Το bullying αναφέρεται στη σωματική και ψυχολογική κακοποίηση ή μείωση ασθενέστερων ατόμων σε μια ομάδα. Αρχικά ξεκίνησε με την έννοια του σχολικού εκφοβισμού. Αυτού δηλαδή που όλοι ζήσαμε στα μικράτα μας. Εκεί που οι νταήδες, οι μάγκες του σχολείου, απειλούσαν, και χειροδικούσαν στους λιγότερο δυνατούς σωματικά ή πνευματικά μαθητές.
Παρά την αρχική προσέγγιση ότι αποτελεί αποκλειστικά σχολικό φαινόμενο, στην πραγματικότητα εμφανίζεται σε όλες τις ηλικίες και τις κοινωνικές ομάδες.
Μπορεί λοιπόν να απαντηθεί στην οικογένεια με την έννοια της ενδοοικογενειακής βίας ή ακόμα και στον χώρο εργασίας.
Η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας έχει αποκαλέσει το bullying «μείζον πρόβλημα» καθώς οι μειονότητες και οι άνθρωποι με σωματικές αναπηρίες ή πνευματικές υστερήσεις πέφτουν συχνά θύματα απομόνωσης και άλλων κακοποιήσεων.
Τα τελευταία χρόνια η ενημέρωση εναντίον του byllying έχει ορθώς εξαπλωθεί και όλο και περισσότεροι άνθρωποι, θύματα εκφοβισμού, βρίσκουν το θάρρος και δημοσιοποιούν και καταγγέλλουν τις πράξεις βίας εναντίον τους.
Οι γυναίκες μιλούν ανοικτά χωρίς να φοβούνται για τον “πόλεμο” που πολλές φορές δέχονται στο ίδιο τους το σπίτι, τα παιδιά θα ανοιχτούν και θα πουν ποιος είναι αυτός ή αυτοί που τους πιέζουν στο σχολείο. Άνθρωποι με κάθε είδους διαφορετικότητα δεν αισθάνονται πια παρίες αλλά ισότιμα μέλη της κοινωνίας μας αφού οποιαδήποτε μειωτική συμπεριφορά εναντίον τους και τη δημοσιοποιούν αλλά και αυτή αυτομάτως γίνεται απολύτως καταδικαστέα από το κοινωνικό σύνολο.
Είναι λοιπόν μια αλήθεια, αν και χρειάζονται ακόμα πολλά βήματα για να εξαλειφθεί το φαινόμενο, ότι η κοινωνία έχει αντιληφθεί το μέγεθος του προβλήματος και τουλάχιστον το αναδεικνύει.
Και μέχρις εδώ όλα καλά.
Έλα όμως που σε όλα τα πράγματα μπαίνει και ο ανθρώπινος παράγοντας της υπερβολής. Έλα που μπαίνει η ανθρώπινη φύση που πολλές φορές δεν μπορεί να σταματήσει στο σωστό, αλλά κινείται χωρίς μέτρο και λογική στην απέναντι κατεύθυνση.
Πρόσφατο παράδειγμα: Δασκάλα ελληνικού σχολείου αποφάσισε να πάει τα παιδιά σε παράσταση που αφορούσε τα παιδικά χρόνια της Μαρίας Κάλλας. Τα παιδιά διαφώνησαν γιατί όπως είπαν θα ήθελαν να μάθουν περισσότερα για τη Φουρέιρα και τον Αργυρό. (Κρίμα που δεν έχει βγει παράσταση για τα παιδικά τους χρόνια αφού ακόμα είναι νέοι οι άνθρωποι). Τα παιδιά κατήγγειλαν στους γονείς τους τη δασκάλα, οι οποίοι με τη σειρά τους έκαναν έντονη διαμαρτυρία στο σχολείο ότι η δασκάλα κάνει bullying στα παιδιά τους καθώς τα πιέζει να δούνε παράσταση με το ζόρι, που δεν επιθυμούν!!!
Παράδειγμα δεύτερο: Ο σπουδαίος Στέφανος Τσιτσιπάς, που παρεμπιπτόντως αύριο ξεκινά στο Αυστραλιανό Open και να του πούμε καλή επιτυχία, τσαντίζεται ακραία σε αγώνα του με τον Νικ Κύργιο, σπάει τη ρακέτα του και τα σκάγια παίρνουν τον άτυχο πατέρα του. Αυτός με τη σειρά του προσπαθεί να τον ηρεμήσει και στην προσπάθεια να τον εμψυχώσει του είπε και κάτι … γαλλικά για τον ίδιο και για τον αντίπαλό του, όπως όοοοολοι οι προπονητές ανά τον κόσμο κάνουν σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Πέσαν να τον φάνε τον άνθρωπο, καταγγέλλοντας ότι αυτές δεν είναι αντιδράσεις προπονητή αλλά συνθήκες bullying απέναντι στον γιο – παίκτη του.
Παράδειγμα τρίτο: Σε μεγάλο Αμερικάνικο κολοσσό, στέλεχος καλείται -γιατί αυτή είναι η δουλειά του- να αξιολογήσει τους εργαζομένους του τομέα του. Για άλλους γράφει καλά, για άλλους πάλι όχι. Προσέξτε να το επαναλάβω. Αυτή ακριβώς είναι η δουλειά του. Γι’ αυτό τον πληρώνουν. Μάζεψαν υπογραφές όσοι αξιολογήθηκαν με κακή βαθμολογία, τον κατήγγειλαν για bullying και η εταιρεία υπό την πίεση πολλών, πιθανώς και των χειρότερων εργαζομένων της, αναγκάστηκε να τον απολύσει.
Δεν θα συνεχίσω, γιατί τέτοια ακραία φαινόμενα υπερβολής, τα συναντάμε και θα τα συναντάμε πια καθημερινά. Η δράση πάντα φέρνει αντίδραση, το θέμα είναι όμως η αντίδραση να είναι ανάλογη της δράσης και όχι να την ξεπερνά κατά πολύ.
Δεν μπορεί στον εγκληματία να δίνουμε 15 χρόνια φυλάκισης και σε αυτόν που διέρρηξε ένα περίπτερο να τον στέλνουμε στο εκτελεστικό απόσπασμα.
Βλέπετε να γίνεται και καθημερινά στο διαδίκτυο. Εκεί όπου δεν τολμά πια κανείς να εκφραστεί ελεύθερα καθώς η όποια άποψη κατακρεουργείται και διαπομπεύεται με ακραίες, πρωτόγονες κι φασιστικές λογικές.
Τόλμα να πεις κάτι που είναι η δική σου αλήθεια, ρε παιδί μου, αλλά δεν αρέσει σε μερικούς. Να ‘σαι έτοιμος να φας το κράξιμο της αρκούδας.
Και η όλη πλάκα είναι πως αυτό το ακραίο bullying το κάνουν ακριβώς αυτοί οι ίδιοι που το καταγγέλλουν και αποκτούν την εξουσία -από πού δεν έχω καταλάβει, αλλά αυτοί νομίζουν ότι την αποκτούν- να αναλαμβάνουν τον ρόλο του εισαγγελέα και του δημόσιου κατήγορου μαζί.
Ας αναλογιστούμε όλοι τις ευθύνες μας και ας δούμε τα πράγματα ρεαλιστικά και στη σωστή τους βάση και ας μην ευνουχίσουμε σαν κοινωνία -στο πλαίσιο του πολιτικά ορθού- μια σειρά από ανθρώπους, επαγγέλματα, θεσμούς, λογικές και πρακτικές, που εφευρέθηκαν ή ανακαλύφθηκαν για να βάλουν κάποιους κανόνες στη ζωή μας και να μας βοηθήσουν να εξελιχτούμε.
Ας μην κατηγορούμε τον δάσκαλο που κάποια στιγμή θα πιέσει το παιδί μας να διαβάσει περισσότερο. Ας μη στήσουμε στον τοίχο τον προπονητή που θα προσπαθήσει να βγάλει τον καλύτερο εαυτό του αθλητή του. Ας μην πυροβολήσουμε τον προϊστάμενο που προσπαθώντας να εμπνεύσει μια ομάδα βάζει πιο υψηλούς στόχους από το ανεκτό για κάποιους επίπεδο. Ας μην κρεμάσουμε στο Σύνταγμα αυτόν που έχει διαφορετική άποψη από τη δική μας και τολμά να την εκφράσει δημόσια.
Η ευνομούμενη κοινωνία ισονομίας και ισοπολιτείας που όλοι επιθυμούμε και αγωνιζόμαστε για αυτήν, απαιτεί ισορροπία και όχι παράκρουση, ακρότητες και υπερβολές.
Και είπαμε. Να καυτηριάζουμε, να καταγγέλλουμε, να απομονώνουμε και να τιμωρούμε με κάθε δίκαιο τρόπο το οποιοδήποτε πραγματικό φαινόμενο εκφοβισμού.
Είναι όμως τουλάχιστον μίζερο, μικρό και ανήθικο, να βαφτίζουμε “εκφοβισμό” το λογικό και το προφανές, βγάζοντας τα δικά μας κόμπλεξ απέναντι σε αυτό που αρνούμαστε απλά από βαρεμάρα ή από ζήλια να ακολουθήσουμε…
