Καλή Σαρακοστή, κυρία μου, να ‘μαι και ‘γω εδώ σήμερα που πετάς τον αετό σου.
Περίεργη η βδομάδα αυτή που πέρασε και δυστυχώς είναι απλά ένας προπομπός γι’ αυτές που θα ακολουθήσουν και θα ‘ναι ακόμα δυσκολότερες.
Καταρχάς στα σύνορά μας ένας κανονικός πόλεμος έχει ήδη ξεκινήσει, με τους Τούρκους να πολεμούν τους Έλληνες να αφήσουν τους μετανάστες να περάσουν και τους Έλληνες να θωρακίζουν όσο καλύτερα μπορούν τα συνοριακές γραμμές μας ώστε να αποτρέψουν τις ορδές των εξαγριωμένων μεταναστών να περάσουν στη χώρα μας.
Ένας άλλος ιδιότυπος παγκόσμιος πόλεμος με αόρατο εχθρό έχει ξεκινήσει και αποτελεί τον μπούσουλα για το πώς θα είναι από ‘δω και πέρα η ζωή μας, αφού όλοι οι ειδικοί θεωρούν ότι η φύση που έχει σκοπό να μας εκδικηθεί για ό,τι της έχουμε κάνει, θα μας στέλνει διάφορους ιούς για να μειώσει βίαια τον πληθυσμό μας.
Το θέμα είναι η σοβαρότητα στην αντιμετώπιση, η ετοιμότητα της πολιτείας, η σωστή πληροφορία και άρα ενημέρωση και τέλος και σημαντικότερο, η ψυχραιμία και η αποφυγή πανικού από τη μεριά του κόσμου.
Πράγμα δύσκολο έως ακατόρθωτο.
Το τι έχω ακούσει όλες αυτές τις μέρες από πανικόβλητους πολίτες που αδειάζουν ράφια σούπερ μάρκετ, που παραγγέλνουν μάσκες για βιολογικό πόλεμο, που ετοιμάζονται να μεταναστεύσουν στα χωριά τους για να κρυφτούν από τον ιό, δε λέγεται.
Εκεί όμως που το πράγμα γίνεται χειρότερο είναι η αντιμετώπιση για τους μαθητές. Μανάδες να αρνούνται να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο, γιατί στη διπλανή γειτονιά υπήρχε ένας ξάδελφος ενός μαθητή που είχε ταξιδέψει με τους άλλους 100 στο Λονδίνο και που τελικά βρέθηκαν όλοι αρνητικοί.
Υπερβολή; Βλακεία; Ανθρώπινη φύση;
Όπως και να ‘χει, κυρία μου, όλο αυτό είναι έως έναν βαθμό κατανοητό. Ο πανικός ωστόσο είναι ο χειρότερος σύμβουλος και μας απομακρύνει λίγο από την ουσία και την λογική του αυτονόητου.
Όλα αυτά τα απλά καθημερινά και σωστά που πρέπει να μάθουμε στα παιδιά μας και από τώρα και στο εξής θα πρέπει αδιαμφισβήτητα να γίνουν μέρος της καθημερινότητάς τους.
Από το πώς να πλένουν σωστά και συνέχεια τα χέρια τους, από το πώς να αποφεύγουν ανθρώπους που νοσούν, μέχρι το πώς να βήχουν στον αγκώνα για να μην μεταδίδουν αυτά τον ιό σε περίπτωση που τον έχουν, έως και ότι πρέπει να μην αγγίζουν με τα χέρια το πρόσωπό τους.
Τόσο απλά, τόσο αναγκαία, αλλά και τόσο δύσκολα με τέτοιον πανικό να τα εντάξουμε στην καθημερινότητά μας.
Αυτό που για μένα ωστόσο σηματοδότησε τη βδομάδα που πέρασε είναι ο χαμός του σπουδαίου Κώστα Βουτσά.
Λίγο ως πολύ μετά την πολυήμερη νοσηλεία και την επιδείνωση της υγείας του, ήταν αναμενόμενο, αλλά μια απώλεια είναι πάντα μια απώλεια.
Και εδώ δε μιλάμε απλά για τον χαμό ενός ανθρώπου, αλλά ενός πολύ ξεχωριστού και ιδιαίτερου ανθρώπου.
Αρχικά ο Κώστας ανήκει σε αυτήν την κατηγορία ανθρώπων που είχαν την τύχη να είναι βάσει δουλειάς πάντα ευχάριστοι και ποτέ δυσάρεστοι, άρα αποδεκτοί από το σύνολο του κόσμου.
Αλλά και σαν φύση ανθρώπου, δεν άνοιγε ποτέ μέτωπο με κανέναν. Πάντα δεκτικός, πάντα προσηνής, πάντα θετικός, πάντα με το χαμόγελο.
Δεν έλεγε όχι ποτέ σε κάλεσμα συναδέλφου. “Δεν αποκλείω ποτέ κανέναν”, μου ‘χε πει. Πάω όπου με καλούν. Αυτό είναι κομμάτι της δουλειάς μου. Επίσης κομμάτι της δουλειάς σημαντικό είναι να εμφανίζεσαι και να μην είσαι εξαφανισμένος. Έτσι μόνο ο κόσμος θα σε θυμάται συνέχεια.
Ήταν μεγαλόκαρδος και δοτικός ο Κώστας. Αδυναμία του οι γυναίκες. Σχέσεις χωρισμοί, διαζύγια. Και πάντα αγαπημένος με όλες. Αυτό κι αν είναι επιτυχία.
Δεν κράταγε ποτέ κακία. Θυμάμαι κάποτε όταν είχε βγει η είδηση ότι θα γίνει μπαμπάς στα 85 του, πολλοί αναρωτήθηκαν, μεταξύ των οποίων και ‘γω, αν είχε σκεφθεί ότι το παιδί του θα μείνει νομοτελειακά χωρίς πάτερα σε σχετικά μικρή ηλικία.
Το μετάνιωσα που το ‘πα και βγήκα την επόμενη μέρα κιόλας και έδωσα εξηγήσεις ζητώντας συγγνώμη. Τον πέτυχα μετά από δυο βδομάδες στο θέατρο. Άλλος στη θέση του μπορεί να με φώναζε για να με ψέξει.
Ο Κώστας έκανε το αντίθετο. Με φώναξε, μου ‘πε πως ως τρίτος συμφωνεί μαζί μου, κι αυτός απ’ έξω το ίδιο θα σκεφτόταν, αλλά προσπάθησε να μου εξηγήσει πόσο σημαντική είναι η γυναίκα της ζωής του κι γιατί αποφάσισε να της χαρίσει ένα παιδί.
Αυτός ήταν ο Βουτσάς. Είχε ένα μεγαλείο. Και για αυτό άλλωστε είναι από τους λίγους τόσα χρόνια που γεφύρωσε την έννοια του εμπορικού με το ποιοτικό. Στην περίπτωση του εμπορικού Κώστα κάνεις δε σκέφθηκε ποτέ να αμφισβητήσει και το ποιοτικό καλλιτεχνικό μεγαλείο του.
Ήταν μοναδικός και γι’ αυτό θα μείνει αθάνατος όπως όλοι οι σπουδαίοι σε κάθε είδους τέχνη.
Οι δικοί του θα τον θυμούνται με τους δικούς τους κώδικες και όλοι εμείς οι υπόλοιποι απλά δε γίνεται να τον ξεχάσουμε γιατί θα είναι καθημερινά ζωντανός δίπλα μας με τις πολυαγαπημένες ταινίες του, που σταθερά θα προβάλλονται.
Είχα την τύχη να του κάνω την τελευταία του τηλεοπτική live συνέντευξη πριν 1,5 μήνα. Τίποτα δεν προδίκαζε ότι θα ‘ταν η τελευταία υπό την έννοια ότι ο άνθρωπος παρά τα χρόνια του έδειχνε υγιέστατος. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η μεταμόρφωση έξω και μέσα στα φώτα, έξω και μέσα στο πλατό. Πριν καθόταν στωικά περιμένοντας να έρθει η σειρά του κι έδειχνε ένας άνθρωπος της ηλικίας του. Όταν ξεκίνησε η συνέντευξη κυριολεκτικά μεταμορφώθηκε, έλαμψε, πήρε και έδωσε χαρά. Αυτός είναι ο πραγματικός σταρ.
Και γι’ αυτό ο Κώστας είναι ένα φωτεινό παράδειγμα όχι καλλιτεχνικό αλλά ανθρώπινο. Μάνο χαρά, μόνο φως, ποτέ καυγάς, ποτέ γκρίνια, ίντριγκα και μανούρα. Κυνηγούσε αυτό που τον έκανε ευτυχισμένο και παρά την τεράστια επιτυχία, πάντα ήταν ταπεινός ένας από εμάς.
