Τελικά, κυρία μου, παρότι δεν μας το χα, άρχισα να μας εκτιμώ πολύ περισσότερο ως λαό απ’ ό,τι και ‘γω ο ίδιος περίμενα. Το ‘χε μέσα του τελικά ο Έλληνας και δεν το ‘χε βγάλει.
Θυμάστε παλιά που λέγαμε ότι ο Έλληνας θέλει την αφορμή ή την συνθήκη για να ενωθεί και να βγάλει τον καλό του εαυτό;
Όπως και στην αρχαιότητα, σφαζόμασταν μεταξύ μας, αλλά προ του κοινού εχθρού ενωνόμασταν και κάναμε θαύματα.
Καπνίζαμε σα φουγάρα στην Ελλάδα και γκρινιάζαμε για τα μέτρα και όταν πηγαίναμε στο εξωτερικό καπνίζαμε σαν κυρίες εκτός μαγαζιών σε ειδικούς χώρους, μέχρι που μια μέρα όταν σοβάρεψαν τα πράγματα και υπήρξε αποφασιστική αντιμετώπιση από την πολιτεία, εναρμονιστήκαμε πλήρως και χωρίς πολλά πολλά.
Έτσι και τώρα. Είπαν όλοι ότι ο Έλληνας μας εξέπληξε στην καραντίνα και ότι δεν περιμέναμε να υπακούσει τόσο πολύ ακόμα και αν το έκανε επειδή … τα ‘κανε πάνω του από το φόβο του.
Εμένα κυρία μου για να σου είμαι ειλικρινής με εξέπληξε και με εκπλήσσει ο Έλληνας περισσότερο τώρα, σε αυτήν την φάση. Στην φάση επιστροφής στην κανονικότητα.
Γιατί τώρα που ο ιός φαίνεται να έχει υποχωρήσει αρκετά και ο μεγάλος κίνδυνος, τουλάχιστον για την ώρα, να βρίσκεται πίσω, τώρα που ο μεγάλος φόβος μειώνεται, τώρα είναι που φαίνεται η υπευθυνότητά μας.
Λένε οι ειδικοί πως όταν ανακοίνωναν τα μέτρα περίμεναν να τα εφαρμόσουμε σε ένα ποσοστό άνω του 70% και θα ήταν πολύ ικανοποιημένοι.
Μα αν δούμε και τώρα τι ακριβώς γίνεται και σε αυτές ακριβώς τις καλοκαιρινές συνθήκες, για μένα τώρα ο Έλληνας είναι πιο προσεκτικός. Εμένα τώρα είναι που μου κάνει τη μεγαλύτερη και την πιο θετική εντύπωση.
Γιατί, κυρία μου, και εδώ θα κάνω την αυτοκριτική μου, θεωρώ πως είναι και κομματάκι υπερβολική και όλη η προσέγγιση που γίνεται από τα media για τους ανυπάκουους Έλληνες που συνωστίζονται, δεν προσέχουν και είναι έτοιμοι να κολλήσουν και πάλι ο ένας τον άλλον.
Όχι. Δεν είναι η αλήθεια αυτή. Κάθε άλλο. Ο Έλληνας αποδεικνύει ότι είναι μάγκας ακόμα και στην επιστροφή. Και θεωρώ ότι είναι μάγκας γιατί, κυρία μου και προσέχει για τον εαυτό του και για τους άλλους, αλλά και γιατί φιλτράρει το υποχρεωτικό, το ιδανικό και το εφικτό και το προσαρμόζει με έναν μαγικό δικό του τρόπο στην καθημερινότητά του, έτσι ώστε και να μην την βάλει σε κίνδυνο, αλλά και να μην τη αποστειρώσει τελείως κάνοντάς την βαρετή, ανούσια, και ακοινώνητη, μιας και σήμερα είναι και επίκαιρο και το θέμα της κοινωνίας.
Και πάμε να το κάνουμε λιανά όλο αυτό.
Έχω γυρίσει αρκετά όλο αυτό το διάστημα. Και έχω περάσει από όλα τα σημεία πιθανής «παρανομίας». Παραλίες, ελεύθερες και μη, take away που σερβίρουν καφέ, μπαράκια που άνοιξαν στη ζούλα, μαγαζιά, τράπεζες, δημόσιες υπηρεσίες, εκκλησίες σήμερα και ναι, πλατείες.
Εγώ λοιπόν κυρία μου δεν είδα κάτι από κοντά και όχι υπό το παραμορφωτικό πρίσμα των Μέσων, που να μου χτυπήσει τόσο άσχημα.
Μαζεύονται το βράδυ λέει οι νέοι στην πλατεία. Παίρνουν λέει μια μπύρα από το περίπτερο και την πίνουν σαν παρέα σε ένα παγκάκι. Δεν έχω καταλάβει ακριβώς πού είναι το κακό; Εγώ βλέπω προσεκτικούς ανθρώπους με κομμένα τα πολλά πολλά σε επίπεδο κοντινής επαφής, που απλά έχουν την ανάγκη της επανακοινωνικοποίησης, της συζητησης, του φλερτ, και της απολύτως φυσιολογικής ανάγκης του να μην είναι μόνοι.
Το ίδιο ακριβώς και στις παραλίες. Ο ένας λέει πάνω στον άλλον. Δηλαδή αν είναι μια οικογένεια 4-5 ανθρώπων που μένει μαζί σε ένα σπίτι, τι ακριβώς να κάνει; Να απλώσει μια πετσέτα ο ένας εδώ και ο άλλος μετά από 2 μέτρα; Εγώ κυρία μου δεν βλέπω ούτε να φιλιούνται ο ένας με τον άλλον στις παραλίες, ούτε να μιλάνε ερωτικά σε απόσταση λίγων εκατοστών άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι. Και στο τέλος τέλος τι πιο υγιές από το να είσαι στη φύση και να τη χαίρεσαι και από το να θωρακίζεις τον εαυτό σου με τα ευεργετήματα της έκθεσης στον ήλιο και της επαφής με το υγρό στοιχείο;
Και για να το προχωρήσω, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί έξω από ένα μαγαζί με καφέ δεν μπορούν να μαζευτούν και πέντε έξι ολιγομελείς παρέες που να πιουν στο όρθιο τον καφέ τους και να αισθανθούν με ασφάλεια αυτήν την χαρά που αισθάνεσαι όταν πας σε μια καφετέρια για καφέ.
Δε βγαίνουμε έξω για τον καφέ, αλλά για να καλύψουμε την ανάγκη της συμμετοχής στο μαζικό,γιατί αυτή ακριβώς είναι η ανθρώπινη φύση.
Και στις ουρές κρατήσαμε και κρατάμε αποστάσεις και εκεί που πραγματικά είναι απαραίτητο φοράμε μάσκες.
Και στις εκκλησίες σήμερα, σε γενικές γραμμές μια χαρά τα πήγαμε. Αφήνω απ’ έξω το θέμα της Θείας Κοινωνίας, γιατί εκεί δεν είναι θέμα ευθύνης, αλλά πίστης και ειδικά τώρα δεν θέλω να ανοίξω τέτοια μέτωπα, αφού δεν τα ανοίγουν καν οι ειδικοί.
ΟΚ, έγιναν και θα γίνουν και λάθη, υπερβολές και αστοχίες. Και ποιος δηλαδή περίμενε το αντίθετο; Να κοιτάξουμε όμως και λίγο το αποτέλεσμα; Να δούμε ότι αυτό το ρημάδι το Ro στη χώρα μας παραμένει χαμηλό και για να συμβαίνει αυτό, μάλλον κάτι κάνουμε καλά;
Δηλαδή τυχαίο είναι που οι επιστήμονες πια σπρώχνουν την κυβέρνηση να προχωρήσει πιο γοργά σε όλα τα ανοίγματα; Ο «κακός» και «ανυπάκουος» Έλληνας δεν έκανε τίποτα καλά σε αυτό;
Και τώρα, κυρία μου, που εμείς γίναμε ομάδα δυνατή που νίκησε, ο άγνωστος Χ γίνεται ο ξένος που του ζητάμε να ρθει ως τουρίστας. Ο ξένος που κάποτε τον θαυμάζαμε και τον ζηλεύαμε για την υπευθυνότητά του, που τώρα καλείται απλά να λειτουργήσει σαν εμάς.
