Άγιε μου Βασίλη, ειλικρινά δεν ξέρω τι να σου ζητήσω για το 2020. Μήπως αυτά που σου ζήτησα για το 2019 τα έκανες;
Ή μήπως δεν τα έκανες επειδή γνωρίζεις ότι στη φύση του ανθρώπου είναι η απληστία;
Μπορεί όλοι να ευχόμαστε τα αυτονόητα -υγεία, ευτυχία και λοιπά καθολικά- όταν όμως αυτά τα θεωρούμε δεδομένα, μπαίνει σε λειτουργία αυτός ο κακός, ο άπληστος εαυτός που όλοι οι άνθρωποι έχουμε. Πού να καταλάβεις τώρα και συ που είσαι Άγιος…
Ζητάμε, λοιπόν, Άγιε μου το αυτοκίνητο με τα φιμέ τζάμια και τις τέσσερις εξατμίσεις που είναι παρκαρισμένο στην αυλή του γείτονα, τη βίλα με το πριβέ ελικοδρόμιο που είδαμε διερχόμενοι, το σκάφος των 150 ποδιών που χαζέψαμε όταν πήγαμε για καφέ στο Φλοίσβο ή το ιδιωτικό τζετ που θυμόμαστε στο αεροδρόμιο όταν πετάξαμε τις προάλλες για Ιωάννινα.
Και το πρόβλημα, Άγιε μου, δεν είναι αυτό. Γιατί αυτή είναι η ανθρώπινη η φύση και μέχρις ενός ορίου και η απληστία είναι αν όχι θεμιτή, τουλάχιστον δικαιολογήσιμη. Το πρόβλημα είναι ότι δεν καλοβλέπουμε μόνο τα υλικά αγαθά από τις ζωές των άλλων. Αλλά τις ίδιες τις ζωές των άλλων.
Καλοβλέπουμε την επιτυχία τους, τα λεφτά τους, τη δόξα τους, τη θέση τους, το ταίρι τους, τις διασυνδέσεις τους, την κοινωνική τους θέση, την καπατσοσύνη, την λαμογιά και πάει λέγοντας…
Και το το τελευταίο διάστημα Άγιε μου, τα τελευταία χρόνια, φτιάξαμε και έναν μηχανισμό που μας εγκλωβίζει ακόμα περισσότερο στον κακό και μίζερο εαυτό μας. Φτιάξαμε τον προσωπικό λογαριασμό παρακολούθησης, την προσωπική “κλειδαρότρυπα”, που δεν μας κάνει να χαιρόμαστε αλλά να μιζεριάζουμε και να βγάζουμε όση κακία και άγριο ένστικτο μπορεί να κρύβει αυτή η ανθρώπινη φύση μας.
Σόσιαλ μίντια το ονομάσαμε. Και ξεκίνησε ως χαρά, συμμετοχή, ελευθερία, δημοκρατία, ισονομία, ισότητα. Και που τείνει να καταλήξει Άγιε; Στον απόλυτο μηχανισμό ανθρωποφαγίας. Στον απόλυτο μηχανισμό παράγωγης κακίας, μίσους, αγανάκτησης και ζήλιας. Στον απόλυτο μηχανισμό παραγωγής λάσπης. Στον απόλυτο μηχανισμό παραγωγής των πιο ταπεινών και μαύρων σκέψεων που με καμιά λογική δε θα πρεπε να χωράει ένας φυσιολογικός νους.
Δε θα στο αναλύσω περαιτέρω, Άγιέ μου. Δεν είναι ανάγκη να το μάθεις και συ γιατί θα στεναχωρηθείς όπως εγώ και πολλοί άλλοι. Ειλικρινά μείνε όπως είσαι, μην αλλάζεις τίποτα, που λέει και ο Πανταζής. Μείνε στα απλά γραμματάκια που σου στέλνουν τα παιδιά και αρνήσου αυτή η επικοινωνία να γίνει μεσώ σόσιαλ, γιατί θα μολυνθείς και συ και πίστεψέ με, δε σου αξίζει. Είσαι υπεράνω και πολύ καλύτερος από όλο αυτό.
Άβυσσος η ανθρώπινη φύση, Βασίλη μου. Τόσο σπουδαία και μεγαλειώδης από τη μια. Τόσο ζοφερή και μικρή από την άλλη.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, μια λύση θα ταν να βάλεις ηλικιακό όριο στις ευχές. “Εκτελούνται ευχές έως 12 ετών. Οι μεγαλύτεροι απευθυνθείτε στις κυβερνήσεις σας”.
Γιατί, τι φταίνε τα παιδιά μας να πληρώνουν τις δικές μας αμαρτίες; Στο τέλος τέλος εμείς έχουμε όλη την ευθύνη για την κατάντια μας. Τις ευκαιρίες μας όλοι τις είχαμε. Κάποια λεφτά κάποια στιγμή πιάσαμε, υπερκαταναλωτές γίναμε και το πληρώσαμε στην κρίση, και στο φινάλε τι φταις εσύ αν όλα όσα αποκτήσαμε ήταν με πλαστικά, με δάνεια ή με ψεύτικα;
Τα παιδιά μας, όπως όλα τα παιδιά του κόσμου σκέφτονται αγνά, χωρίς υστεροβουλία. Γι αυτό μόνο τις δικές τους ευχές αξίζει να εκπληρώσεις. Σε αυτά αξίζει να δώσεις μια ευκαιρία να φτιάξουν έναν καλύτερο κόσμο, πιο άξιο, πιο δίκαιο, έναν καλύτερο κόσμο από αυτόν που τους παραδίδουμε εμείς.
Σε κούρασα, Άγιε το ξέρω. Και αφού εξαίρεσα τον εαυτό μου και με έθεσα εκτός κόκκινης γραμμής -που λέει και η γειτόνισσά μου η Νατάσα- καθότι πάνω από 12, ας μείνω και ‘γω στην εθιμοτυπική ευχολογία των ήμερων. Για υγεία, ειρήνη, ευτυχία, λιγότερη κακία, περισσότερη ανθρωπιά και μεγαλύτερο συναίσθημα.
Τώρα, αν παρ’ ελπίδα κάνεις μια εξαίρεση, και θυμηθείς εκείνο το καινούριο φουσκωτό με τις δύο μηχανές που σου ζήτησα, θα κάνω μια μικρή υπαναχώρηση και θα το δεχθώ.
Είπαμε… Άνθρωποι.. Ανθρώπινη η φύση και η ματαιότητα μαζί…
Άντε βρε… Καλή χρονιά σε όλους μας…
