Προχθές το βράδυ άρχισα να γράφω το κείμενό μου γι’ αυτήν την εβδομάδα. Αργά το βράδυ. Με ουίσκι και τσιγάρο. Και μισόφως. Και μουσική χαμηλά. Κάτι σε τζαζ και σε πιο light, Sinatra. Όταν γράφεις δεν μπορεί να ακούς ούτε ροκιές, ούτε χαουζιές, ούτε χαζοχαρούμενα reggaeton. Άλλωστε η ωραιότερη μουσική του πλανήτη για μένα είναι η τζαζ των 50s και 60s. Σε πάει σε παράλληλο σύμπαν και σε άλλη ατμόσφαιρα που μόνο σε ταινίες έχεις δει. Γι’ αυτό και μόνο θα άξιζε αυτές τις μέρες να δεις το αστυνομικό του Έντουαρντ Νόρτον, “Οι σκιές του Μπρούκλιν”. Θες να μπουκάρεις στην οθόνη και να μπεις μέσα σε αυτό το τζαζ μπαρ, που στη χώρα μας ούτε υπήρξε ούτε θα υπάρξει ποτέ.
Ξέφυγα όμως.
Έγραφα λοιπόν για τον “ιό του σελεμπριτισμού” που έχει πλήξει τα τελευταία χρόνια τη δύστυχη, από πολλές μεριές, αυτή χώρα. Πώς, δηλαδή, δεν χρειάζεται πια να κάνεις τίποτα, πέρα από το να βγεις σε ένα ριάλιτι, να πλακωθείς, να κλάψεις (αθώο και απονήρευτο πλάσμα), να ντυθείς καρκάτσουλο, να σπιουνέψεις τη συμπαίκτριά σου ή απλώς να φασωθείς (“χαμουρευτείς” το λένε οι άνω των 40) μπροστά στο φιλοθεάμον κοινό και ως δια μαγείας να βρεθείς πρώτη μούρη στο Καβούρι σε site και τηλεοπτικές εκπομπές. Και καλεσμένος επίτιμος όπου γάμος και χαρά. Εσύ φταις που έγινες σελέμπριτι ή όλοι αυτοί που σε αντιμετωπίζουν έτσι; Ή οι αθώοι πάντα απλοί άνθρωποι (τι λαϊκίστικη παπαριά αυτή η καραμέλα!) που σε σταματούν στον δρόμο να σου εκφράσουν τον θαυμασμό τους και να ‘χουν μια σέλφι σαν να είσαι το ζεύγος Μπραντ Πιτ – Αντζελίνα στη συσκευασία του ενός, σαν σαμπουάν στο σούπερ μάρκετ; Τόσο τους κόβει, τέτοιοι είναι και οι ίδιοι.
Κάντο όπως η Τούνη (και ο Ντάνος)
Τι φταίνε τα που τα παιδιά έγιναν σελέμπριτις out of nothing; Τι έγινε και διαβάζεις σε εκατοντάδες σάιτ (και όχι μόνο lifestyle) απίθανα ονόματα και ιστορίες για αυτούς και αισθάνεσαι μαλάκας που δεν ξέρεις ποιοι στο διάολο είναι; Και τα σάιτ μας φταίνε ή αυτοί που πατάνε με μανία τα κλικ σε τέτοιου είδους θέματα; Και μετά ασκούν και κοινωνική κριτική άμα λάχει.
Συμφωνώ με τις φίλες μου, την Αφροδίτη τη Γραμμέλη και τη Γκαγκάκη ότι όλοι αυτοί θα εξατμιστούν σύντομα. Το ‘χουμε δει το έργο πολλές φορές. Τσάκας και Καθηνιώτης καραστάρ ήταν κάποτε.
Εγώ δύο βλέπω ότι βγάζουν κεφάλι έξω. Ο Γιώργος Αγγελόπουλος, που φαίνεται να παίρνει μια θέση όπως ο Γκλέτσος στα 90’s – 00’s ως ωραίος, μπρούτος και αληθινός και η καλύτερη μαθήτρια εν Ελλάδι της Καρντάσιαν, η αγαπημένη των ανδρών και περιέργως των γυναικών (έρευνες το λένε!) Ιωάννα Τούνη! Η Τουνάρα, όπως τη λένε κάποιοι αστεία και γλυκά, κατάφερε και έστησε μια βιοτεχνία ρούχων που πάει πολύ καλά! Και βγάζει πάρα πολλά από διαφημιστικά. Και δουλεύει χωρίς αύριο.
Και τα’ χει όλα δικά της πάνω της, ελληνικής κατασκευής “φονικά όπλα”.
Η Τούνη, που δεν κολλάει πουθενά στη δημοσιότητα, είναι ικανή να πουλήσει και μπικίνι σε Εσκιμώους.
Όλα τα καταφέρνει όπως βλέπετε! Γδύνει και όποιον γκόμενο έχει και τον φωτογραφίζει στο κρεβάτι ημίγυμνο (τουλάχιστον)! Πώς ψήνονται δεν καταλαβαίνω…
Έγραφα κανά δίωρο. Θα ‘θελα δυο σάιτ για να χωρέσουν όσα έγραφα. Γιατί μετά έπιασα ένα άλλο, παράλληλο θέμα.
Το πώς και πόσο άσχημα πληρώνεις την επωνυμία. Πόσο ακριβά. Όταν παύεις να έχεις προσωπική ζωή, όταν δεν μπορείς να κυκλοφορήσεις με άνθρωπο χωρίς να παρεξηγηθείς, για το πώς υφίστασαι μπούλινγκ αν κάνεις μια μαλακιούλα όπως κάνουν όλοι κάθε μέρα.
Ο «χαφιές» της διπλανής καρέκλας
Αν τσακωθείς -λέμε τώρα- στα φανάρια π.χ. Ή αν απλά περάσεις με πορτοκαλοκόκκινο. Πρωτοσέλιδος ρεζίλης θα είσαι. Πόσω μάλλον όταν πάθεις και μεγάλη καταστροφή! Εκεί που δείχνουν οίκτο και συμπόνοια για όσους έπαθαν παρόμοια ολική καταστροφή, εσένα θα θέλουν να σε στείλουν άλλα 2-3 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της γης. Και σε παρακολουθούν. Και ερμηνεύουν ακόμα και τα σκατά σου.
Όπου και να πας θα σε τραβάει μια κάμερα! Παντού! Και καλά οι παπαράτσι. Δουλειά τους είναι και οι περισσότεροι έχουν μπέσα και σέβονται ιδιωτικές στιγμές. Ο χειρότερος είναι ο χαφιές της διπλανής καρέκλας! Που τραβάει μουλωχτά φωτό και πάει και τις πουλάει. Ή απλά μεταφέρει ο χαφιές τι άκουγε.
Διαβάζεις σε κάποια σάιτ για τον εαυτό σου και παλινδρομείς ανάμεσα στο να πλακώσεις κάποιον στις μπουνιές ή να γελάσεις. Ιστορίες φαντασίας και θεωρίες συνωμοσίας για όποιον τραβάει τα κλικ.
Και άντε μετά να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας. Εγώ με είδα φωτό καβάλα σε μηχανή 10ετίας (ακριβώς!) αλλά διάβασα ότι αυτό το μοντέλο (που ούτε υπάρχει πια!) είναι ολοκαίνουριο, πανάκριβο και κάνει 15.600 ευρώ!
Προφανώς ό,τι δείχνω κρυφό… πλούτο, ο αλήτης. Άσε που επισημαίνει ο αρθρογράφος και την απουσία κράνους κλείνοντας το μάτι στην Αστυνομία!
Μη μου πεις κανείς ότι αυτά είναι λογικές συνέπειες, “τα ‘θελες και τα ‘παθες” άρα “σκάσε και κολύμπα”.
Δε νομίζω ότι όποιος βγήκε στην τηλεόραση,στο πάλκο να τραγουδήσει, ή σε σειρά να παίξει είναι αρρωστάκι της δημοσιότητας και έχει υπογράψει συμβόλαιο με τον διάολο να ξεπουλήσει την προσωπική και οικογενειακή του ζωή για να τον κυνηγάει η δημοσιότητα. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ψώνια της λεζάντας.
Μια χαρά περνάς χωρίς αυτή, όπως πέρναγες και πριν από αυτή! Απλά τα χαζά δεν το ξέρουν γιατί απλά δεν υπήρχαν πουθενά στον χάρτη πριν σκάσει αυτή η δημοσιότητα και έχουν πάθει πολλαπλούς… οργασμούς όταν βλέπουν ότι είναι αναγνωρίσιμοι. Σαλεύουν. Άλλωστε τα ριάλιτι δε φημίζονται ότι διαλέγουν συγκροτημένους χαρακτήρες με παιδεία. Άλλα προσόντα ψάχνουν.
«Δεν μπορείς ούτε να χωρίσεις»
Τέλος πάντων. Εδώ δεν μπορείς ούτε να χωρίσεις! Ξέρεις ότι θα σε κρεμάσουν στα τσιγκέλια, σαν ωμό κρέας. Και θα σε “γλεντάνε” κάθε μέρα. Επί χρόνια. Και δέκα να περάσουν θα ξαναγράφουν ιστορίες φαντασίας για το προπατορικό… διαζύγιο. Δε χώρισες όπως όλοι οι άνθρωποι! Χώρισες χειρότερα, με προφανές, σκοτεινό και ίσως ερεβώδες παρασκήνιο. Οι άνθρωποι στη σόουμπιζ δεν φοβούνται να χωρίσουν, φοβούνται αυτό που θα τραβήξουν στα διάφορα μίντια και στις εκπομπές επί μήνες και χρόνια αν χωρίσουν! Και έχεις και παιδιά χωρισμένων γονιών που ξέρουν να διαβάζουν. Γι’ αυτό οι περισσότεροι χωρίζουν καλοκαίρι! Για να ‘χουν σταματήσει οι εκπομπές… κοινωνικού σχολιασμού. Όχι ότι γλιτώνεις και τίποτα! Έχει και σάιτ, δόξα τω Θεώ και εφημερίδες. Άσε που τον Σεπτέμβρη, δύο μήνες μετά θα σε βγάλουν από το “ψυγείο” και θα σε παρουσιάσουν σαν φρέσκια συναγρίδα!
Σιχαίνομαι αυτή τη λέξη… “Σελέμπριτι”. “Διασημότητα” το μεταφράζει η Google. Ποια διασημότητα, ρε; Αν αυτό είναι διασημότητα, τότε πώς λέγεται αυτή των παγκόσμιων stars; Διάσημος ο χλιμίντζουρας του Power of love γιατί την έπεφτε όπου έβρισκε, χρησιμοποιώντας μια γλώσσα συγγενική με την Ελληνική, διάσημος και ο Ταραντίνο ας πούμε. Ένα μικρό χωριό είμαστε, δεν υπάρχουν σταρ. Μια αναγνωρισιμότητα είναι, κάποιου τύπου. Ο Αντεντοκούνμπο είναι σταρ, ο Τσιτσιπάς γίνεται σταρ.
Κάθε φορά που βλέπω τον κλισέ τίτλο άρθρου όπως π.χ. ποιοι σελέμπριτις ήταν στον Ρουβά, χλωμιάζω. Παθαίνω σύγκρυο με ποιον θα ‘χω την τύχη ή την ατυχία να βγω φωτό.
Δε βοηθάει πάντα η τύχη. Είναι σαν αυτό το παλιακό, πριν από την εποχή του politically correct, λαϊκό ρητό, που για αυτόν τον λόγο θα το αλλάξω: “Σελέμπριτις και παλικάρια γίναμε μαλλιά κουβάρια”.
Δεν παριστάνω ούτε την παρθένα ούτε τον υπεράνω. Άλλος γουστάρει, εγώ φρικάρω. Έχω φάει πολύ ξύλο και bullying ίσως, και αφού κάηκα στον χυλό, φυσάω και το γιαούρτι. Μάλλον είμαι και ανθρωποφοβικός τελικά μαζί με άλλα, πολλά κουσούρια.
Τέτοια έγραφα, πιο γλαφυρά και πιο ωραία, το τελείωνα κατά τις δύο τη νύχτα, τα ηχεία “ψιθύριζαν” το I’ve got you under my skin, είχα “γλαρώσει” με τα τρία ουίσκι και ξαφνικά πατάω το κουμπί της εξαφάνισης του κειμένου! Χάθηκε στο υπερπέραν!
Έψαχνα μία ώρα παντού! Και στα “σκουπίδια” του λάπτοπ και στα σκουπίδια του σπιτιού και κάτω από τα σκεπάσματα… Πουθενά!
Φρίκαρα! Ξύπνησα σήμερα με άλλο mood.
«Χριστούγεννα στη χώρα των τρελών»
Ήθελα να γράψω για τις γιορτές, για τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά. Στη χώρα που ζούμε, υπάρχουν άνθρωποι (ζουν ανάμεσά μας απαρατήρητοι, περιμένοντας) που θα μπορούσαν να κάνουν κίνημα εναντίον των γιορτών! Κάτι σαν τον Grinch με τον κακό Τζιμ Κάρεϊ να θέλει να…κλέψει τα Χριστούγεννα από τα παιδιά! Το διαβάζω! Άλλος μιλάει για εμπορευματοποίηση, άλλος για ψευδείς ελπίδες, άλλος για μελαγχολία.
Σηκώνω τα χέρια ψηλά. Άλλους τους χάλασε που 20 εταιρείες θα πληρώσουν τον στολισμό των δρόμων της Αθήνας, σε συνεργασία με τον δήμο! Ζούμε στη χώρα των τρελών προφανώς! Λες και οι δήμοι έχουν λεφτά και μας κακόπεσε!
Δυστυχώς δεν πρόλαβα να γράψω αυτά που ήθελα σήμερα.
Αγαπάω από παιδί τις γιορτές. Το καλύτερο είναι ότι τα παιδιά λατρεύουν αυτές τις γιορτές. Όποιος έχει παιδιά ή ζει κοντά τους το ξέρει ότι περιμένουν με αγωνία μήνες να ‘ρθει το παραμύθι των Χριστουγέννων. ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ!!
Γιατί και σε μας ξαναφέρνει εκείνο το παιδί που ήμασταν κάποτε. Ξαναζούμε λίγο το παραμύθι. Μέχρι να πεθάνω θα βλέπω αυτές τις μέρες το αριστούργημα, το It’s a Wonderful Life του μυθικού Φρανκ Κάπρα, με τον υπέροχο Τζέιμς Στιούαρτ. Και το πιο χαζοχαρούμενο, άλλα υπέροχο αυτές τις μέρες Love Actually, με Χιου Γκραντ, Κίρα Νάιτλι και Λίαμ Νίσον. Και το Polar Express θα ξαναδώ και το χριστουγεννιάτικο Die Hard και το Home Alone και οπωσδήποτε τα Gremlins! Και στα περισσότερα δακρύζω κιόλας.
Είναι ωραίες οι γιορτές αρκεί να έχεις μικρά παιδιά γύρω σου. Δεν είναι να είσαι μόνος. Ζαβώνεις. Ή με πάρα πολύ καλούς φίλους. Με οικογένεια. Ή με έναν μεγάλο έρωτα σαν κι αυτούς που συμβαίνουν σε όλες τις συναισθηματικές χριστουγεννιάτικες ταινίες.
Τις έχω ζήσει τις γιορτές όσο καλύτερα μπορούσα με οικογένεια και με 3 παιδιά. Και έπαιξα επί 15-16 χρόνια τον καλύτερο ίσως ρόλο στη ζωή μου ως Άγιος Βασίλης!
Με αυτό το τραγούδι εμφανιζόμουν κάθε χρόνο ως Άγιος Βασίλης στα παιδιά μου αλλά και τα παιδιά των οικογενειακών μας φίλων.
Για να περνάς σαν παιδί είναι. Όχι για να γίνεσαι ντέφι και να γυρνάς από μπουζούκι σε κλάμπ και από κλαμπ σε αφτεράδικο. Αυτά την Πρωτοχρονιά, μετά τη μία!
Λεπτομέρειες στο επόμενο. Αλλού ξεκίνησα, αλλού κατέληξα.
Ό,τι του φανεί του Λολοστεφανή!
