Τέτοιες μέρες κάθε χρόνο κάνουμε τα ίδια και τα ίδια. Ευχόμαστε πανομοιότυπα στους άλλους (ξέρεις, “υγεία να ‘χεις”, χαμόγελα, επιτυχίες, “ό,τι επιθυμείς”) για τρισχιλιοστή φορά και ταυτόχρονα ευχόμαστε κρυφά στον εαυτό μας τα καλύτερα, εννοείται! Εκτός κι αν έχεις παιδιά. Τότε ξεκινάς από εκεί και μετά πας σε σένα.
Βέβαια, έτσι λέω εγώ, αλλά δυστυχώς έχω συναντήσει πάρα πολλούς ανθρώπους που κάποιος γονιός τους τούς εγκατέλειψε κάποτε και δε γύρισε ποτέ. Απίστευτο μου φαίνεται και δεν παριστάνω τον καλό. Εδώ, θα μου πεις, υπάρχουν και πατεράδες (κυρίως, αλλά και μανάδες) που κακοποιούν τα παιδιά τους.
Αλλά ας γυρίσω πίσω, στους απολογισμούς και στις “αυτοευχές”.
Με θυμάμαι φοιτητή να έχω φτιάξει μια ιδιαίτερη ιεροτελεστία για την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Γύριζα, όπως κάθε επαρχιώτης φοιτητής, στον τόπο μου για τις γιορτές, όσο τουλάχιστον σπούδαζα στην Ελλάδα.
Μετά, από το Παρίσι, έγινε δύσκολο γιατί δεν υπήρχε “σάλιο” για αεροπορικά εισιτήρια. Κάποιες φορές βέβαια τσοντάραμε 3-4 άτομα λεφτά για βενζίνη και διόδια και μετά από δυο μέρες οδήγησης και ύπνου μέσα στο αυτοκίνητο, με το κασετόφωνο τσίτα, φτάναμε με θριαμβευτικές εισόδους στις πόλεις μας.
Εκείνο το βράδυ κράταγα έναν συγκεκριμένο χρόνο για μένα. Έτρωγα με γονείς και αδελφό, κάναμε μαζί Πρωτοχρονιά και μετά ντυνόμουν, παρφουμαριζόμουν (κορίτσια θα βρίσκαμε αν ήμασταν τυχεροί) και έπαιρνα τον δρόμο για τις ντισκοτέκ. Έτσι τα λέγαμε τα κλαμπ.
Το λέω και αισθάνομαι σαν να ΄χουν περάσει 1000 χρόνια από τότε. Άσε που φοβάμαι μην πεταχτεί από πουθενά η Ελπίδα και αρχίσει να τραγουδάει το “Στην παλιά ντισκοτέκ” (ωραίο κομμάτι by the way, φρεσκαρισμένο ωραία, καιρό τώρα, από τα Ημισκούμπρια).
Έπαιρνα τον δρόμο με τα πόδια. Ήθελα 15 λεπτά να φτάσω αλλά πήγαινα slow motion και το ‘κανα μισή ώρα με 45 λεπτά. Για να σκεφτώ. Τι έκανα τον προηγούμενο χρόνο. Τι πήγε στραβά, τι καλά. Αλλά κυρίως τι πρέπει να κάνω από δω και πέρα. Τι να αλλάξω σε μένα. Και τι γύρω μου. Το “κούραζα” πολύ το θέμα. Το πίστευα ότι υπάρχουν τα new year’s resolutions.
Πριν φτάσω στο κλαμπ (ντίσκο είπαμε!) τα ‘χα λύσει όλα. Τα είχα βάλει σε σειρά. Αποφασισμένος. Σίγουρος. Χαρούμενος! Ειδικά αν μου είχε δώσει ο πατέρας μου κανένα φράγκο παραπάνω να κεράσω και καμιά κοπέλα.
Όλα ήταν στη θέση τους μέχρι που έσπρωχνα την πόρτα του μαγαζιού με styling και μαγκιά Τζον Τραβόλτα στο Saturday Night Fever! Ε, ρε μεγαλεία! Καμπάνα παντελόνι, στενό πουκάμισο, μαλλί μακρύ αλά Τζιμ Μόρισον και κουκουρούκου μυαλό. Λίγο ντίσκο μουσική, λίγο ουίσκι, λίγο Doors και λίγο Barry White με καπάκι Santana (αυτό δεν ήταν μουσικό κοκτέιλ, παράνοια ήταν! Ωραία όμως!) και όλα τα resolutions πέταγαν μέσα στη νύχτα.
Τίποτα δεν έκανα, αλλά τον επόμενο χρόνο έκανα το ίδιο δρομολόγιο πάλι. Και ξανά. Έπαιρνα τον δρόμο και μίλαγα με τον Θεό και με ένα παράλληλο σύμπαν. Με έβριζα κιόλας, όπως ο κόουτς τους παίκτες που δεν “τραβάνε”, για όσες μαλακίες είχα κάνει.
Συνεχίστηκε για χρόνια αλλά το ‘ξερα το έργο πια. Όλα αυτά ήταν κάτι σαν έθιμο τελικά. Σαν τη γαλοπούλα την Πρωτοχρονιά και το αρνί το Πάσχα. Χαιρόσουν για λίγο και μετά το χώνευες.
Από ό,τι κατάλαβα, με κάποιον τρόπο, όλοι το κάνουν αυτό. Και το κρατάνε μυστικό λες και πρόκειται να τους κλέψει κανείς τη μεγάλη ιδέα ή σαν να ετοιμάζουν τη μεγάλη ληστεία του τρένου.
Βέβαια, δε χρειάζεται και να τα λες. Εγώ πιστεύω στην κακή ενέργεια πολλών ανθρώπων. “Τα όνειρά σου μην τα λες γιατί μια μέρα κρύα μπορεί και οι φροϋδιστές να ‘ρθουν στην εξουσία”, τραγούδαγε ο Διονύσης Σαββόπουλος. Και έχει δίκιο.
Υπάρχουν και κακοί και γκαντέμηδες άνθρωποι γύρω μας. Εκπέμπουν κακή ενέργεια. Απλά κλείνουμε τα μάτια και κάνουμε ότι δεν τη βλέπουμε ενώ την αισθανόμαστε.
Συμβουλή μου ως παθών; Μακρυά! Δεν θα αλλάξουν ποτέ. Μην τους λυπάσαι. Σκότωσέ τους απλά. Από τη δική σου ζωή εννοώ, όχι να γίνεις και δολοφόνος πρωτοχρονιάτικα!
Anyway, αυτήν την πρωτοχρονιάτικη μαλακία δε λέω να την κόψω. Δεν υπάρχει Βόλος πια, γιατί οι άλλοι 3 που κάθονταν στο πρωτοχρονιάτικο τραπέζι έχουν “αναχωρήσει” οριστικά. Δεν θα ‘ βγαινα για βόλτα πια. Αντικαταστάθηκαν (με έναν τρόπο, βέβαια, δεν ξεχνιούνται ποτέ) στο πρωτοχρονιάτικο τραπέζι, από τρεις άλλους, τα παιδιά μου. Έτσι είναι η ζωή, ένας κύκλος μέσα στον χρόνο.
Φέτος τα ‘χω οργανώσει όλα για να πετύχει για πρώτη φορά αυτό το πρωτοχρονιάτικο κόλπο! Το στήνω μέρες, βήμα-βήμα. Και μυστικά! Άχνα δε βγάζω! Σαν την επιχείρηση των Αμερικανών εναντίον του Μπιν Λάντεν. Κάτι σαν τη μεγάλη ληστεία που ήθελα να κάνω όταν δεν είχαμε “σάλιο” στο Παρίσι ούτε και να φάμε (τελικά κλέβαμε καμιά μπριζόλα και τυρί από το σούπερ μάρκετ και καμιά ρόδα αυτοκινήτου από πλούσιους Άραβες φοιτητές στην πανεπιστημιούπολη).
Δεν ξέρω τι κάνετε εσείς, αλλά εγώ θέλω τα απλά πράγματα. Αυτά θέλετε και ΄σεις, νομίζω. Δεν είναι μυστικό αυτό. Δεν μπορείτε να μου κρυφτείτε! Υγεία, ΛΕΦΤΑ, χαβαλέ, γέλια, επιτυχία, παιδιά (όσοι δεν έχουν ακόμη). Ξέρω.
Εγώ δεν πιστεύω σε αυτήν την καθηλωτική, γενικευμένη βλακεία, κοινότυπη, μπανάλ, κοελικού τύπου ότι “όλα γίνονται για κάποιον λόγο”. Μόνο εσύ μπορείς να τα κάνεις. Κανένας “λόγος” δεν τα κάνει.
Κι οι ευχές δεν πιάνουν από μόνες τους. Θέλουν κάθε μέρα “πότισμα”, “κούρεμα”, “σκάλισμα”.
Και θέλει τελικά και τύχη, γαμώτη. Υπάρχει τύχη. Δεν είναι μόνο δουλειά. Θέλει και κωλοφαρδία κάποτε στη ζωή. Δεν την έχω συναντήσει την πουτάνα τελευταία, αλλά πού θα πάει;
Λένε κάποιοι ότι δεν υπάρχει. Υπάρχει και παρα-υπάρχει. Στις οικονομικές σπουδές τη λέγαμε εγγλέζικα την τύχη “timing”. Να βρεθείς με τους κατάλληλους ανθρώπους τη σωστή στιγμή.
Σας εύχομαι να σας βγουν όλες σας οι ευχές!
Και μακριά από γκαντέμηδες με κακή ενέργεια, είπαμε! Καλύτερα μόνοι!
