές με φίλους που θέλουν να ανοίξουν τις ψυχές τους και να βρουν κοινούς κώδικες γραμμές της ζωής που κάνουν τους ανθρώπους να ενώνονται, «να ανταμώνουμε» όπως της άρεσε να λέει.
Η Γιώτα Γιάννα δεν χώραγε σε τούτον τον κόσμο, έμοιαζε σαν να έχει έρθει από άλλον.
Ορόσημο στη ζωή της ο θάνατος του αδερφού της, ένας κόμπος που ποτέ δεν έφυγε και ένα δάκρυ ήταν πάντα εκεί, στην άκρη του ματιού της για εκείνον.
Της άρεσε να κάνει βόλτες το βράδυ με εκείνους που η ίδια είχε επιλέξει στη ζωή της.
Δεν έκανε εκπτώσεις, δεν την ενδιέφεραν τα χρήματα ή η δόξα. Είχε πάντα τη φυσαρμόνικα στην τσέπη για να ξεφύγει από τούτο τον κόσμο.
Για τους φίλους της ήταν σπαθί και τσαμπουκάς, «αντράκι» που καθάριζε για να έχει λευκό τεφτέρι να μην χρωστά.
Είχε μπέσα, λεβεντιά και έναν λόγο συμβόλαιο, μια μεγάλη καλλιτέχνιδα που δεν υπηρέτησε το σύστημα αλλά έβαλε τη σφραγίδα της.
Θα θυμάμαι πάντα εκείνο το κέρασμα και τα λόγια για ζητήματα καρδιάς εκείνο το βράδυ στην Απανεμιά.
Θα κρατήσω τη συμβουλή σου, Γιώτα, «τράβα τη ζωή σου όπως θες για να πας παρακάτω».
