Παρότι πήγαινα στη Μύκονο από μικρο άφραγκο παιδί (μέχρι που και σπίτι έφτιαξα πολλά χρόνια αργότερα), παρότι τη θεωρώ το ωραιότερο νησί σε θάλασσες και ακτές (έτσι έγινε παγκόσμια γνωστό στις δεκαετίες 50-60), παρότι έχει έναν ανέπαφο υπέροχο οικισμό, θεωρώ (όπως γράφω συνέχεια απ’ το 2014) ότι η Μύκονος όπως την ήξερα και την ήξεραν χιλιάδες άνθρωποι επί 40 χρόνια απλά πέθανε. Και στη θέση της γεννήθηκε μια άλλη Μύκονος, με άλλο DNA, άλλο vibe, άλλες συνήθειες, άλλου τύπου διασκέδαση, άλλου τύπου τουρίστα και κυρίως γεννήθηκε στην Ελλάδα ένα νησί χωρίς Έλληνες.
Βαριέμαι να γράφω πάλι τους ιστορικούς λόγους που οδήγησαν σε αυτό. Οι ντόπιοι και οι μαγαζάτορες λένε το απλό: Έτσι είναι ο οικονομικός νόμος της προσφοράς και της ζήτησης. Αν υπάρχουν τόσοι πολλοί, σου λέει, που δίνουν πεντοχίλιαρα για ένα μη-τραπέζι (δεν χωράει άνθρωπο αλλά μόνο την τρίλιτρη βότκα, σαν σαρδέλες είναι όλοι) σε ένα απογευματινό beach party τότε τα πάντα θα κοστίζουν διπλά και τριπλά από οπουδήποτε αλλού γιατί κάποιοι τα πληρώνουν.
Αν κάποιος πει ότι αυτά συνέβαιναν και πριν από 10 χρόνια είναι ή άσχετος ή ηλίθιος. Καραγκιοζλίκι που απλά κράζει ανέκαθεν τη Μύκονο, καταλογίζοντάς της πάσα νόσο και πάσα μαλακία.
Οι Άραβες κατέλαβαν το νησί. Και μερικές άλλες ανατολικές ράτσες. Δεν έφυγαν μόνο οι Έλληνες, έφυγαν και όλοι σχεδόν οι μποέμ Αμερικάνοι και Δυτικοευρωπαίοι μέσα σε 6-7 χρόνια.
Είναι γνωστό ότι όπου πάνε Άραβες και Ρώσοι (καραπλούσιοι εννοώ) το κοινωνικό περιβάλλον μεταλλάσσεται ραγδαία.
Ξοδεύουν χρήματα σαν να τα βρήκαν σε πηγάδι (που εκεί τα βρήκαν τελικά), έχουν άξεστη και αγενή συμπεριφορά συνήθως, είναι αδυσώπητοι επιδειξίες με έξοδα χωρίς λόγο, κουβαλάνε μαζί τους δεκάδες bodyguards και εκατοντάδες βίζιτες, ξένες και βεβαίως πιο πολλές πια ντόπιες, τσαμπουκαλεύονται εύκολα και άλλα πολλά.
Αυτό έφερε μια κατακλυσμιαία άνοδο των τιμών ακόμη και στα σουβλάκια. Δεν πρέπει να ‘σαι μόνο πλούσιος, κατά κύριο λόγο πρέπει να ‘σαι μαλάκας για να πληρώσεις τόσα λεφτά για σέρβις και προϊόντα που βρίσκεις αλλού. Πριν από 10 χρόνια οι περισσότερες παραλίες ήταν σχεδόν ελεύθερες, κόστιζαν 5-10 ευρώ. Τώρα ακόμη και αυτές που πηγαίναμε τζάμπα έχουν 60-100 ευρώ για δυο ξαπλώστρες και μια ομπρέλα. Και 16-18 ευρώ ένα κοκτέιλ ή μιξ χυμός για παιδί.
Ο χαρακτήρας πια του ανθρώπου που πήγαινε Μύκονο έχει μεταλλαχθεί ανεπανόρθωτα.
Η Μύκονος ήταν πάντα bohemian. Αυτό δεν σημαίνει ότι ήταν ποτέ φτωχική! Σημαίνει ότι εκεί ζούσαν πολλοί καλλιτέχνες, μεταχίπις, πλούσιοι εναλλακτικοί Αμερικάνοι και Δυτικοευρωπαίοι με πολιτισμό και πιτσιρικάδες Έλληνες. Αυτό έκανε το νησί ένα ωραίο κοκτέιλ από διάφορες ράτσες που σε ένα π.χ. άσχετο χωριάτικο σπίτι έψηναν σουβλάκια σε μαγκάλι ο Μιγκλέρ με τον Γκοτιέ ή ο Φερέ, κάνα δυο ζωγράφοι που ζούσαν εκεί, σίγουρα κάποιος ζάμπλουτος Αμερικάνος, μοντέλα επιπέδου Vogue και καμιά 30αριά Έλληνες της καλής χαράς, άλλοι μεσαίοι και άλλοι άφραγκοι αλλά με στυλ!
Αυτό πέθανε. Τη θέση τους πήραν τα πάρτι των ζάπλουτων Μεσανατολιτών, Ινδών, Πακιστανών, που κουβαλάνε ένα τσούρμο βίζιτες και ό,τι άλλο συνεπάγεται. Το ίδιο και έξω, στη Χώρα ή στα beach bar. Και όποιος διάσημος ξένος έρχεται δεν κυκλοφορεί στη Χώρα πέρα από μια βόλτα. Κρύβεται και ψάχνει να βρει με σκάφη καμιά ήσυχη παραλία. Και όλο λιγοστεύουν. Πέρυσι μάλλον πιο πολλοί πήγαν Πάρο και Αντίπαρο παρά Μύκονο.
Το πήραν χαμπάρι όλοι. Οι Αμερικάνοι ή οι πλούσιοι Γάλλοι ή οι κυριλέ Ιταλοί όταν βλέπουν έναν τόπο να γίνεται Αραβιστάν σε συνήθειες, την κάνουν με μικρά πηδηματάκια. Τι να κάνουν αν μεσημέρι βράδυ βλέπουν δίπλα τους να εκτυλίσσεται η γυφτιά με τις 50 σαμπάνιες και τα ξέκωλα; Να το φάνε στη μάπα;
Ψάχνεις Έλληνα με το τουφέκι. Εγώ που πάω τόσα χρόνια και ήξερα και τις πέτρες, όταν σπάνια πάω δεν γνωρίζω άνθρωπο πέρα απ’ τους Αθηναίους μπάρμαν ή κάποιους παλιούς ιδιοκτήτες μαγαζιών. Ακόμη και αυτοί που έχουν σπίτια τα νοικιάζουν και πάνε αλλού, είτε γιατί δεν είναι μαλάκες να τους κλέβουν ή απλά γιατί πια ντρέπονται να είναι με αυτόν τον συρφετό.
Έλληνες υπάρχουν πια μόνο το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος. Και όπως είδατε στα site και τα περιοδικά, το 95% ήταν κάποιες φάτσες καραλαϊκές, με τον τάκο στο καλντερίμι, τρίτης κατηγορίας σελέμπριτις. Για κλάματα… Περασμένα μεγαλεία διηγώντας τα να κλαις.
Και κάποια πλούσια τεκνά που έκαναν φιγουρατζίδικες καγκουριές συνοδευόμενοι και αυτοί από τα πειναλέα κολλητήρια τους και κορίτσια αέρος εδάφους που ψάχνουν τζάμπα φαΐ, σπίτι και διασκέδαση, όρθιες να χορεύουν τάχα μέσα σε ανοιχτά τζιπ Wragler με χοντρές ρόδες, έναντι παροχής εξειδικευμένων υπηρεσιών δωματίου ή και ανοιχτού χώρου.
Η Μύκονος είχε απ’ την αρχαιότητα ένα αλλιώτικο vibe, ανεβαστικό. Το περιγράφουν και οι αρχαίοι μιας και τα… πάρτι στη Δήλο ήταν μυθικά. Αυτό το vibe εξολοθρεύτηκε, έγινε αρνητικό.
Κατεβαίνεις στη Χώρα και νταουνιάζεις με τον χάρτη της ανθρωπογεωγραφίας, τους ναργιλέδες τις σαμπάνιες με… πυροτεχνήματα, όλο το μεσανατολίτικο καρκάτσουλο παζάρι.
Φρίκαρα πέρυσι όταν είδα σε καλό μαγαζί να σερβίρεται μια πανάκριβη σαμπάνια σε τραπέζι Άραβα από δυο γκαρσόνια, που είχε ανέβει ο ένας πάνω στον άλλο, παριστάνοντας την καμήλα αφού έριξαν από πάνω τους μια αποκριάτικη γούνα και ένα κεφάλι καμήλας!!! Θα μου πεις τη χρυσοπλήρωσε αλλά πιστεύω ότι αυτό τελικά θα τους γυρίσει μπούμερανγκ. Χάνει διαρκώς λάμψη, χρόνο με τον χρόνο. Άλλαξε ψυχή με τα πολλά και εύκολα λεφτά.
Οι άνθρωποι κάνουν το vibe. Και τεράστια πάρτι σε παραλίες ή σε διάφορα γνωστά μαγαζιά βγάζουν πια φαν με χαπάκια MDMA, αλά Ίμπιζα, και άσπρης σκόνης. Γνωστό στους πάντες.
Όχι ότι μόνο στη Μύκονο κυκλοφορούν ντραγκς. Αυτά είναι αστεία ηλιθίων. Όπου γίνονται στην Ελλάδα τέτοιου είδους πάρτι το ίδιο χαπάκι ανεβάζει τον ρυθμό με τα μουσικά πριόνια.
Απλά το αυθόρμητο φαν της Μυκόνου που υπήρχε -άντε και με κανένα τσιγαριλίκι- πέθανε. Μόνο με ψυχοτρόπα φάρμακα το βρίσκεις.
Και βέβαια οι νεαροί Έλληνες που ήταν η ψυχή της Μυκόνου δεν υπάρχουν. Αυτοί έδιναν τον ρυθμό επί 40 χρόνια. Οι νέοι πάντα δίνουν τον ρυθμό. Πώς να υπάρχουν όμως όταν οι ξαπλώστρες κάνουν όσο προείπα, τα ποτά 18 ευρώ και χυδαία δωμάτια που κοιτάνε βουνό και δεν σου δίνουν ούτε κρουασάν από Λιντλ, 200-250 ευρώ; Πού να πάει ο καψερός με τη κοπέλα του; Άφραγκοι πηγαίναμε και περνάγαμε πασάδες. Τώρα μόνο οι επιχορηγούμενες ψυχές μπορούνε να πάνε ως συνοδοί πάνω από δυο τρεις μέρες.
Εγώ λυπάμαι βέβαια αυτές και αυτούς που πάνε Μύκονο 2- 3 μέρες για να φτιάξουν μούρη στο Instagram. Παίρνουν σβάρνα Σκορπιό, Nammos, Αλεμάγκου για βγουν μια… σέξι φώτο τύπου “ήμουν κι εγώ εκεί” και κορδώνονται σαν τσαλαπετεινοί… Και άλλες παρουσιάζουν φωτογραφικά το εμπόρευμά τους μπας και συνεχίσουν τις διακοπές εκεί. Δεν ξέρω, αλλά πιστεύω ότι το Instagram (που είναι το μόνο απ’ τα social media που μου αρέσει) έχει εκμαυλίσει και έχει χαλάσει πολλές ζωές. Κάτι σαν τον Louis Vuitton…
Για να τελειώνω. Η Μύκονος ή είναι bohemian, με πολλές ωραίες ράτσες ή είναι άλλο ένα, ακριβό, με καλές υπηρεσίες, απρόσωπο νησί με διακοπές τρέλας. Κοσμοπολίτικο δεν είναι πια. Άλλοι είναι οι κοσμοπολίτες. Αυτοί που έπαψαν να έρχονται. Και το περίεργο; Στην Ίμπιζα πάνε ακόμη. Εδώ πέσαμε μονόπαντα, ανατολικά…
Φέτος βέβαια ίσως η Μύκονος για μια φορά μπορεί να θυμίσει λίγο την παλιά Μύκονο. Ίσως.
Ξένοι δεν θα ‘ρθουν πολλοί. Οι Άραβες είναι ακόμη ψηλά στον κορωνοϊό. Αν οι ντόπιοι μαγαζάτορες το καταλάβουν (βάση του δικού τους νόμου της προσφοράς-ζητησης που λέγαμε παραπάνω) και ρίξουν αισθητά τις τιμές, η Μύκονος μπορεί να κάνει ένα ευκαιριακό deja vu απ’ τις καλές μέρες. Δύσκολο, αλλά μπορεί.
Άλλωστε η Μύκονος άλλαξε την ανθρωπογεωγραφία της, αλλά το νησί έχει ατελείωτο φυσικό κάλλος. Για μένα έχει τις πιο όμορφες και περισσότερες παραλίες από κάθε νησί, έχει κρατήσει μια Χώρα όπως ήταν και πριν από 100 χρόνια (όταν τα περισσότερα νησιά έχουν αρχιτεκτονική τύπου Δομοκού, με πολυκατοικίες νέες και ταράτσες και κάγκελα) και έχει φύση σαν σκηνικό του Ταραντίνο στο Μεξικό. Εκεί, σε ένα πολύ ωραίο σπίτι, στη Μύκονο, έγραψε άλλωστε πριν από 7 χρόνια περίπου κάποια από τις ταινίες του.
Άλλωστε η Μύκονος ανακαλύφθηκε με καΐκια απ’ το διεθνές τζετ σετ για την ομορφιά της και τα νερά της. Σαν τη Μύκονο δεν έχει, για να παραφράσω τους Σαλονικιούς για τη Χαλκιδική. Αλλά δεν αρκεί πια μόνο αυτό…
