«Όλες οι επιλογές έχουν συνέπειες. Και τις πλήρωσα»
Ο Πέτρος πάει παντού

«Όλες οι επιλογές έχουν συνέπειες. Και τις πλήρωσα»

«Όλες οι επιλογές έχουν συνέπειες. Και τις πλήρωσα»

Όποτε με πετύχουν οι τηλεοπτικοί ρεπόρτερ κάπου, ένα πράγμα σίγουρα με ρωτάνε πάντα (ευτυχώς το άλλο το έκοψαν πια μετά 6 χρόνια διαζυγίου): Ποια εκπομπή θα ξανάκανα από όλες όσες έχω κάνει… Μιας και έχω το… προνόμιο να έχω περάσει από όλες τις ζώνες -δυστυχία μου!- “Πρωινό”, Greek Idol στο prime time, πολλά χρόνια το μεταμεσονύκτιο “Βράδυ” και τελευταία το “Όλα Λάθος”, μια περίπου απογευματινή εκπομπή με ένθετα 45 λεπτά τηλεμάρκετινγκ….

Απαντώ: Μου άρεσε το “Πρωινό” πολύ. Και πήγαμε και πολύ καλά όπως έδειξαν τα νούμερα, που ανέβαιναν αδιάκοπα μέχρι το τέλος. Γνώρισα ωραίο κόσμο, συνεργάτες. Είχε τη πλάκα του το live. Ξύπναγα και πρωί πρωί πρώτη φορά στη ζωή μου. Με βοήθησε και ψυχολογικά…

Και βέβαια, έκανα τεράστια επαγγελματικό λάθος να παραιτηθώ από το “Πρωινό” στο τέλος της σεζόν. ΤΕΡΑΣΤΙΟ… Πανικοβλήθηκα από τη μιντιακή “χιονοστιβάδα” που ήξερα ότι θα ερχόταν με την ανακοίνωση του διαζυγίου και αποφάσισα ηλιθιωδώς να χαθώ… Και δεν είχα έναν άνθρωπο να με συμβουλεύσει σωστά… Λες και θα άλλαζε ο τύπος του κανιβαλισμού από αυτούς που περιμένουν την ατυχία του άλλου για να ρουφήξουν αίμα από την τηλεθέαση ή τα χτυπήματα στα sites.

Όμως το “Βράδυ” ήταν ο τηλεοπτικός μου έρωτας. Κανονικός έρωτας. Χρόνια πριν καν τον συναντήσω. Ήξερα ότι αυτό μου πάει, αυτό είμαι και αυτό θα κάνω καλά. Το λιγουρευόμουν χρόνια. Έκανα και άλλους να το λιγουρευτούν μετά από μένα.

Ακόμη και ενδυματολογικά, εκεί κόλλαγε το γούστο μου. Μπορεί να βγήκα με σορτς, με φόρμες, με μπασκετική στολή του Ολυμπιακού αλλά επιτέλους είχα βρει έναν χώρο να μπορώ να φοράω κοστούμι σε αυτήν την χώρα. Μόνο δικηγόροι και τραπεζικοί φοράνε, για στολή εργασίας.

Τίποτα καλό όπου θα ντυθείς ωραία δε γίνεται σε αυτόν τον τόπο. Ξεχαρμάνιασα και στυλιστικά στο “Βράδυ”. Και γέλαγα. Παρότι ζούσα και επαγγελματικό δράμα. Με εμπιστεύτηκαν όσοι ήρθαν και πολλοί είπαν πράγματα που δεν έχουν ξαναπεί.

Τους σεβόμουν, δεν έψαχνα το ανόητο κουτσομπολιό. Ήταν σαν καλεσμένοι στο σπίτι μου, και τους καλεσμένους σου τούς σέβεσαι.

Στην τηλεόραση μπορείς να κάνεις δυο δουλειές. Ή αυτή που σου αρέσει ή αυτή που την κάνεις γιατί έχεις ανάγκη να την κάνεις. Έτσι είναι όλες οι δουλειές τελικά. Σπάνια συμπίπτουν το γούστο σου, η ψυχική σου ευφορία με την ανάγκη για δουλειά.

Το ότι βγαίνεις στο γυαλί, ότι σε βλέπουν ή ότι σε αναγνωρίζουν στον δρόμο -που για κάποιους φαίνεται προνόμιο- αν δεν είσαι εντελώς ψώνιο, υποφέρεις όταν κάνεις κάτι από ανάγκη που δεν σε εκφράζει. Καμιά φορά ντρέπεσαι κιόλας, απλά διότι αυτό που κάνεις είναι έτη φωτός μακριά από αυτό που εκφράζεις σαν άνθρωπος. Και τρως και στη μάπα την “κριτική”, την κακία και την αποδόμηση που τρώει έτσι κι αλλιώς όποιος βγαίνει στο γυαλί. Αλλά όπως έλεγαν και οι παλιού, “καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή”. Όταν έχεις ανάγκη εννοούν. Και δεν είναι.

Τα έχω κάνει και τα δύο σε μεγάλο βαθμό. Και αυτά που γούσταρα, επιθυμούσα και πρότεινα και τα άλλα, της ανάγκης. Το ‘ξερα πριν τα κάνω τι από τα δύο θα ήτανε…

Εν αρχή ην… ο Νίκος Μαστοράκης

Στην τηλεόραση βρέθηκα κατά λάθος ή κατά τύχη. Δεν το κυνήγησα, δεν το προσπάθησα και ήδη είχα κάνει μια καριέρα στα media, που με είχε κάνει γνωστό χωρίς να έχω βγει στο γυαλί. Έγραφα. Έτσι με έμαθαν. Και διηύθυνα το περιοδικό που άλλαξε την ιστορία των περιοδικών, το ΚΛΙΚ.

Και κάθε μέρα “διέπραττα” έρωτα με το αγαπημένο μου ραδιόφωνο, 25 χρόνια την ίδια ώρα. Εκεί έβγαζα τον χαρούμενο εαυτό μου. Και έκανα την καλύτερη ψυχοθεραπεία. Δεν ήθελα τηλεόραση, τη σνόμπαρα. Λάθος μου που κράτησε καιρό.

Στην τηλεόραση με “έψησε” ο Νίκος Μαστοράκης να πάω, όταν “έχτισε” το Star. Μου έδωσε το “Ο Πέτρος και ο λύκος”, talk show και μου έκανε αρκετές προπονήσεις, εξοικείωσης και ξεψαρώματος με το Μέσο.

Θυμάμαι ακόμη κάτι ατελείωτα βράδια στο Intercontinental όπου είχε φτιάξει σε μια σουίτα που έμενε ολόκληρο στούντιο. Έναν χρόνο έμεινα, παρότι η εκπομπή πήγαινε πολύ καλά σε ένα ολοκαίνουριο κανάλι. Επέστρεψα μετά από 10 χρόνια παρότι πια μου γινόντουσαν πολλές προτάσεις. Δεν ήθελα, για έναν ανεξήγητο λόγο. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου…

Τελικά ένας άλλος φίλος μου, πολύ καλός, ο Γιάννης Λάτσιος, μού πρότεινε το 2004 νομίζω, να κάνω το Apprentice, ένα παιχνίδι που έκανε μεγάλη επιτυχία στις ΗΠΑ ο Ντόναλντ Τραμπ. Τι το θέλαμε; Παταγώδης αποτυχία, υποφέραμε μέχρι να τελειώσει! Να κάνεις στην Ελλάδα παιχνίδι με θέμα το πώς θα γίνεις ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΑΣ! Θα έπρεπε να το γυρίσουμε λίγο το θέμα. Πώς θα γίνεις δημόσιος υπάλληλος, παίχτης ριάλιτι, πολιτικός ή πώς να κάνεις τη σωστή “αρπαχτή”.

Κάθε χώρα έχει άλλα ήθη εργασιασκά. Άλλωστε στην παρανομία θα σπρώχναμε τα παιδιά μιας και η επιχειρηματικότητα και η επιτυχία είναι κακούργημα στον τόπο μας.

Για την τρίτη και φαρμακερή επιστροφή (ξανά αρνιόμουν κάθε πρόταση, είχα καεί στον χυλό, φύσαγα και το γιαούρτι) υπεύθυνη ήταν η Ρούλα Κορομηλά, όταν έπαιζε και ρόλο συμβούλου προγράμματος επί Γερμανών. Με “έψηνε” καιρό να πάω στην κριτική επιτροπή του Greek Idol (το μεγαλύτερο τότε format μουσικής στις ΗΠΑ ως American Idol) αλλά αρνήθηκα. Αφού τελείωσαν οι επιλογές των παικτών, θα άρχιζαν τα live.

Και σκάει το πανικόβλητο τηλέφωνο της φιλενάδας μου! “Πέτρο, έλα πλιζ για μια φορά ως guest τέταρτος κριτής! Είχα κλείσει τον Θέμο, αλλά μόλις μου είπε ότι δεν μπορεί και έχω μείνει κάγκελο”.

Τη Ρούλα την αγαπούσα πια. Ήταν πάντα ξηγημένη και μου την “έσπαγε” που ο κάθε μίζερος και πικραμένος και φθονερός τής έκανε επιθέσεις, ακόμη και όταν κινδύνευε η ζωή της.

Αυτό ήταν! Πήγα, μου άρεσε, μάλλον ήμουν καλός γιατί οι Γερμανοί κατέβηκαν στα στούντιο στο break και μου έκαναν μια πρόταση που δεν μπορούσα να αρνηθώ. Άσε που πέρναγα ωραία. Και διασκέδαζα και πληρωνόμουν καλά. Και οι υπεύθυνοι ήταν ευχαριστημένοι από μένα.

Το πιο ωραίο “ταξίδι” μου ever στην τηλεόραση

Και τότε είπα να εξομολογηθώ, να αποκαλύψω τον επί δεκαετίες “κρυφό μου έρωτα” και πόθο. Καψούρα ήταν. Ένα late night show, στα αμερικανικά πρότυπα. Παρακολουθούσα χρόνια τον Letterman και τον Leno. Και ζήλευα. Αλλά τότε τα late night ήταν εκτός προδιαγραφών των υπευθύνων των καναλιών. Δεν τα ήθελαν. Μετά το “Βράδυ” “φύτρωναν” σαν ραπανάκια. Το είπα στη Ρούλα που είναι “γάτα” και με ενθάρρυνε ότι θα ήταν καλύτερο για μένα. Το πίστεψε με τη μία. Στήσαμε δοκιμαστικά. Συμμετείχε και η ίδια ως καλεσμένη υποτίθεται. “Ψήθηκαν” και οι Γερμανοί…

Και το “Βράδυ” ξεκίνησε. Μαζί με αυτό και το πιο ωραίο “ταξίδι”μου ever στην τηλεόραση. Ήταν ό,τι ήθελα, στην ουσία ήταν αυτό που είμαι εγώ. Και πήγε πάρα πολύ καλά. Μεταφέρθηκε στον ΑΝΤ1 την άλλη χρονιά που έφυγαν οι Γερμανοί (που τους είμαι ευγνώμων) και πήγε ακόμη καλύτερα. Τη δεύτερη χρονιά εκεί έγινε και 3 φορές την εβδομάδα. Με ψηλά νούμερα όλη τη χρονιά.

Τα “εγκλήματα” των καναλιών με τους παρουσιαστές

Πιστεύω τελικά ότι κάθε άνθρωπος έχει μια δουλειά που του πάει. Δεν είναι πασπαρτού. Κάνουν “εγκλήματα” τα κανάλια όταν χρησιμοποιούν παρουσιαστές σε ό,τι κάτσει, “όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω”…

Ας πούμε: έκανε καλά ο ΣΚΑΪ που έβαλε σε αυτά τα μέτρια -επιεικώς- παιχνίδια τον Λιάγκα και τον Τανιμανίδη; Ρωτάω, αφελώς…

Στην Αμερική οι άνθρωποι κάνουν μια εκπομπή και την κάνουν μέχρι τα γεράματα. Σταθερές αξίες, δεν κάνουν κωλοτούμπες σε ό,τι κάτσει. Και τα κανάλια σέβονται τους παρουσιαστές, τους στηρίζουν στα δύσκολα και συνεχίζουν.

Κάποιοι “κριτικοί”, άσχετοι με την Αμερική (μάλλον ούτε αγγλικά δε μιλάνε) λένε μόνο μαλακίες για τα late night, όποιος και να τα κάνει εδώ.

Πρώτον, στην Αμερική έχουν χαμηλή τηλεθέαση σε σχέση με τα σόου. Πολύ χαμηλή. Μόνο 2,5-3,3 εκατομμύρια τηλεθεατές σε πληθυσμό 330 εκατομμυρίων! Όταν τα μουσικά σόου είχαν μέσο όρο 25 εκατομμύρια τηλεθεατές! Έχουν όμως prestige και τα παρακολουθεί το μορφωμένο και εύπορο κομμάτι των Αμερικανών. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΑΛΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΧΩΡΙΣ LATE NIGHT! Και καπάκι μετά από αυτό έχουν LATE LATE NIGHT!

Δεύτερον, οι συνεντεύξεις εκεί είναι επιφανειακές συνήθως, που προμοτάρουν μια ταινία – παράσταση – τραγούδι. Με φοβερό χιούμορ, ατάκες και μουσικοχορευτικό σόου. Και happenings ακόμα και μέσα στον Λευκό Οίκο με τον πρόεδρο Ομπάμα.

Όλες οι επιλογές έχουν συνέπειες

Έκανα το πασπαρτού, βέβαια, εγώ. Όταν στο ζητάει ένα κανάλι για άλλους λόγους, όταν έχεις ήδη μία εκπομπή, το κάνεις. Έστω κι αν δε θες. Το έκανα στον ΑΝΤ1 με το Dancing on ice για οικογενειακούς λόγους. Μικρό το κακό…

Έκανα μετά το τέλος του “Βράδυ” για δεύτερη φορά δύο σεζόν στον Alpha και άλλες εκπομπές που δε θα τις έκανα υπό νορμάλ οικονομικές συνθήκες. Το ‘ξερα ότι δεν μου βγει σε καλό αλλά έπρεπε να το κάνω.

Δε με χάλαγε να κάνω απογευματινό, κανονικό όμως, όπως όλοι οι άνθρωποι. Αλλά το να σταματάει η εκπομπή επί 15 λεπτά 3 φορές (!) όπως στο “Όλα Λάθος”, να μπαίνουν άλλοι άνθρωποι στο πλατό στη θέση μας και να κάνουν τηλεμάρκετινγκ ήταν εξοντωτικό για μένα και τη Μαντώ και τον Νίκο αλλά και για τη ροή και για τα νούμερα. Χαλιόμασταν. Καθόμασταν απ’ έξω και περιμέναμε με στωικότητα. Και το 15λεπτο ήταν σαν αιώνας.

Παράπονο είχαμε βασικά, που δεν ήταν σαν κανονική εκπομπή. Γιατί ξέραμε πού πηγαίναμε κι “ευχαριστώ” θα λέγαμε που μας την έδωσαν. Όλες οι επιλογές έχουν συνέπειες. Τις πλήρωσα. Εγώ. Στη Μαντώ βγήκε σε καλό (και με το καλό!).

Ηθικό συμπέρασμα; Η ζωή στην τηλεόραση ούτε πασαρέλα είναι ούτε μαγκιά. Είναι δύσκολη. Και δεν ξέρεις ποτέ πότε θα βρεθείς εκεί που θες και πότε εκεί που οι συνθήκες σε αναγκάζουν. Όπως παντού στη ζωή. Όποιος δεν έχει κάνει πάνω από τα 30 χρόνια του κάποιον συμβιβασμό, ας σηκώσει το χέρι.