Έγραψα στο πρώτο άρθρο μου για τη σχέση πατέρα-γιου. Θα αισθανόμουν συναισθηματικά ανάπηρος αν δεν το συμπλήρωνα μια μέρα με ένα κείμενο για τις κόρες.
Αφορμή πήρα από τα δάκρυα -πολλά δάκρυα όμως!- που μου έφυγαν τη μέρα των γενεθλίων μου, όταν είδα και τις δύο να μου αφιερώνουν μια… εικονογραφημένη Ιλιάδα στα stories τους στο Instagram. Τα λόγια που μου έγραφαν πάνω σε παλιές και καινούριες μας φωτογραφίες σχεδόν δεν τα πίστευα. Νόμιζα ότι μόνο εγώ είμαι τόσο ερωτευμένος με αυτές. Ήταν η μεγαλύτερη χαρά που ένιωσα τον τελευταίο χρόνο, ο οποίος -όπως και κάποιοι προηγούμενοι- όχι μόνο δεν με αγάπησε αλλά μου ζήτησε και όσα ρέστα είχα, ψυχικά, συναισθηματικά, υλικά…
Έχει μεγάλη διαφορά, τελικά, αυτή η σχέση να πλέει στα ίδια νερά με αυτή του γιου; Και τι είναι τελικά καλύτερο, το παιδί (που έλεγαν παλιά, ελπίζω στην πλάκα, αλλά όχι όλοι) ή τα κορίτσια;
Είναι απλά… αλλιώς! Για το αγόρι γίνεσαι με τα χρόνια πατέρας, από μπαμπάς. Για τα κορίτσια είσαι πάντα ο μπαμπάς.
Και ποια η διαφορά θα μου πείτε; Απλό! Το “μπαμπάς” κρατάει ακόμα την τρυφερότητα και τη γλύκα των παιδικών χρόνων. Τότε που τα κοριτσάκια ήταν τα “μαϊμουδάκια” σου, οι “κολοκυθούλες” σου, οι “πριγκιποπούλες” σου. Έλεγαν το “μπαμπά” κοιτώντας σε στα μάτια και σου έκοβαν τα γόνατα.
Θυμάμαι ακόμα το δούλεμα των φίλων μου όταν έκανα το πρώτο και το δεύτερο κορίτσι! “Τώρα θα πληρώσεις όλα όσα έκανες” μου έλεγαν και γέλαγαν σαν σαχλοκούδουνα. Κακίες. Ακίνδυνες βέβαια. Τι εννοούσαν οι ποιητές; Εννοούσαν ότι τώρα που είχα κορίτσια, μια μέρα θα ‘χαν γκόμενους όπως είχα εγώ γκόμενες (έμαθα πρόσφατα ότι η λέξη βγαίνει από ένα τύπου λιπαντικό για μαλλιά που το έβρισκες ως εισαγωγή από Αργεντινή ή Ιταλία). Και αυτό θα με χάλαγε.
Εδώ που τα λέμε, για να μην παριστάνω και τον τόσο προχώ Σουηδό, το σκεφτόμουνα σαν σωστός Έλληνας. Θυμάμαι όταν η μεγάλη μάς είπε μια μέρα ότι ήταν ερωτευμένη με τον Τζώνη. Ήταν 4 χρονών και ήταν συμμαθητές στα νήπια. Ζαλίστηκα καταλαβαίνοντας πως είναι περίπου γυναίκες από εκείνη τη μέρα. Εμείς ήμασταν μέχρι τα 12-13, ακόμη και 14, κομπλαρισμένοι με τους έρωτες. Έτσι ήμουν, το βλέπω και στον γιο μου και στους φίλους του. Φέτος ξυπνάνε, με τις πρώτες τρίχες… παντού, που προφανώς κάνουν τις ορμόνες τους να πηγαίνουν σαν roller coaster και να ψάχνουν με επιμέλεια το τι τρέχει εκεί… κάτω.
Με τα χρόνια, απλά κατάλαβα ότι τα κορίτσια είναι πολλά χρόνια μπροστά από τα αγόρια στα συναισθηματικά. Ωριμάζουν πιο γρήγορα, ερωτεύονται πιο γρήγορα, μιλάνε πιο συγκροτημένα για πολλά πράγματα, αλλά σύντομα έρχεται και η ώρα να σου κάνουν τα νεύρα τσατάλια όταν μπαίνει η εφηβεία. Σκέψου -μαζί με τη μαμά- τι κάνουν 3 γυναίκες σε ένα σπίτι κάθε μήνα!
Όχι, ένας μπαμπάς δεν μπορεί να παίξει με τα κορίτσια όσο με το αγόρι. Δεν μαγειρεύεις σε παιδικές κουζίνες – παιχνίδια, δεν ντύνεις κούκλες. Και; Όταν μιλάς μαζί τους, όταν τα κυνηγάς, όταν τα πας στο λούνα παρκ ή στον ζωολογικό κήπο 4 χρονών, αισθάνεσαι ότι συνοδεύεις και βοηθάς τις πιο όμορφες δεσποινίδες στον κόσμο.
Τα κορίτσια μικρά δείχνουν εμφανώς την αγάπη, δεν ντρέπονται. Σε αγκαλιάζουν, σε φιλάνε, σού λένε αγάπες. Λιώνεις… Τα αγόρια είναι ίσως και πιο γλυκά αλλά δεν εκφράζονται με την ίδια γλύκα και τις ίδιες αγκαλιές. Και καλά κάνουν, αγόρια είναι, άλλο είδος. Σου δείχνουν την αγάπη αλλιώς.
Τα κορίτσια τα χάνεις λίγο μέσα στην έντονη περίοδο της εφηβείας. Μαγκεύουν κιόλας! Αρχίζουν να μιλάνε σαν μεγάλοι άνθρωποι και συνήθως τα ξέρουν… όλα! Πάντως, από ό,τι θυμάμαι, στα 16 κι εγώ τα ήξερα όλα. Υποφέρουν οι μανάδες, σε αυτήν την περίοδο κυρίως. Αυτές τραβάνε το λούκι μιας εφηβείας που δεν ξέρεις πού θα σε βαρέσει κάθε μέρα. Μέχρι τα 20 περίπου έτσι πάει το τρένο. Το μωράκι που έτρεχε σαν πάπια με τα πάμπερς μέσα από το βρακάκι, το μαϊμουδάκι, γίνεται ξαφνικά σαν απασφαλισμένη χειροβομβίδα, που δεν ξέρεις πότε θα σκάσει.
Και έχουν αρχίσει τα γκομενικά… Και όλο ψαρεύεις τη γυναίκα σου αν ξέρει αν έκαναν τίποτα… προχωρημένο. Το “σεξ και κόρη” πάντως είναι ένας μύθος ότι χαλάει τον πατέρα. Ναι, το σκέφτεσαι, όπως σου έχουν μάθει από μικρό, αλλά έλεος! Το 2015 είχες μάθει -αν δεν μεγάλωσες μόνος σε μαντρί με γίδες- ότι το σεξ είναι τόσο αναγκαίο και υγιές για την κόρη όσο και για τον γιο. Αρκεί να έρθει όταν πρέπει και με γλυκές συνθήκες.
Πάντα μιλάγαμε με τις κόρες μου για όλα αυτά, από τα 12. Πιο άνετες στην κουβέντα από τα αγόρια. Και τα καταλάβαιναν καλύτερα. Και για σεξ και για σχέσεις και για ναρκωτικά και για πολιτική ακόμη.
Ήμουν ευτυχής τελικά με δύο κόρες γιατί είχαμε χορτάσει γλύκα, χάδια, ταξίδια -που τα αγαπούσαν σαν τρελά- παιχνίδια. Έστω κι αν ακόμη δεν έντυνα κούκλες. Το έκαναν με τη μαμά όπως άλλα περισσότερα.
Ο μπαμπάς είναι λίγο σαν τον σκύλο- φύλακα του σπιτιού. Πολύ υποτιμημένος ρόλος όπως ακούω σήμερα, το 2020. Τα παιδιά δεν μεγαλώνουν μόνο με μαμά για να βγουν ισορροπημένα. Μεγαλώνουν και με μπαμπά, κορίτσια!
Και το ξέρουν και οι ίδιες αυτό. Το έχουν νιώσει να είναι παντού από πάνω τους, αν ήταν από πάνω τους βέβαια. Το θυμούνται. Θυμούνται και όσα τους έλεγες. Αν τα έλεγες βέβαια. Και από ό,τι είδα, έρχεται μια μέρα που σου επιστρέφουν την αγάπη σου πολλαπλασιασμένη. Δεν σε ξεπληρώνουν, προς Θεού!
Όπως έγραφα και στη μικρή προχτές που τσακωνόμασταν ποιος αγαπάει τον άλλον πιο πολύ, η αγάπη του γονιού στο παιδί είναι η ισχυρότερη αγάπη στον πλανήτη.
Πέρασε καιρός που είχαμε μόνο δυο κόρες! Και ως διά μαγείας δε μου έλειπε να έχω και ένα αγόρι, να συνεχίσει το όνομα, που λένε στο χωριό μου ή να μου μοιάσει! Ούτε αυτές θα αλλάξουν όνομα στο φινάλε. Ήμουν μια χαρά μαζί τους. Δε μου έλειπε τίποτα. Τον Θεό ευχαριστούσα που τις είχα. Και ας έλεγαν διάφοροι άσχετοι -περί του ματσό που τάχα με χαρακτήριζε- ότι θα μου έλειπε ο γιος.
Και άσχετα, έτσι απρογραμμάτιστα, σαν να έπεσε από τα κεραμίδια σαν γατί, εμφανίστηκε και ο γιος! Το κατάλαβα πριν γεννηθεί, όταν πήγα στο γραφείο μου και είδα απ’ έξω μπλε μπαλόνια, φανέλα του Ολυμπιακού, μπάλες μπάσκετ και ποδοσφαίρου.
Και εκεί αγάπησα τις κόρες μου πιο πολύ! Από μικρές έγιναν φίλες και… μανάδες του! Από μικρά μέχρι σήμερα. Τον βλέπουν και λιώνουν. Τον πρόσεχαν πιο πολύ από μας. Έτσι απλά, σε πολύ μεγάλη ηλικία άρχισα να καταλαβαίνω τις γυναίκες. Από τις κόρες μου, όχι από τις σχέσεις που είχα… Που ήταν και ευχάριστες μέχρι και εξαιρετικά δυσάρεστες. Από γλυκές μέχρι εγκληματικές… Οι σχέσεις εννοώ, όχι οι κόρες.
Με τις κόρες δεν φοράγαμε πανοπλία. Ούτε μάσκες. Γυμνοί ήμασταν συνέχεια, συναισθηματικά. Δείχναμε ό,τι είχαμε. Δεν είναι έτσι οι περισσότερες ερωτικές σχέσεις.
Είδα τον κόσμο και θηλυκά μέσα από τα μάτια τους, μαζεύτηκα σε πολλά για να τους αρέσω, μιας και αυτές άλλα εκτιμούν από το αγόρι. Μόνο η αγάπη είναι ίδια. Μόνο ένα κορίτσι μπορεί να σε κάνει να αισθάνεσαι αμήχανα, όσο μικρό και να ‘ναι. Ψαρώνεις. Το ντελικάτο, το ευγενικό, το διακριτικό, η τσαχπινιά που έχουν σε συμμαζεύει από την αντρική ζούγκλα της επιβίωσης! Όταν ντρέπομαι για κάτι που έκανα, ντρέπομαι για αυτές. Όταν χαίρομαι για κάτι άλλο χαίρομαι πάλι για αυτές. Και για αυτόν βέβαια. Σε αυτούς δίνω στη ζωή μου πια λόγο.
Έφαγα πολλά χρόνια αρκετό ξύλο μέχρι να καταλάβω σε ποια διεύθυνση ζει η αγάπη ακριβώς.
Kαι όπως έγραφα στο άρθρο για τον γιο μου, η αγάπη δεν διαιρείται στα παιδιά σου. Πολλαπλασιάζεται! Έχεις ένα παιδί; Έχεις 100% αγάπη. Τρία; 300%.
Μου λένε καμιά φορά ότι δεν μπορεί, το αγόρι θα αγαπάω πιο πολύ! Γιατί μας βλέπουν συνέχεια μαζί! Μα αυτές δεν είναι εδώ! Δεν έχει φύλο η αγάπη στα παιδιά. Κάθε φορά ευαισθητοποιείσαι πιο πολύ με αυτό που έχει πρόβλημα ή ανάγκη και όλοι μαζί για τον μικρό που είναι πιο τρυφερός. Απλό!
Αυτά με τις γυναίκες της ζωής μου. Ποτέ, όσο μεγάλωνα σε μια άλλη Ελλάδα με άλλα μυαλά εκεί στον Βόλο, δεν φανταζόμουν πόσο θα χαιρόμουν στη ζωή μου με δύο κόρες και πώς θα μπορούσαν να με αλλάξουν. Όλοι για αγόρια μίλαγαν τότε, όταν μεγάλωνα, για τον “πουτσ@ρ@” τους και οίκτιραν όσους είχαν κορίτσια! Πίσω είχε η αχλάδα την ουρά, όμως.
Ααα! Πριν τελειώσω το άρθρο, θα ήθελα να πω κάτι στις κόρες μου, αν με διαβάζουν, βέβαια.
Άλλο ίσοι, άλλο ίδιοι. Ανεξάρτητες, από τον οποιοδήποτε, αυτόφωτες, μορφωμένες, τσαμπουκάδες στη δουλειά αλλά να παριστάνουν τους άνδρες (όπως βλέπω γύρω και φρικάρω πια!) σε συμπεριφορά και γλώσσα και άλλα πολλά, μακριά!
Ο φεμινισμός, μέχρι ενός ορίου, καλός και άγιος είναι. Αλλά όχι σαν στρατευμένος, υστερικός κομμουνιστής το 1917. Τι βλέπω και ακούω τελευταία…. Μην ξεχνιόμαστε. Άνδρες και γυναίκες θα υπάρχουν from here to eternity. Kαι όταν κάποιος σού μαγειρεύει, μια χαρά εσύ μπορείς να πλύνεις τα πιάτα. Και αντίστροφα. Επιβάλλεται! Εντάξει;
