Η παιδεραστία είναι κατά πάσα πιθανότητα το βαρύτερο αδίκημα μετά τον φόνο, νομίζω. Δεν ξέρω πώς το εκλαμβάνουν οι νόμοι και πώς είναι οι ποινές σε σχέση με τον φόνο, αλλά η παιδεραστία είναι ένα έγκλημα που έπρεπε να τιμωρείται ίσως και ισοβίως.
Δεν είναι ο βιασμός μιας αθώας ψυχής που κουβαλιέται με αθεράπευτα ίσως τραύματα για μια ζωή, είναι και το ότι ο βιαστής και μετά την αποφυλάκισή του θα συνεχίσει το ίδιο έγκλημα διότι απλούστατα είναι άρρωστος άνθρωπος, βαριά ανώμαλος.
Οι περισσότεροι παιδεραστές όταν βγήκαν από τις φυλακές επανέλαβαν το έγκλημα. Η αυτοδικία είναι το πρώτο που έρχεται στο μυαλό ενός γονιού, όσο κι αν πιστεύει ότι η εποχή του σιωπηλού τιμωρού, τύπου Τσαρλς Μπρόνσον, φαίνεται να ανήκει σε άλλες εποχές και άλλους πολιτισμούς. Όλοι το ίδιο σκέφτονται.
Από ό,τι διαβάζω σε διάφορα sites ένας γονιός επιχείρησε την αυτοδικία στην περίπτωση του φερόμενου ως παιδεραστή Λιγνάδη. Προσωπικά αισθάνομαι αλλεργία, δυσδιαθεσία όταν διαβάζω στις ειδήσεις για θέματα παιδεραστίας. Αποφεύγω να μπω στο κείμενο. Ένα έγκλημα το διαβάζω, αυτό δεν μπορώ.
Έλεγα προηγουμένως ότι ο παιδεραστής δεν παύει ποτέ να είναι παιδεραστής ακόμα κι αν εκτίσει δεκαετίες στη φυλακή. Δεκάδες χιλιάδες τα παραδείγματα.
Γι’ αυτό όλο και περισσότερες χώρες προχωράνε (μετά τη φυλάκιση) στον χημικό ευνουχισμό του παιδεραστή. Ευρωπαϊκές χώρες, αμερικανικές πολιτείες αλλά και ασιατικές όπως η Νότια Κορέα το έχουν θεσπίσει με στόχο τον αφοπλισμό του παιδεραστή.
Η περίπτωση Λιγνάδη (αν αποδειχτεί η βασιμότητα των καταγγελιών από τη Δικαιοσύνη) έρχεται να προστεθεί σε μία σειρά φρικαλέων περιπτώσεων που διαβάζουμε συχνότατα πια στον Τύπο να συμβαίνουν και στην Ελλάδα και παντού. Κατά χιλιάδες τα θύματα. Φρικάρεις σαν άνθρωπος, διαβάζεις και για περιπτώσεις μικρών παιδιών ακόμα και μωρών.
Η ανωμαλία δεν έχει όρια. Και βέβαια την «αρρώστια» αυτή δεν την κουβαλάνε μόνο άτομα χαμηλού πνευματικού ή οικονομικού επιπέδου. Οι αρρώστιες χτυπάνε όλες τις τάξεις και όλα τα επαγγέλματα. Η Τέχνη και η μόρφωση δεν έχουν ανοσία. Η κτηνωδία σού έρχεται συνήθως από εκεί που δεν το περιμένεις. Από τον διπλανό σου, από τον αδελφό σου, από τον συγγενή σου που σου φυλάει το παιδί, από έναν δάσκαλο ή έναν προπονητή.
Δεν γνώριζα τον Λιγνάδη, αλλά δεν μπορώ και να κατηγορήσω ως… συνεργό ή σιωπηλό μάρτυρα όποιον τον γνωρίζει, αν ισχύουν αυτά που καταγγέλλονται. Οι άνθρωποι αυτοί δεν εξομολογούνται τα εγκλήματά τους ούτε τα πάθη τους. Ίσως για κανέναν δεν ξέρουμε τι κουβαλάει στα σεξουαλικά του σκοτάδια. Σιγά μην τα εξομολογείται, βέβαια.
Δεν μπορεί να ενοχοποιείται όποιος ήξερε, ήταν φίλος ή δούλεψε μαζί με τον Λιγνάδη. Ούτε και όποιος είχε γενικά ακούσει κάτι αλλά δεν είχε καμία απόδειξη, δεν μίλησε μέχρι που ξέσπασε η θύελλα, δεν μπορεί να κατηγορηθεί. Αρκεί βέβαια και αυτοί να μην κατηγορούν άλλους που τάχα ήξεραν περισσότερα. Και κυρίως, αυτοί οι ψίθυροι για ανθρώπους που δεν έχουν καταγγελθεί δεν μπορεί να κυκλοφορούν απερίσκεπτα και σκανδαλοθηρικά στον επίσημο Τύπο. Γιατί ως γνωστόν, ο μη επίσημος, τα social media, καταγγέλλουν, δικάζουν και εκτελούν χωρίς απολογίες, μαρτυρίες και άλλα τέτοια «γραφικά» που ζητάει η Δικαιοσύνη. Φαρ Ουέστ. Ο καθένας γίνεται από μόνος του δικαστής, κάτι σαν τον Roy Bean που έκανε το σαλούν του αίθουσα δικαστηρίου, όντας ο ίδιος και εισαγγελέας και δικαστής.
Ούτε να κατηγορήσω βέβαια και τη Μενδώνη ότι το ήξερε και ότι πήγε να το θάψει το θέμα. Είναι ανόητος ισχυρισμός. Πέρα από το ότι σε ώρες μέσα από την πρώτη καταγγελία τον έστειλε, ουδείς λογικός άνθρωπος θα προσπαθούσε να κρύψει κάτι που βοούσε παντού και είχε πάρει ήδη την οδό της Δικαιοσύνης. Απόπειρα αυτοκτονίας θα ήταν. Θεωρώ απαράδεκτο, χοντροκομμένο αλλά και αυτοκαταστροφικό να προσπαθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ μέσω διαφόρων καναλιών να πει ότι στο Μαξίμου έχουν μαζευτεί παιδεραστές και ότι ο πρωθυπουργός μπορεί να κάνει και trafficking ασυνόδευτων παιδιών! Έχει και η αντιπολίτευση τα όριά της και τις ανοχές της.
Ο παιδεραστής ή ο βιαστής δεν είναι δεξιός, κεντρώος ή αριστερός, δεν είναι πλούσιος ή φτωχός, μορφωμένος ή αγράμματος. Είναι τα πάντα. Και κυρίως εγκληματίας.
Αν οι κατηγορίες δεν ήταν τόσο βαριές για ένα τόσο κρίσιμο θέμα, θα μιλάγαμε για μαύρο χιούμορ. Ή για βλακεία. Να βάλεις φωτογραφία του Μητσοτάκη με τον Λιγνάδη στην Επίδαυρο για να αποδείξεις τη «βρώμικη» σχέση τους και να κόψεις από τη φωτό τη δικιά σου, την Κονιόρδου που είναι δίπλα χαμογελαστή, όταν αυτή η φωτό κυκλοφορεί παντού στην Ελλάδα είναι ενέργεια των κινηματογραφικών «Ο ηλίθιος και ο πανηλίθιος».
Η Μενδώνη έκανε τη μεγαλύτερη συνέντευξη-πατάτα στην Ιστορία και αντί να πιαστούν και να πουν πολλά (λογικό) από εκεί, όπως κάθε αντιπολίτευση, το πήγαν τέρμα στον τοίχο. Μόνο για τη συνέντευξη θα μπορούσε κάποιος να της ζητήσει παραίτηση. Και σωστά μάλλον. Όχι για κάλυψη του αναφυόμενου σκανδάλου. Όταν όμως οι κατηγορίες έφτασαν μέχρι για υπόθαλψη παιδεραστών στο Μαξίμου, ο Μητσοτάκης δεν είχε περιθώρια να τη στείλει. Στο φινάλε, το χοντρότερο λάθος της ήταν ότι τον αποκάλεσε «επικίνδυνο άνθρωπο» πριν μιλήσει η Δικαιοσύνη. Πολλοί από αυτούς που ζήτησαν παραίτηση είμαι σίγουρος ότι συμφώνησαν με αυτή την έκφραση.
Βλέπουμε στις αμερικανικές ταινίες όταν είναι να δοθεί μια κυβερνητική θέση σε κάποιον, να τον ψάχνει εξαντλητικά το FBI ή ακόμα και η CIA, μην κουβαλάει τίποτα σκελετούς στη βαλίτσα του. Οι Ευρωπαίοι δεν το κάνουν μάλλον και εμείς σίγουρα όχι.
Αν το κάναμε, ο Λιγνάδης δεν θα ήταν σε αυτή τη θέση στο Εθνικό γιατί κάποια, έστω και λίγο είχαν κυκλοφορήσει, όπως το περιβόητο μαχαίρωμα από γονιό (εφόσον αληθεύει). Έστω και κάποιες φήμες θα έπαιζαν τον ρόλο τους αν διασταυρώνονταν από τις υπηρεσίες Ασφαλείας. Και στον διορισμό ουδείς διαμαρτυρήθηκε, αντίθετα βρέθηκε προσκεκλημένος από όλους. Δεν κατηγορείς για αυτό τη Μενδώνη. Έτσι διορίζονται 200 χρόνια τώρα όλοι.
Στη Βουλή χτες τελικά ήταν μια μάχη των troll. Πάλι καλά που ο Τσίπρας απομακρύνθηκε λίγο από κάποιες «χοντρές» απόψεις. Προέταξε και αυτός τα μπινελίκια που έχει ακούσει από άλλα troll, απαντώντας στον Μητσοτάκη που τον προκάλεσε, να αποκηρύξει αυτές τις αθλιότητες για το hashtag #NΔ_παιδεραστία. Αναμενόμενο όλα. Ήρεμα τελείωσαν πάντως.
Υπάρχει όμως και το θέμα Κουφοντίνα που ταλανίζει την κοινή γνώμη. Ο Κουφοντίνας έχει καταδικαστεί για 11 δολοφονίες. Εν ψυχρώ. Ένα αριστερό κομμάτι αλλά όχι μόνο υποστηρίζει ότι η Δημοκρατία δεν εκδικείται. Και δεν πρέπει να εκδικείται. Ότι όπως όλοι, ο Κουφοντίνας έχει δικαιώματα. Και έχει. Ότι του τα καταπατούν. Και αυτό θα δημιουργήσει θέματα στο μέλλον. Μαζί με αυτό πάει και μια σκέψη, όχι από οπαδούς ή συμπαθούντες προς Κουφοντίνα, ότι αν τον αφήσουν να πεθάνει, θα δημιουργήσουν ένα νέο σύμβολο, ένα τοτέμ για τον κάθε τύπου μαλακό ή σκληρό τρομοκράτη ή έστω μπαχαλάκια, με αποτέλεσμα να ζούμε στο μέλλον σκηνές ροκ με αφορμή τον θάνατό του. Θα ηρωοποιηθεί δηλαδή στα μάτια αυτών που δεν θέλουν να τον δουν σαν δολοφόνο αλλά σαν αγωνιστή. Άρα τον αφήνεις να πεθάνει στον Κορυδαλλό.
Η άλλη άποψη λέει ότι η Δημοκρατία ούτε βιάζεται ούτε εκβιάζεται. Δεν μπορεί να μπει σε συναλλαγή με έναν κατάδικο (ανεξαρτήτως εγκλήματος). Ότι όσα ισχυρίζονται αυτοί που θέλουν να τον αφήσουν να επιστρέψει στον Κορυδαλλό είναι στην ουσία ένας έμμεσος εκβιασμός προς το Κράτος. Και ότι στο φινάλε, ο ίδιος διαλέγει το τέλος του, κάτι που δεν συνέβη με τα θύματά του που τα πυροβολούσε ψυχρά εξ επαφής. Και ότι το Κράτος δεν μπορεί να δείχνει φοβισμένο από κάποιες πιθανές συνέπειες. Θα πρέπει να τις αντιμετωπίσει αποτελεσματικά.
Η Ελλάδα είναι η τελευταία χώρα στην Ευρώπη που παρουσιάζονται ακόμη φαινόμενα τρομοκρατίας. Όλοι οι άλλοι το έλυσαν. Και οι Ιταλοί και οι Γάλλοι και οι Γερμανοί που τα είχαν και βαρύτερα. Τώρα αυτοί τρέχουν με την ισλαμική τρομοκρατία. Καιρός είναι να τελειώσει και εδώ. Οπότε, όποια απόφαση παρθεί, αυτό πρέπει να έχει στο μυαλό του αυτός που θα την πάρει. Όποιος έχει τα γένια έχει και τα χτένια. Όλοι κρινόμαστε.
Υ.Σ.: Τον γνώρισα από μικρό όταν ξεκίνησε να δουλεύει στα περιοδικά. Ήταν πάντα ένα δαιμονισμένο παιδί, ένα απρόβλεπτο μυαλό που μπορούσε να δει τα πάντα με άλλα γυαλιά από ό,τι εμείς οι υπόλοιποι, και να τα γράψει ακόμα καλύτερα. Εκρηκτικός, ανήσυχος, γλυκός, πάντα μικρό παιδί. Πέρναγε από την κόλαση στον παράδεισο σε δευτερόλεπτα. Έγραφε εξαιρετικά παρά τους δαίμονες που δεν τον άφηναν ήσυχο. Είναι από τις περιπτώσεις ανθρώπων που πέρασαν γρήγορα αλλά δεν τους ξεχνάς. Γεια σου Τάσο (Θεοδωρόπουλε).
