Στη χώρα μας, όλοι – ανάλογα βέβαια με το πού, από ποιους και σε τι περιβάλλον γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε- γαλουχηθήκαμε με κάποια στερεότυπα, που μπολιάστηκαν μέσα στο DNA μας, έγιναν δεύτερη φύση μας και είναι πολύ δύσκολο -όσο καλή πρόθεση και αν υπάρχει και όσο ανοιχτό μυαλό- να απαλλαγούμε από αυτά.
Τα αγόρια παίζουν με αυτοκίνητα και τα κορίτσια με κούκλες, αυτές είναι δουλειές για άντρες και αυτές για γυναίκες, αυτά τα ρούχα τα φοράνε αυτοί και τα άλλα κάποιοι άλλοι, αυτό το επάγγελμα είναι αντρικό και απαγορεύεται να το «μαγαρίσουν» οι γυναίκες και το άλλο είναι γυναικείο, η κουζίνα είναι για τις γυναίκες, η πάλη είναι για τα αγόρια και το μπαλέτο για τα κορίτσια.
Και πολλά άλλα τέτοια αυθαίρετα συμπεράσματα και θέσφατα, που από πουθενά δεν τεκμηριώνονται και απλά μεταφέρθηκαν από γενιά σε γενιά και ‘μεις οφείλαμε να τα θεωρούμε δεδομένα, χωρίς καν να τα επεξεργαζόμαστε και να τα αναλύουμε ως προς την ορθότητα αλλά και ως προς το αποτέλεσμα.
Αλήθεια, έχετε αναρωτηθεί ποτέ, πόσοι μεγάλοι άντρες και γυναίκες που ξεχώρισαν σε πολλούς τομείς, με σπουδαία επιτεύγματα, αθλητικά, καλλιτεχνικά, επιστημονικά, επιχειρηματικά, μαγειρικά, δε θα είχαν ποτέ ξεχωρίσει και προσφέρει, αν οι ίδιοι ή και οι γονείς τους είχαν ακολουθήσει και τηρήσει αυτά τα στερεότυπα;
Και πάμε τώρα στο δια ταύτα. Έχοντας δύο αγόρια και προφανώς και ‘γω μπολιασμένος από το DNA των προγόνων μου, έπρεπε να τους προτείνω να δοκιμάσουν κάποια αθλήματα για να δουν τι θα τους αρέσει και ταιριάξει με την ιδιοσυγκρασία τους. Προφανώς και οι πρώτες επιλογές ενός γονιού με αγόρια, δεν είναι ούτε το μπαλέτο, ούτε ο χορός, ούτε η ρυθμική γυμναστική, αλλά και σε ό,τι με αφορά ούτε και τα δυναμικά αθλήματα με ξύλο, που τουλάχιστον σε μένα προκαλούν απέχθεια όπως και κάθε μορφή βίας, ακόμα και αυτή που συγκαλύπτεται πίσω από αθλητική περιβολή. Σκέφθηκα, λοιπόν, πιο κλασικές λύσεις, όπως το μπάσκετ, το ποδόσφαιρο, και- λόγω και της αγάπης μου για τη θάλασσα- το κολύμπι και το πόλο.
Καταλήξαμε, λοιπόν, στο τελευταίο. Ωραίο άθλημα για αγόρια. Και τους άρεσε πολύ. Ομαδικό, δυναμικό, με σωματική επαφή που ενισχύει τη δύναμη του μυαλού και του κορμιού, ένα άθλημα που διαμορφώνει ωραίο χαρακτήρα για τους άντρες.
Και ξαφνικά εκεί που καθόμουν προχθές στις κερκίδες της ομίλου της Βουλιαγμένης χαζεύοντας λίγο την προπόνηση και λίγο τα σάιτς στο κινητό μου, πέφτω πάνω στο εξώφυλλο της L’Équipe, με δυο μουσάτους καλογυμνασμένους πολίστες να φιλιούνται στο στόμα μέσα στην πισίνα.
Το πρωτοσέλιδο της γαλλικής εφημερίδας L’Équipe στις 4 Μαΐου 2019
Πέραν αυτών που μπορείτε να φαντάζεστε για μένα, αλλά ακόμα και αυτών που και ‘γω θα μπορούσα να φανταστώ για τον εαυτό μου, όχι, δεν σοκαρίστηκα καθόλου. Τη θεώρησα μια πανέξυπνη και αισθητικά όμορφη ιδέα για να περάσεις μηνύματα κατά της ομοφοβίας στον χώρο του αθλητισμού.
Με αφορμή όμως αυτή την φωτογραφία, αναλογίστηκα τι έχει αλλάξει όλα αυτά τα χρόνια στη χώρα μας, πόσο αγκιστρωμένοι είμαστε ακόμα στα στερεότυπα που αναφέραμε προηγουμένως και πόσο ανεκτικοί έχουμε γίνει όχι στο διαφορετικό, αλλά σε αυτό που μας έμαθαν ότι είναι το διαφορετικό.
Φαντάζομαι παλαιότερα, αν κάποιος Κυριακή πρωί έμπαινε σε ένα καφενείο χωριού που όλοι έπιναν τον καφέ τους και κάπνιζαν το τσιγάρο τους και ζήταγε έναν ανάμικτο χυμό με τζίντζερ και ρόδι, θα τον κοίταγαν σαν να ‘ταν ο ομοφυλόφιλος ΕΤ.
Ποιο ακριβώς από τα δύο σ’ αυτήν την περίπτωση είναι το διαφορετικό; Το σωστό για την υγεία μας ή το κοινωνικά αποδεκτό, που αποδεδειγμένα είναι βλαβερό, αλλά που σε κάνει να μη διαφέρεις από τους άλλους;
Δε λέω, με αργούς ρυθμούς, κάτι εξελίσσεται και διορθώνεται και στη χώρα μας. Έχουμε βλέπετε και αυτή τη ρουφιάνα την ελληνική κοινωνία, που ποτέ δεν είναι έτοιμη για τίποτα.
Στην Ευρώπη, σε χώρες πιο προηγμένες από μας, που όλως τυχαίως έχουν και καλύτερη παιδεία, και καλύτερη ποιότητα ζωής και υψηλότερο βιοτικό επίπεδο, τα θέματα αυτά, τα θέματα αντιμετώπισης της διαφορετικότητας είναι ήδη λυμένα και πάμε παρακάτω.
Εδώ η κοινωνία ακόμα κλυδωνίζεται και προσπαθεί να βρει τα γράδα της για τα αυτονόητα και τα προφανή. Την ίδια μέρα που όλοι ξεσηκωθήκαμε για την αντιμετώπιση του Πολάκη στον Κυμπουρόπουλο, σε αθηναϊκό θέατρο ο κόσμος παραληρούσε και ξεσπούσε σε γέλια και χειροκροτήματα, σε μια από τις πιο πετυχημένες sold out παραστάσεις, που πρωταγωνιστούσαν αυτοεξευτελιζόμενες μια τρελή, μια μουγκή, μια τυφλή και μια κουτσή. Κάτι ανάλογο δηλαδή με τις πολύ πετυχημένες παραστάσεις του υπερταλαντούχου Μάρκου Σεφερλή.
Και για να μην παρεξηγηθώ. Δεν κατηγορώ τους δημιουργούς. Πάντα, από την αρχαία κωμωδία, τον ελληνικό κινηματογράφο, η σάτιρα του ανήμπορου και του διαφορετικού ήταν ο εύκολος τρόπος να προκαλέσεις το γέλιο.
Το θέμα δεν είναι λοιπόν αυτοί που τα γράφουν και τα παίζουν. Και ‘γω μπορεί να έχω σατιρίσει στο παρελθόν το διαφορετικό και ήταν λάθος μου. Είμαστε εμείς που ακόμα γελάμε με αυτά. Είμαστε εμείς που υποκριτικά βρίζουμε τον Πολάκη για τον Κυμπουρόπουλο, αλλά γελάμε με τον διπλανό που θα φάει τούμπα και θα σωριαστεί φαρδύς πλατύς στο πεζοδρόμιο.
Θέλει πολύ καιρό λοιπόν για να φύγουν από τις φλέβες μας όλα αυτά τα λανθασμένα στερεότυπα. Και όχι, δεν φταίει ούτε ο παππούς και η γιαγιά μας, που τους τα ‘μαθαν και μας τα έμαθαν έτσι, ούτε ο συντηρητικός βουλευτάκος που ενώ άλλα πιστεύει, άλλα λέει και ψηφίζει για να μην χάσει το κοινό του.
