Ε ναι, λοιπόν, κυρία μου… Το ψάχνω, το ψάχνω, το έβγαλα το συμπέρασμά μου. Είναι ο Γκριντς ο Έλληνας. Ο γκρινιάρης των Χριστουγέννων. Ο ψηλόλιγνος πράσινος μαλλιαρός, κάτι σαν αρκούδος, τύπος, ο οποίος ζει στη σπηλιά του, απομονωμένος, δεν του αρέσει τίποτα, τα βρίσκει όλα λάθος, γκρινιάζει με το και για το παραμικρό και πάνω απ’ όλα θέλει να… κλέψει και να ακυρώσει και τα Χριστούγεννα γιατί του την “σπάει “η χαρά και ο Αη Βασίλης.
Είμαστε ο Γκριντς, κυρία μου. Έτοιμοι να πυροβολήσουμε τον γείτονα, τον συνάδελφο, τον συγγενή, των επώνυμο, τον ανώνυμο, αυτόν που φταίει, αυτόν που δε φταίει. Πυροβολούμε και όποιον πάρει ο χάρος. Όχι κατ’ ανάγκην για κακό. Αλλά γιατί μας κάνει να αισθανόμαστε εμείς καλύτερα μέσα στη μιζέρια, την ανημποριά και την τσαντίλα για την ζωή μας, που θα θέλαμε να ‘ναι όπως του δίπλα, αυτού που βρίζουμε.
Μόνο που κανείς δεν μας έχει πει -ή κι αν μας το χει πει δεν κάνουμε και τίποτα για να το πετύχουμε- πως η ζωή η δική μας αν δεν κουνήσουμε και λίγο τον… κώλο μας και δεν βάλουμε και λίγο το μυαλό μας να δουλέψει, δεν πρόκειται ποτέ να βελτιωθεί.
Αααα, και μια ακόμα λεπτομέρεια. Με το δικό μας βρίσιμο, δεν πρόκειται σε καμία των περιπτώσεων να χειροτερέψει και η ζωή του αντικειμένου του πόθου μας.
Αλλά τι μας ενδιαφέρει; Ας βγάλουμε τη χολή μας εμείς, αφού μας κάνει και αισθανόμαστε σημαντικοί και ας είναι και άσφαιρη.
Μα είναι και κουτό αν το σκεφτείς. Τόση φαιά ουσία να απαξιώσουμε τον άλλον… Τη μισή να χαλάγαμε, να σκεφτούμε να κάνουμε κάτι για μας, πόσο καλύτερα θα ταν τα πράγματα στη ζωή μας.
Και είμαστε και ηλίθιοι συν της άλλοις, κυρία μου. Δηλαδή πόσο έξυπνο να πιστευτείς ότι με δική σου πράξη και σκέψη θα κάνεις χειρότερο τον άλλον, ενώ μπορείς με την ίδια λογική να βελτιώσεις τον εαυτό σου;
Α, ρε γκρινιάρη και ζηλιάρη Έλληνα…
Άσε που λέμε και ψέμματα και στον ίδιο μας τον εαυτό.
Παράδειγμα των ημερών. Ας το παραδεχτούμε. Ο στολισμός της Αθήνας φέτος είναι καλύτερος από κάθε άλλη χρονιά. Ναι κυρία μου, μην με ψέξεις. Είναι πολύ καλύτερος.
Ειδικά αυτό που σχεδίασε η φίλη μου η Γκαγκάκη για την προβολή κινούμενων εικόνων στη Βουλή, είναι για τα ελληνικά δεδομένα πολύ προχωρημένο.
Ξέρετε, το 3D projection mapping στο εξωτερικό είναι πολύ διαδεδομένο σε ουρανοξύστες και γενικά σε εντυπωσιακά κτίρια. Ε, μη μου πείτε ότι δεν έδωσε άλλον αέρα στο κέντρο της πόλης μας. Και το κανε και με ιδιαίτερα χαμηλό κόστος για το αποτέλεσμα.
Αν άκουσε μπράβο; Το άλλο με τον Τοτό μπορεί και να ‘ναι και καλύτερο…
Και το δέντρο, όμορφο, κυρία μου, και παραδέξου το και η Βασιλίσσης Σοφίας μια χαρά είναι.
ΟΚ, διαφορετική από ό,τι είχαμε συνηθίσει. Και να δεχτώ ότι μπορεί και το παλιό να ήταν και καλύτερο και πιο καλαίσθητο.
Και τι πάθαμε ακριβώς δηλαδή για να καταλάβω; Για πες μου συντοπίτη μου Αθηναίε. Γείρε στον ώμο μου και πες μου τον αβάσταχτο καημό σου. Πέρασες ένα βράδυ από κει και στεναχωρήθηκες τόσο που δεν μπόρεσες να κοιμηθείς; Είδες τη Βασιλίσσης Σοφίας και ξαφνικά θεώρησες ότι είναι τόσο μεγάλο το κακό που μας βρήκε που δε θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας τώρα, με αυτόν τον φωτισμό; Σου χάλασε την αισθητική; Σου χάλασε τη βόλτα, τη συνήθεια; Ελα, πες μου, βγάλ’ το από μέσα σου, μην το κρατάς. Ποιο το τόσο μεγάλο κακό που μας βρήκε….
Φαιδρότητες θα πω εγώ, κυρία μου. Και υπερβολές. Να ‘χαμε να λέγαμε. «Ο φωτισμός είναι σαν τις λάμπες για τα κουνούπια», «σαν φωτισμός κρεοπωλείου τη νύχτα», «το δέντρο είναι “λέει “στραβό και γέρνει»…
Τι να πω, κυρία μου. Ας βγούμε λοιπόν χρονιάρες μέρες όλοι με τα μοιρογνωμόνια στο Σύνταγμα να μετρήσουμε το μέγεθος της καταστροφής.
Α ρε Γκριντς, Έλληνα… Πόσο πιο γλυκό και όμορφο, να κάτσεις, να χαλαρώσεις, να απολαύσεις, να αγαπήσεις, να ερωτευτείς, να βολτάρεις ατελείωτα, να ρθεις πιο κοντά στους δικούς σου ή και στους ξένους που το ‘χουν περισσότερο ανάγκη και κυρίως αυτές της λαμπερές μέρες που η μοναξιά γίνεται ακόμα πιο έντονη…
Και αντί όλων αυτών; Δηλητήριο μόνο. Και μόνο για τους άλλους και τα άλλα. Ποτέ για τον εαυτό και τα δικά μας.
Ας προσέξουμε μη δαγκώσουμε τη γλώσσα μας, κυρία μου και δηλητηριάσουμε το δικό μας σώμα, τη δική μας ζωή. Γιατί δεν ξέρω αν το χετε καταλάβει, αλλά συνήθως αυτό κάνουμε.
Και τι έψαξε ο Έλληνας που λες, κυρία μου, στο ίντερνετ όλη τη χρονιά; Πολύ ενδιαφέροντα τα αποτελέσματα. Τον Στέφανο Τσιτσιπά. Ευτυχώς όχι για να βρίσει αλλά για να ανακαλύψει τα μυστικά του νέου εθνικού αθλήματος και λεπτομέρειες για τον νέο μας εθνικό ήρωα
Τη Eurovision… Είναι που είναι εθνικό “πανηγυράκι” και χαμηλής αισθητικής τηλεοπτικό προϊόν τρομάρα μας. Το μεγαλύτερο λαιφ σταιλ γεγονός που γίνεται κάθε χρόνο στην Ευρώπη με όλες τις σύγχρονες τεχνολογίες και με απαράμιλλη αισθητική.
Το Power of Love κυρία μου, επειδή όπως έλεγες είναι trash, σκουπίδι, “κίτρινο”, λαϊκό.. Το ενδιαφέρον σου εσύ, το έδειξες πάντως και ήταν και μεγάλο καθώς φαίνεται.
Την ΠΑΟΚαρα και δικαιολογημένα αφού μετά από χρόνια ομάδα εκτός Αθήνας πρωταγωνιστεί.
Και για το τέλος τη γαριδομακαρονάδα, κυρία μου, στις συνταγές. Ναι, ναι καλά ακούσατε. Έτσι μεγαλώσαμε στα χωριά μας. Αν κάθε Κυριακή δεν τρώγαμε στο Διαφάνι την μακαρονάδα με τον αστακό και τη γαρίδα, δεν πηγαίναμε στο χωράφια του Δούκα Σεβαστού να βγάλουμε τα μάτια μας τις Δευτέρες…
Αχ κυρία μου, μακάρι το πνεύμα τον Χριστουγέννων να μας αλλάξει λίγο τα μυαλά. Γιατί αν την δεις την ταινία, κυρία μου, γιατί όσοι έχουμε μικρά παιδιά τη βλέπουμε, δεν είναι τελικά και τόσο μισάνθρωπος ο Γκριντς. Καλός είναι κατά βάθος, εκεί που όλοι κρύβουμε και τα πραγματικά μας συναισθήματα.
Μια μικρή Σίντι Λου χρειάζεται λοιπόν ο Έλληνας, κυρία μου, να του βγάλει τον όμορφο, τον γλυκό, τον λεβέντικο, τον αγωνιστικό, τον φιλάνθρωπο, τον αγαπησιάρικο και καλό του εαυτό.
Και πού ξέρεις; Φέτος το θαύμα μπορεί να γίνει. Ειδικά αυτές τις μέρες….
