Λοιπόν, κυρία μου, ευτυχώς που απασφάλισαν ο Κανάκης και ο Αρναούτογλου αυτήν την εβδομάδα και έσπασε η μονοτονία των ειδήσεων του κορονοϊού.
Να ‘ναι καλά οι άνθρωποι και εκεί που κάνουμε τις προσευχές μας, ας πούμε κανέναν καλό λόγο και γι’ αυτούς, γιατί μ’ αυτά και μ’ αυτά, την έσπασαν όσο να ‘ναι τη μονοτονία, τη μελαγχολία και την κατάθλιψη του εγκλεισμού.
Δεν παλεύεται αυτό το πράγμα, κυρία μου. Πόσα σόσιαλ, πόσο ίντερνετ, πόσα βιβλία, πόσες ταινίες και σειρές να δεις πια. Και πόσες φορές την ημέρα να πας για τρέξιμο, στο σούπερ μάρκετ, στο φαρμακείο και πόσες φορές να βγάλεις τον σκύλο για κατούρημα; Έρχεται και γκώνει όλο αυτό το πράγμα. Και αν σκεφτείς ότι θα είναι για τουλάχιστον ένα μήνα ακόμα, όλο και ρωτάς τον κολλητό σου αν του βρίσκεται κάνα χαπάκι για ώρα βαριάς ανάγκης.
Γι’ αυτό σου λέω. Να ανάψουμε μια λαμπάδα για τον Γρηγόρη και μια για τον Κανάκη, που μας έκαναν να ασχοληθούμε με κάτι άλλο τα παιδιά. Θυμηθήκαμε για λίγο τους εγχώριους τηλεοπτικούς μας σταρ και αντιληφθήκαμε ότι σε λίγο καιρό -ελπίζουμε- αυτοί θα μας ξανααπασχολούν και ουχί ο Χαρδαλιάς και ο Τσιόδρας. Τώρα αν είναι για καλό -και δεν εξαιρώ και την αφεντομουτσουνάρα μου, προς άρση παρεξηγήσεων- αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.
Ας μιλήσουμε όμως για τα γεγονότα. Δε θα σου πω ψέμματα. Όλο αυτό το διάστημα αρνούμαι να δω τηλεόραση. Ούτε ειδήσεις ούτε τίποτα. Προτιμώ να ενημερώνομαι από το ίντερνετ. Την ανοίγω μόνο για να παίξω playstation με τα παιδιά μου και φαντάζομαι δε θα είμαι ο μόνος, θα είστε πολλοί εκεί έξω, και για να δω καμιά ταινία και καμιά σειρά. Ναι, για να μην έχετε απορία το είδα μέσα σε μια μέρα το Casa de papel. Καλό μεν. Copy paste του πρώτου κύκλου μου φάνηκε εμένα, αλλά τέλος πάντων. Τι να πεις.
Υπάρχει τόσο εύκολα παρθενογένεση; Πόσες φορές βρίσκουμε μια ιδέα, που πραγματικά δεν έχει πατήσει πουθενά και είναι τόσο πρωτόλεια, πρωτοποριακή και μοναδική, που εκπλήσσει και εμάς τους ίδιους;
Συνήθως αυτό που γίνεται πάντα, ακόμα και σε επιστημονικό επίπεδο, είναι να πατάς κάπου αλλού και να το εξελίξεις.
Αυτό περίπου γίνεται και στην τηλεόραση, κυρία μου. Εκεί να δεις κλεψιά. Ο κλέψας του κλέψαντος. Από πού να ξεκινήσουμε. Στα σκηνικά, στα format, στα τηλεπαιχνίδια, στις lifestyle εκπομπές, στις ειδήσεις, στα show; Υπάρχει πραγματικά κάτι τόσο μοναδικό που να μη σας θυμίζει κάτι άλλο;
Πάρτε για παράδειγμα τα μουσικά talent show. Επί της ουσίας όλα ένα είναι και το καθένα έχει ένα εύρημα που το κάνει να ξεχωρίζει. Το Voice έχει τις καρέκλες που γυρίζουν, το Rising Star τον τοίχο που ανεβαίνει και πάει λέγοντας.
Δηλαδή ειλικρινά πόσο μεγάλες διαφορές είχε το Survivor από το Nomads;
Και πάμε τώρα στο επίμαχο θέμα. Το πόσα μηνύματα δέχτηκα και ‘γω εκείνο το βράδυ από φίλους, που μου είπαν «βλέπεις τον Γρηγόρη που κάνει τον Κανάκη», δεν λέγεται. «Φόρεσε καπέλο και t-shirt, μέχρι και το «λάμδα» λέει πιο παχύ» μου έστειλε κάποιος.
Μπήκα στον πειρασμό και γύρισα για 5 λεπτά. Και όντως είδα τον Γρηγόρη με το δικό του στυλ, τρόπο, άποψη και χιούμορ να κάνει μια βραδινή εκπομπή, που προφανώς λόγω των συνθηκών ήταν διαφορετική από αυτή που έκανε και που όντως σε πολλά σημεία έμοιαζε πολύ με του Κανάκη.
Και την άλλη μέρα μαθαίνω και ‘γω μαζί με σας ότι ο Αντώνης πειράχθηκε τόσο πολύ που έκανε λόγο για «ξεδιάντροπη αντιγραφή».
Ειλικρινά δε θα μπω στη λογική πόσο τοις εκατό έμοιαζε η εκπομπή του Γρηγόρη με αυτή του Αντώνη και πόσα στοιχεία έκλεψε από αυτή.
Γιατί με την ίδια λογική όσοι έχουμε κάνει late night στην Ελλάδα θα πρεπε να παραδεχθούμε ότι κάτι αμερικάνικο ξεσηκώσαμε, κάπου εκεί πατήσαμε και προσπαθήσαμε να το προσαρμόσουμε στα ελληνικά δεδομένα.
Και η αφεντιά μου αυτό είχε κάνει στο late night που έκανε. Μάλιστα εγώ ήθελα ειλικρινά να κάνω πιο αμερικανιά, ως προς τον καυστικό και ισοπεδωτικό τρόπο που σαρκάζεις τον εαυτό σου πρώτα και τους άλλους μετά, αλλά και με τον επιθετικό -με χιούμορ και χωρίς προσβολές- τρόπο που κάνουν γρήγορη συνέντευξη οι Αμερικάνοι. Εκεί που τα ρωτάνε όλα και κανείς δεν παρεξηγείται με τίποτα. Αλλά ας έχει.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι αυτό που διαφοροποιεί τη μια εκπομπή από την άλλη δεν είναι τόσο το κόνσεπτ και το στήσιμο, αλλά ο ίδιος ο παρουσιαστής. Τόσα late night υπάρχουν στην Αμερική. Όλα περίπου ίδια είναι. Τι τα διαφοροποιεί; Ο τρόπος, οι γνώσεις, η προσωπικότητα του παρουσιαστή. Γι’ αυτό κάθε ίδια επί της ουσίας εκπομπή έχει τη δική της σφραγίδα.
Μπορεί όντως λοιπόν ο Γρηγόρης να σκέφτηκε να πάρει στοιχεία από τις εκπομπές του φίλου του, πρώην μάλλον, του Κανάκη. Και πού ακριβώς είναι το πρόβλημα αφού την εκπομπή την παρουσίαζε ο Γρηγόρης, άρα επί της ουσίας ήταν άλλη εκπομπή;
Δε μπαίνω καν στη διαδικασία καλύτερη-χειρότερη, διότι θα ήταν πολύ άκομψο από μένα να κρίνω ανθρώπους που επί της ουσίας κάνουμε την ίδια δουλειά.
Θυμάμαι παλαιότερα όταν έβλεπα έναν καλό καλεσμένο να πηγαίνει πρώτα σε άλλη εκπομπή τσαντιζόμουν, εκνευριζόμουν και «μπρίζωνα» τους συνεργάτες μου. Στην πορεία το φιλοσόφησα αλλιώς. Ασ’ τον να πάει λέω πια. Και αν είμαι μάγκας, όταν έρθει σε μένα, γιατί όλοι περνάνε από όλους, ας του κάνω καλύτερη συνέντευξη, ας βγάλω ουσία, συναίσθημα και τίτλους και ας κερδίσω έτσι τις εντυπώσεις.
Το ίδιο δε γίνεται και με τις εκπομπές. Παρουσιάζουν ακριβώς την ίδια εκπομπή άλλοι άνθρωποι. Και η ίδια εκπομπή φαίνεται διαφορετική.
Υπάρχουν στελέχη παγκοσμίως που ισχυρίζονται ότι τηλεόραση είναι τα κόνσεπτ. Εμένα θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω και να πω ότι τηλεόραση είναι οι άνθρωποί της με τα καλά και τα στραβά μας. Ειδικά στην Ελλάδα που οι εκπομπές είναι καθαρά «παρουσιαστικεντρικές».
Και ο Αντώνης και ο Γρηγόρης είναι ιδιαίτερα πετυχημένοι και δημοφιλείς παρουσιαστές. Διαφορετικοί. Αλλά με μεγάλη απήχηση σε πολύ μεγάλη μερίδα κόσμου. Έχουν εισπράξει αγάπη, αποδοχή, δόξα, χρήματα και μια καλή ζωή από τη δουλειά αυτή.
Τον έναν δεν τον έχω δει ποτέ από κοντά και δεν του έχω μιλήσει ποτέ στη ζωή μου. Με τον άλλον έχουμε βρεθεί πολλές φορές τόσο τηλεοπτικά όσο και εκτός και έχουμε μιλήσει αρκετά. Φέρονται να έχουν ή όντως έχουν πει αρκετά πράγματα για μένα και ειλικρινά δε μ’ ενοχλεί, είτε είναι αλήθεια είτε όχι.
Είτε μ’ αρέσουν είτε όχι κάποιες δουλειές τους, δε μπορώ να μην αναγνωρίσω ότι είναι κορυφαίοι σε αυτό που κάνουν το κάνουν ιδιαίτερα καλά και γι’ αυτό κάνουν επιτυχία.
Εκτιμώ όμως, ότι άσχετα αν έχουμε δίκιο ή άδικο ή αν καμιά φορά μας πνίγει το παράπονο και η αδικία, εμείς οι από κάθε άποψη… ευνοημένοι της ζωής, την επόμενη φορά που θα ετοιμάσουμε τα ξίφη για δημόσια μονομαχία, θα πρέπει όντως να το σκεφτόμαστε διπλά, όχι για να μην αδικήσουμε τους άλλους, αλλά τελικά για να μην αδικήσουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς.
