Γύρω στα 18 μου άρχισα να παίζω, περιστασιακά καμιά φορά, μουσική ως DJ στο κλαμπ ενός φίλου μου στον Βόλο. Περιστασιακά εννοώ δηλαδή όταν οι άλλοι έφευγαν να κάνουν κανένα τσιγαριλίκι. Εγώ δεν ήμουν του “σπορ” και κάπου παρακαλούσα να πάνε να… καπνιστούν μπας και παίξω. Μου άρεσε να κάνω τους άλλους να χορεύουν, δεν ανέβαινα για να κάνω φιγούρα για το πώς ξέρω από μουσική.
Βέβαια η σχέση μου με εκείνο το κλαμπ στο οποίο πέρασα τα καλύτερα εφηβικά μου χρόνια στο τέλος ήταν τραυματική. Ο φίλος μου ο Κώστας, που το είχε, άφησε τα τσιγαριλίκια και μια μέρα τον έφεραν νεκρό από overdose ηρωίνης από την Κωνσταντινούπολη. Από τότε μετά από αυτό το γεγονός η σχέση η δικιά μου με τα drugs ήταν η σχέση που έχει ο διάολος με τον πάσαλο στην καρδιά του. Τα μίσησα από μικρό παιδί.
Τέλος πάντων, έλεγα πως είναι πολύ ωραία ή σε πάρτι ή σε μπαρ ή σε κλαμπ να κάνεις τον κόσμο να χορεύει έστω και για λίγο. Έστω και για να εξορκίσεις τους δαίμονες που σε κυνηγούν. Ο χορός είναι μάλλον η καλύτερη έκφραση του σώματος για να δείξει ότι η καρδιά και το μυαλό χαίρονται. Έστω και για λίγο.
Δε μιλάω για ζεϊμπεκιές γιατί εκεί μπορεί να βγάλεις και τη μαυρίλα σου. Αλλά μπορεί να βγάλεις και το κιμπαριλίκι σου. Να βγάλεις ωραία τον καημό σου. Ωραίο λοιπόν και το ζεϊμπέκικο. Απελευθερωτικό.
Από εκείνη την εποχή, από μικρός, μου άρεσε να παρατηρώ τον κόσμο μέσα στα κλαμπ. Ο DJ συνήθως έχει την καλύτερη θέα προς όλους. Είναι κάπου σε ένα υπερυψωμένο επίπεδο και μπορεί να βλέπει από το βάθος μιας αίθουσας. Οι άλλοι δεν ξέρουν ότι τους παρατηρεί. Είναι ίσως ένας άνθρωπος που δεν υπάρχει, είναι η μουσική μεταμφιεσμένη σε άνθρωπο.
Το ίδιο κάνω και τώρα που παίζω καμιά φορά και παίζω γιατί μου αρέσει πολύ. Το ‘κανα ακόμη και όταν οι αγελάδες ήταν παχιές, όταν έβγαζα τις συλλογές CD Sweet and Sweat, που γίνονταν και πλατινένιες, έχοντας τη μεγαλύτερη κυκλοφορία που μπορούσαν να έχουν τέτοιου είδους compilation. Κυρίως ήταν house ή dance βέβαια.
Για μένα τα κλαμπ και τα μπαρ είναι πολύ ωραιότεροι χώροι για να διασκεδάσεις από τα μπουζούκια. Δεν ήμουνα και του μπουζουκιού ποτέ, παρότι από μικρός γούσταρα τα ελληνικά. Δεν ανήκω σε εκείνους που τα σνόμπαραν στη ροκ εποχή μας τότε. Στα 14-15 ήθελα να γίνω και Βοσκόπουλος! Βοηθούσε και η Λάσκαρη σε αυτό βέβαια. Σκεφτόμουν ότι αν γίνω τραγουδιάρης ίσως να ερχόταν σε μένα. Ήταν και η πρώτη μου φαντασίωση.
Μετά άλλαξα προτίμηση. Άφησα τη μουσική και πήγα στη μπάλα. Ήθελα να γίνω σέντερ φορ στον Ολυμπιακό. Αλλά άμπαλος γενικά, ούτε το προσπάθησα. Ονειρευόμουν όμως να βάζω απίστευτα γκολ στο Καραϊσκάκη.
Αλλά ας γυρίσουμε πίσω, στα κλαμπ και στο τι βλέπει o dj που δεν βλέπουν οι άλλοι. Καταρχήν βλέπει ένα ψέμα που έχει καταλήξει να μην είναι ψέμα αλλά ένα παιχνιδάκι μεταξύ γνωστών και φίλων. Όλοι ξέρουν ότι είναι ψέματα αλλά το λένε. Λένε δηλαδή ότι θέλουν να ακούσουν ξένη μουσική μόνο. Λέμε τώρα… Άλλος house, άλλος ροκ και οι περισσότεροι πια, ειδικά οι πιτσιρικότεροι, RnB και reggeaeton, ένα “μπασταρδάκι” που βγήκε από τη σεξουαλική σχέση της RnB με τα λατίνο. Οι πιο γνωστοί rnbήδες κάνουν πια κομμάτια τέτοια. Δεν ξέρεις αν ο Drake είναι Καναδός ή λαϊκός τραγουδιστής του Πουέρτο Ρίκο.
Ξένη μουσική λοιπόν λέει ότι θέλει ο λαός. Αμ δε! Το 80% αργά ή γρήγορα θέλει ελληνικά, θυμίζοντας το ρητό “θέλει η πουτάνα να κρυφτεί κι η χαρά δεν αφήνει”.
Έτοιμοι να φύγουν είναι, πλήρωσαν, πάνε να βάλουνε παλτό, και τότε σκάει κανένας Ρέμος, κανένας Αργυρός ή Οικονομόπουλος, κανένας Βέρτης ή η Θεοδωρίδου! “Φύγε” σου λέει ο Βέρτης και αυτοί κολλάνε. Στα ταβάνια πετάγονται μικροί και μεγάλοι. Και κάνουν πάρτι και οι μαγαζάτορες γιατί τότε ανοίγουν τα μπουκάλια. Μέχρι τότε τη βγάζουν με σφηνάκια. Και απ’ την πολλή Δύση που μου έλεγαν, μόλις πέσει και η Λένα Ζευγαρά με το “Έλα, έλα”, χάνουν και τον έλεγχο! Σαν να ‘βαλαν το χέρι στην πρίζα! Σαν να βγήκε live στη σκηνή ο Μικ Τζάγκερ στα 80s. Που αν την άκουγαν σε άσχετη ώρα οι περισσότεροι θα έκαναν γκριμάτσα απογοήτευσης για τα λαϊκά γούστα των Ελλήνων.
Το δεύτερο που μου κάνει εντύπωση είναι ότι οι ηλικίες 18-25 ξέρουν απ’ έξω όλα τα λόγια σε όλα τα τραγούδια. Δεν καταλαβαίνω πότε προλαβαίνουν και τα μαθαίνουν! Με ποια μέθοδο. Με υπνοπαιδεία;
Τα RnB στα αμερικάνικα τα ξέρουν απ’ έξω κι ανακατωτά. Και τι αμερικάνικα. Τη slang των γκέτο και των μαύρων ράπερ. Ούτε καθηγητής αγγλικών δεν τα ξέρει. Reggaeton στα ισπανικά το ίδιο! Τα τραγουδάνε όλα και ταυτόχρονα το “κουνάνε” (τα κορίτσια εννοώ) με τον πιο αισθησιακό τρόπο χορού που έχω δει εδώ, μια ολόκληρη ζωή μέσα στους δρόμους και τις νύχτες με παρανόμους και ξενύχτες.
Απλά, αυτό που χρειάζεται είναι να δουλεύει κυρίως το κάτω μέρος του κορμιού και κυρίως το πίσω, το πορτμπαγκάζ. Με τρόπο εμφανώς αισθησιακό και ερωτικό. Μέχρι τελικής πτώσης (του αρσενικού που τις κοιτάει εννοώ). Αυτά τα κομμάτια έχουν γίνει τα τσιφτετέλια του 2020.
Και ταυτόχρονα ξέρουν και όλα τα ελληνικά! Όχι μόνο από εποχή Ρέμου-Θεοδωρίδου και μετά, άλλα και από τα 80s, όχι μόνο με Βίσση αλλά και ό,τι ήταν χαζοχαρούμενο χιτ τότε. Αυτά πάλι πώς τα έμαθαν; Πήγαν σε ειδικό και γύρισαν σε παλιότερες ζωές. Μόδα έχουν ξαναγίνει τα ποπάκια εκείνης της εποχής.
Και είναι λες και έχουν στον πισινό χρονοδιακόπτη. Πετάγονται αυτόματα στον αέρα, τραγουδώντας παράλληλα από τον J. Balvin και τον Drake και πηδάνε χωρίς πρόβλημα στον Οικονομόπουλο και στο “Βάλτο τέρμα”. Μέχρι να ‘ρθει βέβαια η Ζευγαρά! Εκεί, μικρές μεγάλες δίνουν ρέστα. Αυτό που βλέπω δεν το ‘χω ξαναδεί.
Πώς τόσα χρόνια με MTV -παλιότερα και τώρα- με ΥouTube τώρα και με Spotify ξέρουν απ’ έξω και χορεύουν άψογα τα τσιφτετελοειδή είναι θέμα της επιστήμης της Ανθρωπολογίας να το ερμηνεύσει για την ελληνική ράτσα. Και ταυτόχρονα να χορεύουν τα RnB σαν μαύρες χορεύτριες της Cardi B στο videoclip. Πρέπει να πέφτει πολλή προπόνηση του κώλου στο σπίτι.
Εκείνο που δεν πέφτει πολύ όμως παρόλα αυτά είναι το φλερτ στα μαγαζιά. Μόνο κάτι απελπισμένοι/ες το τολμούν και ό,τι κάτσει. “Μπρος στην αναβροχιά καλό και το χαλάζι (με μορφή χυλόπιτας εννοώ)” σκέφτονται.
Δεν καταλαβαίνω το γιατί -παρότι και το αλκοόλ βοηθάει από ό,τι λένε να εκφραστείς πιο εύκολα- δεν φλερτάρουν. Να την πέσουν με στυλ εννοώ φλερτ. Σαν να ‘ναι όλοι αυτοϊκανοποιημένοι με τον εαυτό τους. Και κυρίως οι γυναίκες.
Και όσο πιο κυριλέ το μαγαζί, τόσο χειρότερα βέβαια τα πράγματα. Φοβούνται οι άνδρες το όχι και οι γυναίκες περιμένουν μάλλον τον Μπραντ Πιτ να τους την πέσει γιατί στο φινάλε φινάλε και η Άνιστον τι παραπάνω έχει; Την έχουν “δει” οι γυναίκες πολύ τελευταία. Ουδέν καλό αμιγές κακού τελικά. Παράπλευρη απώλεια στην απελευθέρωση. Και μιλάω για το φλερτ. Γιατί απ’ την άλλη το πήδημα είναι πια όπως το Άζαξ, ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσαμε! Στην ψύχρα, οι γυναίκες λειτουργούν όπως παλιά οι άνδρες.
Πέθανα στα γέλια με μια ανάρτηση στο Instagram, τύπου αυτοσαρκαστική, που ανέβασε το hysteria.gr: “Το χετε δυσκολέψει πολύ το σεξ όμως. Ο άλλος ήθελε ραντεβού πρώτα”.
Και αυτό το βλέπει πρώτος ο DJ που τους βλέπει όλους σχεδόν στα μούτρα. Έχω μετρήσει και χρόνο ανάμεσα στη γνωριμία, λίγο μπλα μπλα και σπίτι ανάσκελα, ρωτώντας αργότερα… 20 λεπτά! Ούτε ο Γιουσέιν Μπολτ.
Στα μαγαζιά βλέπεις και τα νούμερα όμως και τους τσιγκούνηδες και τις βίζιτες πολύ εύκολα.
Διότι τα κλαμπ αλλά κυρίως τα μπουζούκια -με τις σαμπάνιες και το χλιδογύφτικο, συνήθως, πια πρώτο τραπέζι πίστα- είναι και ο υδροβιότοπος και της βίζιτας και του νούμερου.
Δεν πάνε και για μια τυρόπιτα που έλεγε εκείνος ο απαράδεκτος Άγγλος δημοσιογράφος πριν από λίγα χρόνια, αλλά μια φτηνή σαμπάνια, άσπρη Moet Ice (στην κάβα ένα 45ευρω με ένα 50άρι κάνει) σε τέτοιες εποχές πείνας, την κάνει τη δουλειά της. Δυστυχώς.
Και φαίνονται αυτά τα κορίτσια. Από το πεινασμένο μάτι και απ’ το βυζί και μπούτι σε κοινή θέα. Απ’ το κούνημα και από ένα λαϊκό, υπεροπτικό (τύπου “ξινισμένη μούρη” μάλλον) στυλάκι που κοιτάει τους παραπίσω σαν να είναι παρακατιανοί κι αυτή να ‘χει πιάσει τον Πάπα απ’ τ’ αρχ@δ@@ (που τα ‘χει αλλά όχι του Πάπα).
Πώς κολλάει το λαϊκό με το υπεροπτικό είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο. Μόνο οι ίδιες νομίζουν ότι δεν φαίνονται. Αλλά έτσι κι αλλιώς την καρφώνει τη γνωστή της, που είναι στο τρίτο τραπέζι, που κάνει την ίδια δουλειά αλλά κατηγορεί την άλλη. Αυτά κάνει η κρίση, η φτώχεια και η αφραγκιά που έλεγε (περίπου) και ο Μαρξ. Ειδικά αν θες και Louis Vuitton.
Αυτός ο Louis Vuitton πρέπει να κλειστεί στη φυλακή σαν προαγωγός. Έχει ξεφτιλίσει κορίτσια και κορίτσια. (Καταλαβαίνετε ότι κάνουμε πλάκα, ο άνθρωπος είναι εδώ και δεκαετίες στον ουρανό!)
Τι άλλο βλέπει ο οργανοπαίκτης από το μπουθ του DJ; Βλέπει αυτούς που δεν κερνάνε άνθρωπο, ούτε καν γυναίκα, που τους φτάνουν να πίνουν λάου λάου, σταγόνα σταγόνα ένα ποτό όλη νύχτα, τους γραφικούς που κάνουν τον Τραβόλτα στο Saturday Night Fever και νομίζουν κοιτώντας αυτάρεσκα ότι εντυπωσιάζουν το φιλοθεάμον κοινό που γελάει αμήχανα γύρω του ξαφνιασμένο, τον παρατημένο/η που ξεσπάει όταν σκάσει καψουροτράγουδο και αυτή η “Κόκκινη γραμμή” “που σπάει τη νύχτα δυο κομμάτια” τραγουδάει σαν να ‘ναι στην πίστα ντουέτο με τον Ρέμο ή τη Νατάσα και τον καταπιεσμένο μεσήλικα ροκά που όταν ακούσει μετά από τους Πυξ Λαξ, καπάκι Joan Jett και Axl Rose, αφού χορέψει με εικονικές κιθαριές στον αέρα σε χειροκροτεί και σου λέει με νόημα “Επιτέλους!”.
Και ξανάρχεται βέβαια και πάλι στα ίσια του με το “Φύγε και πίσω μη γυρίσεις” του Βέρτη σε λίγο.
Ήμασταν και θα είμαστε πάντα ανάμεσα στη Δύση και στην Ανατολή και στη διασκέδαση και στην ψήφο τελικά. Ανάλογα με το πού βρίσκεται το εκκρεμές ανάμεσα στις δύο.
Είμαι σίγουρος πια όμως ότι όταν είναι παχιές οι αγελάδες πάμε ευρωπαϊκά και όταν πέφτει έλλειψη και φτώχεια ξαναστέλνουμε το εκκρεμές στην Ανατολή.
Είμαστε σε μόνιμη σύγχυση. Τόσοι διανοούμενοι, ποιητές, φιλόσοφοι που ξεκίνησαν αυτή την κουβέντα από τη δεκαετία του ’30 δεν το έλυσαν. Τι είμαστε Δύση ή Ανατολή; Από μένα περιμένετε να το λύσω; Εγώ βλέπω μπροστά μου να είμαστε ένα μουσικό μιξάρισμα των δύο, και Ζευγαρά και Cardi B και Θεοδωρίδου και Ριάνα.
