Δεν κομίζω γλαύκα στην Αθήνα αν πω ότι φέτος είναι μάλλον η χειρότερη τηλεοπτική χρονιά από τότε που λειτουργεί η ιδιωτική τηλεόραση. Πολλοί το έχουν επισημάνει αλλά ακόμη περισσότεροι το έδειξαν, κουνώντας το μαντίλι του αποχαιρετισμού.
Όσες φιλότιμες προσπάθειες και να κάνουν τα lifestyle sites για να προωθήσουν το προϊόν που τους δίνει ύλη και αναγνωσιμότητα, τελικά κανένας δεν ψήνεται να εγκαταλείψει άλλες πλατφόρμες και ίντερνετ για να δει και στο γυαλί πόσο φτωχοί είμαστε, όχι μόνο σε λεφτά και παραγωγές αλλά κυρίως σε ιδέες, μυαλά και ανθρώπους.
Ομοειδείς εκπομπές από το πρωί μέχρι το βράδυ, με το κουτσομπολιό να έχει πάρει πια τη θέση των πάντων. Και ΟΚ, εμένα δεν με χαλάει το κουτσομπολιό, εδώ που φτάσαμε. Αυτούς/ές που κάνουν τις εκπομπές δεν τους χαλάει που κάνουν μία από τα ίδια; Αυτές που έρχονται μετά τις 12 δεν ξέρουν ότι το μόνο που κάνουν είναι να επαναλαμβάνουν σαν να είναι μαγνητόφωνα linguaphone μπας και αν ακούσουμε για 10η φορά για μια καρακαλτάκα που τσακώθηκε στο Bachelor το καταγράψουμε στον σκληρό δίσκο του εγκεφάλου;
Μου αρέσει που φέτος διαφημίστηκε η χρονιά σαν αυτή των νέων προσώπων. Αν είχα εδώ emoji θα ξεραινόμουν στα γέλια. Άπατα πάνε προς το παρόν τα νέα μας πρόσωπα, όσο και αν καταπατούν τις φοβερές «προγραμματικές δηλώσεις» περί μη κουτσομπολιού, όσο και αν κουβαλάνε φίλους και συγγενείς μέχρι και αυτόπτες μάρτυρες απ’ τη γέννα τους, όσο και αν μας αποκαλύπτουν τα… φοβερά και τρομερά κατορθώματα της ζωής τους ή τέλος πάντων όταν προσπαθούν live να προσελκύσουν το φιλοθεάμον κοινό με ατελείωτα τσιφτετέλια, που φαντάζονται ότι συγκινούν όπως το σύρσιμο στο πάτωμα της Κιμ Μπέισινγκερ μπροστά στον Μίκι Ρουρκ, στις 9 1/2 εβδομάδες. Και καπάκι μετά η χορεύτρια μιλάει με γλώσσα λέκτορα στους παίκτες του Big Brother.
4-10% τηλεθέαση και καλά να λες. Αρχή θα μου πεις είναι. Μπορεί οι καναλάρχες να άλλαξαν μυαλά και να μην κοιτάνε νούμερα πια. Εκτός κι αν τα κοιτάνε μόνο για τους παλιούς. Ας πούμε, ένα 7% τηλεθέαση είναι λίγο για Τατιάνα αλλά μια χαρά για Ηλιάνα. Ξέρω κι εγώ; Έχω μπερδευτεί.
Είναι λέει που έχουμε πια και μάνατζερ παρουσιαστών! Οι ίδιοι δεν ξέρουν να μιλάνε στο γυαλί μαθαίνουν και στους άλλους. Τους δίνουν γραμμή για το πώς να εμφανίζονται! Πάλι εδώ, emoji με δάκρυα να τρέχουν ποτάμι από τα γέλια.
Διάβαζα, θυμάμαι, Αύγουστο μήνα για τις νέες Μενεγάκες. Από τότε γέλαγα, για να πω την αλήθεια. Άλλος βρήκε την juicy ξανθιά που της… μοιάζει (λέμε τώρα!), άλλος την αντι-Μενεγάκη στην ίδια ζώνη και άλλος αυτή που θα αντικαθιστούσε και θα αποκαθήλωνε το σέξι στυλ Μενεγάκη, πλασάροντας το ανάποδο, ένα τύπου politically correct.
Βαρέθηκα να διαβάζω το όνομα της Μενεγάκη κάθε μέρα να συνοδεύει παρόμοια άρθρα σε σάιτ και περιοδικά. Τελικά μας έπεισαν. Ότι πράγματι πρέπει να συνεχίσουν τη νέα χρονιά την αναζήτηση της νέας Ωραίας Ελένης. Θα χυθεί πολύ αίμα, δάκρυα κι ιδρώτας μέχρι να τη βρούνε, εκτός κι αν κανένας έξυπνος κόψει δρόμο και πάει κατευθείαν στο σπίτι της Μενεγάκη.
Όλοι αυτοί περίμεναν να δουν από τα νέα φιντάνια νούμερα καλύτερα από αυτά της «κουρασμένης» σύμφωνα με αυτούς Ελένη. Τελικά μετράνε μονοψήφια και μάλλον ευχαριστημένοι πρέπει να είναι όταν πάνε προς το δέκα. Άλλωστε οι εκπτώσεις τύπου Black Friday είναι στη μόδα.
Θα μου πει πάλι κανένας από τα γνωστά παρεάκια (καλλιτεχνικού τύπου) που φυτρώνουν τελευταία στην τηλεόραση ότι η Μενεγάκη είναι παλιά και τη βαριέσαι μετά από 25 χρόνια. Ας βγουν νέοι παντού. Λογικό το βρίσκω, τόπο στα νιάτα που θα έλεγε και ο Βουτσάς στον Κωνσταντάρα. Αλλά.. υπάρχει ένα “αλλά”.
Η τηλεόραση θέλει και έναν όγκο, volume που λένε. Δεν είναι για ελαφρών βαρών καταστάσεις ούτε για ανέμπνευστους. Δεν είναι “είδα φως και μπήκα”. Δεν είναι τυχαίο ότι κάποιοι αντέχουν χρόνια ή έχουν βάλει προσωπικές σφραγίδες σε εκπομπές. Εδώ για ποιες σφραγίδες μιλάμε, της κόπιας ή της επανάληψης;
Όταν μιλάμε για τηλεόραση, μιλάμε για αμερικάνικη τηλεόραση. Εκεί εφευρέθηκε και εκεί ξαναανακαλύπτεται διαρκώς. Άλλα από το πρωινό το Good morning America, μέχρις τις Ντε Τζένερις και τις Όπρες Γουίνφρει, πρωταγωνιστές είναι άνθρωποι που είναι εκεί 30 χρόνια. Αυτοί στα late night έμεναν στη θέση τους για δεκαετίες, μέχρι να βαρεθούν. Δεν ψάχνουν φιντάνια όπως ο Ολυμπιακός στη Βέροια και στην Έδεσσα.
Τώρα ας φύγουμε από τις εκπομπές λόγου κατά κάποιον τρόπο (καμιά φορά είναι του παρα-λόγου ή της δολοφονίας του λόγου) και πάμε στα ριάλιτι. Εκεί είναι να τραβάς τα μαλλιά σου. Έχουν γραφτεί τόσα που βαριέμαι να προσθέσω κάτι.
Όσο πιο λίγος είσαι, όσο πιο επιθετικός ή ξιπασμένος, όσο περισσότερο ψωνάρα ή θύμα των social media είσαι, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχουν να σε διαλέξουν σε αυτά τα ριάλιτι. Σκέψου δηλαδή να δεις την κόρη σου να σέρνεται τηλεοπτικά στα πόδια αυτού του όμορφου πλην κατακαημένου… τύπου λέμε… επιχειρηματία. Ή να πλακώνεται ο γιος σου στο Big Brother. Ή έστω απλά να βόσκει εκεί όλη μέρα. Πώς θα την παλέψεις με τον εαυτό σου; Θα κουτουλάς στον τοίχο κάθε βράδυ; Με το χαρακίρι θα γνωριστείς; Θα μου πεις, μανάδες και πατεράδες τους υποκινούν να πάνε τους περισσότερους.
Κράζουν όλοι τα κανάλια για αυτά τα σόου. Σωστά κάποιες φορές. Επιβεβλημένα όπως έγινε κανά δυο φορές με το Big Brother. Οι συμμετέχοντες είναι παραπλανημένες παρθένες κορασίδες μάλλον. Μόλις βλέπουν οι άνδρες τα κορίτσια και τον βίο τους στο Bachelor, το πρώτο που τους έρχεται στο μυαλό είναι να τους κάνουν γονατιστοί μια πρόταση γάμου. Βρήκαν γυναίκα να τους μεγαλώσει το παιδί. Ή να γίνουν επιχειρηματίες.
Πέρσι χάζευα καμιά φορά το GNTM. Παρότι ξέρω καλά, λόγω της δουλειάς που έκανα 25 χρόνια, ότι άλλα είναι τα κριτήρια για το καλό μοντέλο από το στυλάκι που επιλέγουν τα τελευταία χρόνια στο GNTM. Άλλωστε καμιά δεν έκανε και καμιά συγκλονιστική καριέρα. Τηλεόραση είναι, πιο λαϊκά θα είναι και πιο ισοπεδωτικά και πιο ριάλιτι. Η Καγιά που έγραψε από 15 χρονών τη δική της ιστορία στο modelling μέσω των περιοδικών θα είχε κοπεί κατά πάσα πιθανότητα από την Καγιά του GNTM. Σίγουρα μάλλον. Ήταν και ντροπαλό κορίτσι, ξέρετε.
Αλλά έκανα ένα χάζι. Το κοίταζα καμιά φορά. Φέτος με τα αγόρια δεν την πάλεψα. Όλοι ξέρουμε ότι το modelling είναι κατά βάση γυναικεία δουλειά, για τον απλούστατο λόγο ότι τα γυναικεία προϊόντα μόδας, beauty, αξεσουάρ αλλά και σπιτιού είναι 1000% περισσότερα από τα αντρικά. Η παγκόσμια αγορά απευθύνεται 95% στη γυναικεία κατανάλωση.
Δεν εννοώ λοιπόν ότι είναι γυναικωτό επάγγελμα, σε καμία περίπτωση, απλά ότι η ζήτηση για γυναικεία μοντέλα σταρ που γνωρίζουμε όλοι είναι γυναίκες, είτε σούπερ σταρ του παρελθόντος είτε οι σημερινές. Πόσοι ξέρουν τη Ναόμι, τη Ραταϊκόφσκι,τις Χαντίντ, τη Ζιζέλ, τη Σίντι Κρόφορντ και πόσοι τον Ντέιβιντ Γκάντι, τον Εβάντρο Σολντάτι ή τον Λάκι Μπλου Σμιθ που είναι κορυφές στο είδος τους;
Είναι ένα επάγγελμα όπου θα έλεγες ότι αδικημένοι είναι οι άνδρες. Βαρέθηκα να τους βλέπω να διαγωνίζονται μαζί, άνδρες-γυναίκες, λες και ήταν διαγωνισμός για ταγκό και ρούμπα και όχι για μόντελινγκ. Και να μην πω και τίποτα βαρύ για τα tasks που τους βάζουν. Όσο δε για το θέμα για το ποιος είναι σημαιοφόρος στην κατινιά, άνδρας ή γυναίκα, μάλλον θα πω ότι ισοπαλία είμαστε αν δεν κερδίσαμε κιόλας οι άνδρες. O tempora o mores. Τέτοιες εποχές, τέτοια ήθη.
Εμένα μου αρέσει ο Μουτσινάς, που κάνει μια πρωτότυπη εκπομπή και είναι και έξυπνος άνθρωπος. Είναι σαν να υπάρχει πια απαγόρευση για έξυπνους ανθρώπους εσχάτως στην τηλεόραση. Μου αρέσουν οι «Αταίριαστοι». Έξυπνοι και ευχάριστοι. Σειρές βλέπω μόνο ξένες. Ούτε «Μέλισσες» που όλοι λένε τα καλύτερα λόγια. Αν δεις π.χ. το Queen’s Gambit ή το The Crown στο Netflix πώς να το γυρίσεις καπάκι στο καλύτερο έστω ελληνικό σίριαλ χωρίς να βαρεθείς;
Βλέπω τον Χατζηνικολάου που έχει ενδιαφέροντες ανθρώπους συχνά. Βαριέμαι ανυπόφορα τα παιχνίδια. Bachelor και Big Brother ούτε που το γυρίζω. Βλέπω στιγμιότυπα εδώ στο Znews. Για να μην χάνω επαφή με τον κοινό νου, μιας και το Netflix θα με πολιτογραφήσει Αμερικάνο σε λίγο. Kαι δεν ντρέπομαι. Περνάω και από τον Σρόιτερ. Και καμιά φορά από τον Αρναούτογλου.
