Κάποτε η έναρξη της νέα τηλεοπτικής σεζόν, οι πρεμιέρες, ήταν μέρα χαράς, η αρχή ενός αγώνα. Κάθε εκπομπή, κάθε σταθμός έβαζε τα «καλά» του και άνοιγε το «σπιτικό» του για να υποδεχθεί το τηλεοπτικό κοινό.
Οι φετινές πρεμιέρες γίνονται την ώρα μιας ανυπολόγιστης καταστροφής, τη στιγμή που άνθρωποι χάθηκαν και άλλοι είδαν τους κόπους μια ζωής να χάνονται, χιλιάδες ζώα επίσης χάθηκαν άδικα. Ανήμποροι, σε μια ανοχύρωτη χώρα, περιμένουν να δουν κάποιον να έρχεται για βοήθεια.
Καμιά χαρά δεν μπορεί να καλύψει αυτόν τον θρήνο…
Βλέπω αυτές τις μέρες μαραθώνιες συνδέσεις με τους τόπους της καταστροφής, τεχνικούς, δημοσιογράφους να βουτούν στα λασπόνερα για ένα πλάνο, μια δήλωση. Και τούτοι, οι συνάδελφοι, πολλές φορές ξεχνούν τον ρόλο τους και λυγίζουν, στη θέα του πόνου…
Τι σκέφτομαι; Κάποια στιγμή δεν μπορείς να σκεφτείς, να βάλεις την λογική μπροστά σε όλα όσα συμβαίνουν να δεις ξεκάθαρα, να ρωτήσεις γιατί, πώς;
Ο άνθρωπος αδύναμος μπροστά σε αυτά που καλείται να αντιμετωπίσει αλλά που ως έναν βαθμό ο ίδιος δημιούργησε επιβαλλόμενος στη φύση.
Κάθε τηλεοπτικό ξεκίνημα ήταν κάποτε μια γιορτή γεμάτη χαρά για αυτό που αγαπάς να κάνεις, όμως η ζοφερή κατάσταση που βιώνουν χιλιάδες άνθρωποι δεν μπορεί να σε αφήσει αδιάφορο να προχωρήσεις.
Η κοινωνία αιμορραγεί, θρηνεί, αγωνιά, δεν μπορεί ούτε να γελάσει, ούτε να χαρεί με αυτά που συμβαίνουν.
Στη σκιά αυτών των γεγονότων θα γίνουν οι φετινές πρεμιέρες. Και ίσως είναι μια καλή αφορμή να σκεφτούμε, πολύ και βαθιά, και να κάνουμε την αυτοκριτική μας, μπροστά και πίσω από τις κάμερες…
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
