Τα «γιορτάσαμε» τα γενέθλια της κλεισούρας προχτές. Παρασκευή ήταν αν θυμάμαι καλά και ήταν να παίξω μουσική στη Θεσσαλονίκη. Είχα πάρει απόφαση να μην πάω βλέποντας την πορεία του ιού και το είχα ανακοινώσει στα παιδιά εκεί πριν από την εξαγγελία της καραντίνας, καθώς έβλεπα τον αριθμό των κρουσμάτων να καλπάζει. Δεν φοβόμουνα και πολύ, λίγο ασυνείδητα, λίγο γιατί ακόμη δεν είχαμε νεκρούς και λίγο γιατί έτσι είμαι καμιά φορά, κουκουρούκου. Έχω μειωμένη αίσθηση κινδύνου. Αλλά εκεί κώλωσα. Αν γινόταν το πάρτι και κόλλαγαν άνθρωποι, προφανώς θα έφταιγα και εγώ αν συμμετείχα, έστω κι αν δεν ήταν δικό μου το μαγαζί. Και αν μου την έλεγαν στερεοφωνικά θα είχαν και δίκιο.
Υπάρχουν πολλές θεωρίες για το πώς θα συμπεριφερόμαστε κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά και ερωτικά μετά τον κορωνοϊό. Πολλοί λένε ότι δεν θα ξαναγυρίσουμε στα ίδια χούγια ποτέ. Ότι πράγματα που άλλαξαν δραματικά θα επηρεάσουν ανεξίτηλα τις ζωές μας. Άλλοι πάλι λένε ότι με το που σιγουρευτούμε ότι δεν κινδυνεύουμε από τον Covid 19 θα ξαμοληθούμε σε μια από τα ίδια, οι ζωές θα πάρουν πάλι τον ίδιο δρόμο και γρήγορα θα ξεχαστεί ο εφιάλτης και η καταπίεση που αναγκαστικά ζήσαμε. Και η κανονικότητα, η ρουτίνα σιγά σιγά θα επιστρέψει. Το μόνο που είναι σίγουρο είναι ότι πάρα πολλοί άνθρωποι στην αρχή θα ξεσαλώσουν με όλους τους τρόπους. Άλλοι πάλι θα θυμίζουν μποξέρ, που θα είναι ζαλισμένοι σαν μετά από δυνατό κροσέ.
Εγώ δεν ξέρω, το σκέφτομαι. Και έτσι κι αλλιώς το βλέπω. Σιγά, μας φώτισες, θα μου πείτε. Οικονομικά ένα είναι σίγουρο, παγκόσμια. Ότι η ηγεσία των οικονομικών κολοσσών περνάει στα χέρια των τεχνολογικών εταιρειών, αφήνοντας πίσω τις παραδοσιακές που ξέραμε πολύ πιο γρήγορα από ό,τι περιμέναμε. Εδώ κοντεύουμε να φτάσουμε στο σημείο με τα διάφορα coins, bitcoins και άλλα να έχουμε και αόρατο χρήμα. Τελικά μπορείς να ζεις πιο εύκολα χωρίς πετρέλαιο από ό,τι χωρίς ίντερνετ. Αν έπεφτε το ίντερνετ, ο πλανήτης θα πάγωνε ποικιλοτρόπως. Αυτό θα ήταν ενός άλλου τύπου παγκόσμια καταστροφή. Οικονομική και κοινωνική. Και ερωτική ακόμη.
Πώς θα δουλεύαμε, πώς θα επικοινωνούσαμε, θα θύμιζε ταινίες ολικής καταστροφής, όπου μετά τον πυρηνικό ή άλλο όλεθρο οι άνθρωποι ψαχνόντουσαν με ραδιοσυχνότητες να βρεθούν.
Ερωτικά φαντάζομαι ότι την έχετε ψυλλιαστεί τι γίνεται έναν χρόνο τώρα. Οι νεότεροι δεν χρειάζονται επεξηγήσεις, το παίζουν το έργο κανονικά, με σενάριο, πλοκή και δράση. Οι νέες γνωριμίες γίνονται σχεδόν αποκλειστικά μέσα από το Instagram.
Και το σεξ επίσης. Το Facebook έχασε έδαφος αλλά και το Insta στο φινάλε ο Ζούκερμπεργκ το αγόρασε. Όχι, δεν πηδιούνται οι άνθρωποι ηλεκτρονικά (όχι ακόμη τουλάχιστον) αλλά έτσι βρίσκονται και έτσι συναντιούνται. Όχι ότι δεν υπάρχει και το Facetime σεξ αλλά συμπληρωματικά, για να γίνεται και λίγο kinky η καραντίνα. Δυστυχώς δεν υπάρχει και ένα νούμερο για το σεξ, το 7 ας πούμε, αν και ο κίνδυνος φαίνεται να εξιτάρει. Έχει καμιά φορά και το τηλέφωνο τη χάρη του, αρκεί να μην το «παίζεις» μόνος σου το κινητό.
Από ό,τι μαθαίνω από τους νεότερους φίλους/ες μου, γίνεται το έλα να δεις. Ούτε πάρτι στην Ίμπιζα με χαπάκια να ήτανε, ούτε ξημερώματα στο Cavo Paradiso στη Μύκονο. Όλοι γνώρισαν κάποιον/α στο Instagram και βρέθηκαν. Υπάρχουν κάποιοι/ες που έχουν αμολήσει παραγάδια. Στέλνουν παντού και όπου κάτσει. Θα βγάλεις και πετρόψαρα αλλά μπορεί να σου τυλιχτεί και συναγρίδα. Δεν έχω δημοσκοπήσεις σαν τον Κυριάκο και τον Τσίπρα αλλά είμαι σίγουρος ότι το σεξ μέσα στην καραντίνα σπάει ταμία. Τιτανικός. Όλοι για αυτό μιλάνε.
Δεν το λέω έτσι. Κρίνω από αυτά που ακούω τώρα από ανθρώπους που άκουγα και πριν. Άλλα νούμερα άνδρες και γυναίκες. Τι άλλο να κάνεις μετά τις 30 ώρες Netflix, γυμναστική, αγώνες μπάσκετ και ποδοσφαίρου και Survivor αν είσαι μόνος; Στο φινάλε, το σεξ σε ξενταουνιάζει, σου δημιουργεί ψυχική ευφορία, σε κουράζει ήρεμα και δεν χρειάζεσαι και Xanax για να κοιμηθείς. Υγεία. Το έριξαν λοιπόν στην υγιεινή ζωή οι περισσότεροι ελεύθεροι και κυρίως νέοι άνθρωποι. Οι παντρεμένοι δεν ξέρω, ντρέπομαι να τους ρωτήσω τους ανθρώπους, είναι κολλημένοι επί μήνες, 24 ώρες μαζί.
Άλλωστε οι περισσότερες σχέσεις ή συνευρέσεις μέσα στον κορωνοϊό δεν πάνε και μακριά, κουβαλάνε την ψευδαίσθηση που σου δημιουργεί η καραντίνα. Βλέπεις τον άλλο μόνο σε ένα σπίτι μέσα. Δεν ξέρεις πώς είναι στον έξω κόσμο, φίλους δεν βλέπεις για να καταλάβεις, όλοι και όλες βολεύονται με τα μίνιμουμ, είναι κλειστά και τα μαγαζιά για να κόψεις συμπεριφορές και βλέμματα, τσιγκούνης ή large το ίδιο δείχνει. Δεν έχεις χώρο για να δεις πόσο παίζει το ματάκι. Δεν πας πουθενά, δεν ψωνίζεις τίποτα στον άλλο παρά μόνο ντελίβερι. Συμφέρει στα κατώτερα οικονομικά εισοδήματα, έρχεται μια ισορροπία.
Μέσα στη καραντίνα σου παίρνει καιρό να καταλάβεις τι φρούτο ψώνισες, γιατί δεν τον ζεις κανονικά. Και τον εξιδανικεύεις, ανάγκη είναι για να περνάς καλύτερα. Και έτσι την ακούς ξαφνικά μια μέρα στερεοφωνικά, γιατί -πού θα πάει;- ο άλλος σε 40-50 μέρες θα μας δείξει θέλει δεν θέλει τι καπνό φουμάρει. Έχω δει πολλά άδοξα τελειώματα πριν από τα σαράντα του μακαρίτη. Και όχι πάντα με λουλούδια. Άλλωστε τα ανθοπωλεία είναι κλειστά πια.
Επειδή αυτό μάλλον, αργά ή γρήγορα, όλοι το καταλαβαίνουν, παραμένουν στο σιγουράκι του σεξ και κάθε τόσο κάνουν και νέες κουβέντες στο DM του Insta μπας και κληρώσουν άλλον, καλύτερο λαχνό. Και σωστά πράττουν.
Τελικά είναι μάλλον πιο εύκολο έτσι μέσα στη καραντίνα να γνωριστείς με κάποιον πάρα πριν. Το έκαναν τα τελευταία χρόνια οι πιτσιρικάδες και εμείς κράζαμε ή γελάγαμε. Έβλεπαν γκόμενο/α σε μπαρ και αντί να μιλήσουν έστελναν μήνυμα στο Insta, μου λεν οι μαρτυρίες.
Και βάζω και τα δυο φύλα μέσα πια στο πέσιμο. Και στους αριθμούς. Ό,τι κάνουμε κάνουν. Έλα όμως που έχει ο καιρός γυρίσματα, και το Ιnsta σου παρουσιάζει όλα τα πιθανά μοντέλα ερωτικού συντρόφου που θες. Και αν δεν είσαι και τελείως γκάου καταλαβαίνεις εύκολα μέσα από τις πόζες και τα ανθρώπινα… giveaway. Το δείχνουν, μάτι βγάζουν. Ανοίξαμε (μαγαζί στο Insta) και σας περιμένουμε. Η τεχνολογία και το ίντερνετ έκαναν άχρηστες τις μικρές αγγελίες για… αβάδιστο σεξ και τύπου μασάζ στις εφημερίδες. Βέβαια, ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος των μεγάλων εκπλήξεων με αυτό το take away. Στο Wolt ό,τι παραγγέλνεις αυτό σου έρχεται πάντα. Στο Instagram μπορεί να παραγγείλεις πάπια Πεκίνου και τελικά να σου έρθει γίδα βραστή. Και αυτό βέβαια οφείλεται στη χρήση απίστευτων φίλτρων και έχει γεμίσει το Instagram με καλλονές. Πρέπει να έχεις εξασκημένο μάτι ή τέλος πάντων να είσαι πιτσιρικάς που τα ξέρουν όλα τα σχετικά για να καταλάβεις ότι γύρω από τις καμπύλες έχεις στραβώσει την ντουλάπα στις φωτογραφίες ή ότι το πρόσωπο έχει γίνει πιο τζάμι και από έπιπλο που το έχεις ξύσει με γυαλόχαρτο και το πέρασες και ένα στρώμα λάκα.
Συμφέρει βέβαια και αλλιώς αυτή η κατάσταση. Δεν σε παίρνει είδηση κανείς. Δεν σε βλέπουν να φλερτάρεις ή να μιλάς ή να καυλαντίζεις στο μπαρ, το εστιατόριο ή τον δρόμο και να κουτσομπολεύουν. B2B είναι η σχέση. Από πόρτα σε πόρτα. Και λες ο,τι θες. Πήγες με δέκα και δηλώνεις μηδέν. Γνωστό κι αυτό από παλιά αλλά ανεξέλεγκτο πια. Οι άνθρωποι που γνωρίζονται τώρα δεν θα μπορούσαν να γνωριστούν ποτέ 10 χρόνια πριν. Μένεις Παγκράτι και τη βρίσκεις/ σε βρίσκει στην Πετρούπολη, τη Λούτσα, τη Χαλκίδα ή τη Θεσσαλονίκη. Μη σου πω και στο Λονδίνο. Το Insta έσπασε τα σύνορα των ερωτικών γνωριμιών. Δεν είναι από παρέα σε παρέα η γνωριμία. Τώρα είναι παντού.
Θα μου πεις τώρα αν μου αρέσει αυτή η εξέλιξη. Αδιάφορο με αφήνει, κάθε εποχή έχει τα δικά της. Από το να περιμένω να παντρευτώ όπως πριν από μόλις 60 χρόνια (και λιγότερα σε χωριά) για να κάνω σεξ καλύτερα μου φαίνεται και έτσι, παρότι έχω άλλο ερωτικό DNA λόγω ηλικίας.
Στην πρώτη, αγωνιστική καραντίνα ήμασταν όλοι τύπος και υπογραμμός που λένε. Ο φόβος φυλάει τα έρημα λένε και φαίνεσαι και κοινωνικά ενσυνείδητος. Για ενάμιση μήνα τη βγάζεις λίγο ύπνο, λίγο διάβασμα, πολλή τηλεόραση και μαγείρεμα και τρέξιμο ή γυμναστική. Έναν χρόνο όμως δεν τη βγάζεις, σαλτάρεις, μπορεί και να πας σε διαδήλωση και για τον Κουφοντίνα αν είσαι και λίγο μπόσικος. Όλοι έχουμε βρει ένα όρθιο ξέμπαρκο στέκι να περνάμε για κανένα καφέ ή μπίρα. Όχι με πολλές προφυλάξεις για να πω την αλήθεια, αλλά δεν στήνουμε και παρτάκια όπως οι πιτσιρικάδες με τις αναβράζουσες ορμόνες. Πάμε να βρούμε κανέναν άνθρωπο να πούμε καμιά μαλακία να ξαλεγράρουμε, να γελάσουμε, να ακούσουμε τον κάθε πικραμένο να μιλάει σαν επιστημονικός γνώστης του κορωνοϊού και να περάσει η ώρα. Να πάμε κανέναν μπακάλη και μανάβη για πασαρέλα και σπιτάκι. Να, αυτό είναι επιτέλους (για κάποιους πικραμένους, εννοώ) ένα άλλο lifestyle! Το lifestyle της κλεισούρας.
Οι πιτσιρικάδες το ‘χουν χάσει πάντως. Αν κοιτάς Instagram και τα βλέπεις και τα ακούς αυτά τα πάρτι από 5-20 άτομα, ανάλογα το διαμέρισμα. Αυτό έπρεπε να κοιτάει ο Χαρδαλιάς. Θα έβρισκε πιο εύκολα τους παρτάκηδες από τους μπαχαλάκηδες. Καρφώνονται μόνοι τους. Αλλά και τι να κάνουν τα παιδιά; Εμάς κάποτε δεν μας έβλεπε η μάνα μας για μέρες.
Το δυσάρεστο είναι όμως ότι και από μαρτυρίες ανθρώπων αλλά και από την ανάλυση των λυμάτων όπως έχουμε διαβάσει και ακούσει από την τηλεόραση επανειλημμένα, η χρήση ναρκωτικών έχει χτυπήσει ταβάνι. Και δεν μιλάμε για τσιγαριλίκια.
Όπως και να ‘ναι πάντως τελειώνει ο εφιάλτης. Όσα περισσότερα εμβόλια τόσο και πιο πολλά ανοίγματα. Μάλλον θα κάνουμε ένα περίπου κανονικό καλοκαίρι.
Αααα! Τώρα που είπα τη λέξη εμβόλια! Ρε, πού είναι οι αντιεμβολιαστές που μας τα ‘χαν κάνει τσουρέκια με την «επιστημονική» μαλακία και όχι φαντασία που τους δέρνει; Πού κρύβονται; Σε ποιο μπλογκ γράφουν; Πού είναι αυτά τα παιδιά; Γιατί δεν πάνε έξω από τα εμβολιαστικά κέντρα να μας ενημερώνουν ή να μας εμποδίζουν να μπούμε μην τύχει και βγάλουμε και τρίτο πόδι όπως στο Τσέρνομπιλ και κυκλοφορούμε σαν κινητά laptop, τσιπαρισμένοι; Νομίζω ότι αυτοί χάθηκαν με το που βγήκαν τα εμβόλια, γιατί φοβήθηκαν, όχι γιατί θα τους πλάκωνε κανένας αστυνομικός αλλά γιατί η δικιά μας σφαλιάρα θα πήγαινε σύννεφο.
