Ποιος θα το φανταζόταν, κυρία μου. Αυτό που βλέπαμε όλα αυτά τα χρόνια σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας, με έναν ιό που συνήθως προερχόταν ή από κάποιο εργαστήριο και ξέφυγε ή από κανένα περίεργο ζωάκι και που εξαφάνιζε μια ολόκληρη πόλη πριν βρεθεί το αντίδοτο, τώρα να το ζούμε εμείς οι ίδιοι με εμάς τους ίδιους πρωταγωνιστές.
Όπως και να το κάνεις δεν είναι και ιδιαίτερα εύκολο να το χωνεψουμε. Όπως και να το κάνουμε -αν και το φαινόμενο του Ελληνάρα έγινε και πάλι το viral των ημερών- σε γενικές γραμμές έχει αντιδράσει καλά αυτός ο λαός και ας μην γκρινιάζουμε περισσότερο απ ότι πρέπει.
Εμένα περισσότερο από το φαινόμενο του Ελληνάρα μου κάνει εντύπωση το φαινόμενο της Εκκλησίας. Εκεί θέλω καταρχάς να σταθώ.
Δηλαδή τι ακριβώς έπρεπε να γίνει για να το πάρουν απόφαση και για να κλείσουν τις εκκλησίες; Το ‘πε ο Αρχιεπίσκοπος. Ότι η πίστη δεν έχει παρουσιολόγιο. Αλλά φαίνεται πως δεν το ‘πε και τόσο ξεκάθαρα αφού την επομένη οι εκκλησιές γέμισαν με πιστούς που προσεύχονταν ενάντια στον αόρατο εχθρό και κοινωνούσαν κιολας.
Είμαι ο τελευταίος που θα παίξω παιχνίδια με την πίστη του καθενός, με τους τρόπους που την εκδηλώνει και με τις ανάγκες του για προσευχή. Όμως εδώ οι εκκλησιαστικοί ταγοί αυτού του τόπου όφειλαν να σταθούν στο ύψος της περίστασης, και ως μορφωμένοι και σοβαροί άνθρωποι, οι περισσότεροι τουλάχιστον, να αποφασίσουν ότι μπορεί μεν να απογοητεύσουν μέρος του ποιμνίου που δεν θα μπορεί να πιστέψει ότι δεν κολλάς μέσα στον τόπο προσευχής, από την άλλη όμως θα σώσουν πολλές ζωές, ειδικά αν αναλογιστούμε ότι στις εκκλησίες πάνε κυρίως μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωποι.
Τι λοιπόν είναι σημαντικό για κάποιον; Να του σώσουμε τη ζωή ή να του κλονίσουμε την πίστη; Νομίζω ότι για έναν θρησκευτικό ηγέτη που υποτίθεται κηρύττει την αγάπη, το δίλημμα έχει προφανή απάντηση.
Και πάμε τώρα στον Ελληνάρα. Αυτόν που μέχρι και την τελευταία στιγμή πήγαινε στην καφετέρια, που παίρνει τα αντισηπτικά 10-10 αδιαφορώντας αν θα υπάρχουν για τους άλλους, που έπαιρνε τις πρώτες μέρες όλη την οικογένεια να πάει στο σούπερ μάρκετ, που του είπαν να μείνει σπίτι και κατέκλυσε τις παραλίες και τα βουνά.
Ας μην είμαστε άδικοι και υπερβολικοί. Βλέποντας την εικόνα με τους άδειους δρόμους και πλατείες κάθε βράδυ θεωρώ ότι για το μενταλιτέ και τη φιλοσοφία της φυλής μας, πάλι καλά αντέδρασε ο Έλληνας. Ας μην τον πυροβολούμε λοιπόν με την πρώτη.
Ε, και εδώ που τα λέμε δεν είναι και εύκολο πράγμα ο εγκλεισμός. Ειδικά όταν στον επιβάλλουν και επίσης και όταν έχεις συνηθίσει να δουλεύεις και να κινείσαι από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Κλεισμένος λοιπόν και εγώ στο σπίτι, αν και αρνητικός στο τεστ στο οποίο και ‘γω υποβλήθηκα, έχεις άπειρες ελεύθερες ώρες. Και μπορεί το πρωί να κατεβαίνω για τρέξιμο στην παραλία -όχι δεν έχει σχεδόν κανέναν εκείνη την ώρα μη βιάζεστε να με ψέξετε- και να πηγαίνω και φαρμακείο και σούπερ μάρκετ φορώντας μάσκα και γάντια, άντε να περάσει όμως και το υπόλοιπο 24ωρο.
Πόσες ειδήσεις να δεις πια, σε πόσα σάιτ να διαβάσεις τα πάντα για τον κορονοϊό; Έχουμε γίνει πια όλοι εξπέρ και πόσες ταινίες και σειρές να δεις;
Ποιο λοιπόν είναι το μεγάλο πρόβλημα των ημερών; Μα ο ίδιος μας ο εαυτός με τον οποίο ερχόμαστε καθημερινά και για πολύ αντιμέτωποι. Αυτός είναι ο μεγάλος μας εχθρός ή και φίλος, κυρία μου.
Γιατί αν τα πάμε καλά μαζί του, πάει καλά. Αν όμως όχι; Εκεί τι γίνεται; Γιατί αυτό είναι και το καλό της καθημερινότητας. Αλλάζεις παραστάσεις, βλέπεις ανθρώπους έχεις να κάνεις πράγματα και έτσι σε αντιμετωπίζεις. Για μείνε μόνος σου, με τον εαυτούλη σου για κάποιες ώρες σε ένα σπίτι! Εδώ να δεις δυσκολία.
Αφού λοιπόν θεωρώ πια δεδομένο πως όλοι κάνουμε όλα όσα πρέπει και μας λένε οι ειδικοί και αφού σε όλους έχει γίνει κτήμα ότι πρέπει να φερόμαστε στους άλλους σαν να είμαστε φορείς και δεν θα πρεπε να τους κολλήσουμε, το επόμενο στάδιο, κυρία μου, που θα μας κάνει καλό, είναι να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας. Να μιλήσουμε με αυτόν. Να τον ακούσουμε και να του μιλήσουμε. Να δούμε τι έχει πάει λάθος και ποια είναι τα σωστά και με την ευκαιρία να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας μαζί του.
Δε λένε, κυρία μου, ότι μέσα στις μεγάλες καταστροφές μπορούν να δημιουργηθούν οι μεγαλύτερες ευκαιρίες;
Ιδού λοιπόν η ευκαιρία, κυρία μου. Μπροστά μας είναι και ας μην τη βλέπουμε. Ας γίνουμε όλοι μας λοιπόν καλύτεροι άνθρωποι. Ας αγαπησουμε περισσότερο τον δίπλα μας και ας τον σεβαστούμε. Και πού ξέρεις, ίσως αυτός είναι ο τρόπος να αγαπησουμε και να εκτιμήσουμε περισσότερο και τους εαυτούς μας.
