«Η νίκη έχει πολλούς “μνηστήρες”. Η ήττα συνήθως έναν»
Δεν Κρίνω...

«Η νίκη έχει πολλούς “μνηστήρες”. Η ήττα συνήθως έναν»

«Η νίκη έχει πολλούς “μνηστήρες”. Η ήττα συνήθως έναν»

Περίεργο ζώο ο άνθρωπος, κυρία μου. Ενδιαφέρον δε λέω. Αλλά ατάσθαλο, και εγωπαθές. Πολύ εγωπαθές.

Σε λίγες ώρες από τώρα ο νέος εθνικός μας ήρωας -και δικαίως- Στέφανος Τσιτσιπάς δίνει έναν από τους πιο σημαντικούς, αγώνες της ζωής του κόντρα στον Ντομινίκ Τιμ για το ΑΤΡ Finals στο Λονδίνο. Εκεί όπου κάθε χρόνο μαζεύονται οι 8 τενίστες με την καλύτερη βαθμολογία και παίζουν μεταξύ τους για το ποιος είναι ο καλύτερος. Ή για να είμαστε ακριβείς, γιατί πολλές μπαρούφες γράφονται και ακούγονται, για το ποιος είναι ο πιο φορμαρισμένος.

Γιατί κυρία μου, μιας και το τένις πια έγινε το εθνικό μας σπορ και λέξεις όπως top spin, winner, grand slam, slice, forhand, one hand, backhand έχουν μπει στο καθημερινό μας λεξιλόγιο, θα ‘πρεπε να γνωρίζεις ότι το τένις είναι το κατεξοχήν άθλημα που παίζει ρόλο η φόρμα. Όχι που φοράς, αλλά στην οποία είσαι.

Έτσι λοιπόν κερδίζει συνήθως ο πιο φορμαρισμένος, από τους ικανούς εννοείται, και αυτός που είναι πιο φορμαρισμένος περισσότερες φορές και για μεγαλύτερο διάστημα είναι και ο καλύτερος της χρονιάς. Ας πούμε για φέτος, είναι ο Ραφαέλ Ναδάλ, που τερματίζει στην κορυφή.

Το τουρνουά που διεκδικεί απόψε ο Στέφανος με πολλές πιθανότητες να το κερδίσει είναι το 5ο σημαντικότερο της χρονιάς μετά τα 4 grand slams σε Αμερική, Αυστραλία, Γαλλία, το Roland Garros και στην Αγγλία τo Wimbledon.

Το ξέρω πως είμαστε όλοι έτοιμοι να πανηγυρίσουμε, να ξεχυθούμε στους δρόμους, να ρίξουμε της πύλες της πόλης, όπως κάναμε και με την Eθνική μπάσκετ στις μεγάλες της στιγμές ή με την Εθνική ποδοσφαίρου, που έγινε εκείνη η μεγάλη μας αγαπημένη αργότερα.

Τότε που η μόδα απαιτούσε πλήθος επωνύμων εγχώριων σελέμπριτις να “σφάζονται” για μια πρόσκληση για να παρακολουθήσουν τους αγώνες της Εθνικής, για να πάρουν και αυτοί ένα πολύ μικρό κομματάκι της δόξας και της λάμψης.

Γιατί είπαμε, κυρία μου, η νίκη έχει πολλούς “μνηστήρες”. Η ήττα συνήθως έναν, και είναι πέρα για πέρα μοναχική. Στη νίκη όλοι συμμετέχουμε, ακόμα και σαν θεατές θεωρώντας ότι με τη θετική μας ενέργεια βάλαμε εμείς το γκολ. Στην ήττα δε θέλουμε καν να ξέρουμε και είμαστε έτοιμοι να δείξουμε με το δάκτυλο, ακόμα και χωρίς να φοράμε τη “μαύρη κουκούλα”, τον υπαίτιο, που ποτέ δεν είμαστε εμείς. Ακόμα και στη δική μας ήττα και στη δική μας αναποδιά. Μεγάλη υπόθεση η ανάληψη ευθύνης, κυρία μου. Μεγάλη. Αντρίκια, λεβέντικη και μαγκιόρικη συμπεριφορά. Λίγοι δυστυχώς έχουν το σθένος και την αντοχή να το κάνουν.

Αλλά ας γυρίσουμε στον Στέφανο, για να μη φύγουμε απ’ το θέμα μας. Το παιδί αυτό είναι ένα παιδί θαύμα, κυριολεκτικά. Και άλλα παιδιά ξεκινούν από τα 5 και 6 τους χρόνια να προπονούνται σκληρά και επί ώρες για όλη τους τη ζωή. Δεν έχουν φτάσει όμως εδώ.

Και ο Στέφανος είναι σπουδαίος όχι γιατί είναι καλός αθλητής, που είναι. Όχι επειδή παίζει καλό τένις, που παίζει. Αλλά γιατί έχει δυνατό μυαλό. Μόνο αυτοί που έχουν δυνατό μυαλό μπορούν να ξεχωρίσουν σε αυτό το τόσο απαιτητικό άθλημα.

Έχουν υπάρξει και τώρα ακόμα υπάρχουν αθλητές-κομήτες που για κάποιες βδομάδες έχουν παίξει εκπληκτικό τένις. Έχουν πάρει τίτλους έχουν μπει στο top 10 και μετά με τον ίδιο εντυπωσιακό τρόπο που εμφανίστηκαν, εξαφανίστηκαν.

Υπάρχει τέτοιος κίνδυνος για τον Στέφανο; Όχι, σε καμία περίπτωση. Γιατί αυτό το παιδί διαφέρει. Αυτό το παιδί είναι αλλιώτικο. Αυτό το παιδί είναι προσηλωμένο, κατασταλαγμένο και πολύ δυνατό πνευματικά.

Για να μπορείς να γυρίζεις game από το 0-40 για παραπάνω από μια φορές παίζοντας με τον τεράστιο Φέντερερ, δεν αρκεί να είσαι καλός παίχτης, αλλά ένας διανοητικός γίγαντας.

Και έχουν εξήγηση όλα αυτά. Πριν από μερικές βδομάδες πέρασα κάποιες ώρες με τον Στέφανο κατά την διάρκεια προετοιμασίας του για το Davis Cup που έγινε στο Τατόι. Μάλιστα είχα και την τύχη να αλλάξω και κάποιες μπαλιές μαζί του για τις ανάγκες μιας συνέντευξης που κάναμε.

Μιλάμε για ένα ταπεινό και προσγειωμένο “ταύρο”, που, όταν είναι εκτός, θεωρείς ότι, πάρα το ύψος του, είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος και μόλις μπαίνει στο γήπεδο μεταμορφώνεται σε έναν πύργο δύναμης και αυτοπεποίθησης.

Το θαύμασα αυτό το παιδί και κατάλαβα νομίζω πολύ καλά γιατί έχει τόσο μεγάλη επιτυχία. Γιατί οι γονείς του, η μαμά του αλλά και ο Απόστολος, προπονητής και πατέρας του, του έχουν δημιουργήσει έναν μανδύα προστασίας γύρω του.

Ένα δίχτυ ασφαλείας που δεν θα τον αφήσει να τρελαθεί από τις επιτυχίες και κυρίως από τον κόσμο που θέλει να πάρει μέρος από αυτές, μέρος από τον Στέφανο. Με λίγα λόγια δεν του έχουν δημιουργήσει μια “αυλή”.

Και μπορεί ο Στέφανος να χαίρεται όσο τίποτε άλλο με τις ξέγνοιαστες βόλτες στη Βουλιαγμένη που μεγάλωσε και τόσο αγαπά και τη θεωρεί το ωραιότερο μέρος του κόσμου, είναι σωτήριο όμως γι’ αυτόν που ζει και προπονείται, όχι μακρυά από τη χώρα του, αλλά μακρυά από όλους αυτούς που θα μπορούσαν να τον τρελάνουν.

Ο Στέφανος νομοτελειακά θα γίνει νούμερο ένα και εύχομαι να κρατήσει και για πολλά χρόνια. Θα αποκτήσει τεράστια φήμη, πολλά λεφτά και άπειρους ανθρώπους που θα θέλουν ένα κομμάτι από αυτόν, ως ενθύμιον.

Εγώ είδα έναν άνθρωπο που δε έχει τρελαθεί από τους αποθεωτές του. Έναν άνθρωπο που δεν κομπάζει από τα δεκάδες μηνύματα επωνύμων -μετά τις νίκες- στα social media.

Και αυτή είναι η μαγκιά του και το μυστικό του. Ο δρόμος προς την κορυφή είναι μοναχικός. Και ανήκει αποκλειστικά σε αυτόν και την οικογένειά του που τον αγαπά και τον στηρίζει.

Ούτε σταρς, ούτε πολιτικοί, ούτε σελέμπριτι, ούτε ευκαιριακοί φίλοι.

Γιατί η μεγάλη επιτυχία του είναι ότι και αυτός αλλά και οι δικοί του, γνωρίζουν καλά ότι στη στραβή, που εύχομαι να μην έρθει ποτέ, οι πρώτοι που θα τον εγκαταλείψουν, είναι όλοι αυτοί που τώρα “σφάζονται” για μια σέλφι δίπλα του.