Ενώ δεν έχουμε βγάλει καν τον Μάρτιο, όλα τα επίσημα κυβερνητικά χείλη, κυρία μου, μας ενημερώνουν για αυτό που θα ακολουθήσει. Δηλαδή πως στην καλύτερη των περιπτώσεων όλη αυτή η ιδιότυπη κατάσταση με την καραντίνα θα κρατήσει τουλάχιστον και όλο τον Απρίλιο.
Εύκολο να το λες, δύσκολο ωστόσο να το συνειδητοποιείς και κυρίως να το ζήσεις.
Και για να ‘μαστε ειλικρινείς, κανένας μας δεν περίμενε ότι ο Έλληνας που όλοι βρίζουμε απαξιώνουμε και λοιδορούμε με κάθε ευκαιρία, θα έδειχνε τέτοια πειθαρχία και θα προσαρμοζόταν τόσο εύκολα σε αυτά τα νέα και πρωτοφανή δεδομένα.
Κατοικώ εκτός κέντρου, και η εικόνα που αντικρίζω καθημερινά είναι ερημωμένοι δρόμοι, σπάνια πού και πού περνάει κανένα αυτοκίνητο και κάποιοι κάτοικοι εναρμονιζόμενοι πλήρως στις οδηγίες ή κατά μόνας ή σε δυάδες ή με τα παιδιά τους να περπατάνε ή να τρέχουν σε κοντινή απόσταση από το σπίτι τους.
Το μόνο που μας έμεινε για να αισθανθούμε κοινωνικοποιημένοι, εμείς που σε αυτή τη φάση δεν πηγαίνουμε καθημερινά στη δουλειά μας.
Ένα χαμόγελο και ένα νεύμα από μακρυά, σύνθημα ότι όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε και αυτό που όταν συναντιόμαστε με τον άλλον που κινείται ανάποδα από μας, να αλλάζουμε ασυναίσθητα κατεύθυνση για να μην τρακαριστούμε ούτε στο μέτρο.
Και ενώ τα πράγματα στην καθημερινή βόλτα καλά κρατούν, τα δύσκολα είναι μέσα στο σπίτι.
Γιατί καλά μας τα λες εσύ, κύριε Κυριάκο, Τσιόδρα, Κικίλια και Χαρδαλιά μου, όμως αν θέλουμε να δούμε την αλήθεια, δύσκολο πράγμα η απομόνωση, κυρία μου.
Δύσκολη η ρουφιάνα. Ειδικά όταν στην επιβάλλουν. Σκεφτείτε πόσες φορές στη ζωή μας δεν έχουμε πει το «να πάω να κλειστώ στο σπίτι μου να μην βλέπω κανέναν και καμία».
Αμ για δες τώρα που στο επιβάλλουν, πόσο πραγματικά δύσκολο είναι και πόση προσπάθεια θέλει για να το καταφέρεις.
Και ειλικρινά δεν ξέρω, κυρία μου για ποιους η φάση είναι πιο δύσκολη. Γι’ αυτούς που το περνάνε μόνοι ή για όσους το περνάνε με παρέα;
Γιατί ο μόνος, μπορεί να είναι μόνος, ωστόσο κάνει και ό,τι του καπνίσει. Κοιμάται, ξυπνάει, τρώει, βλέπει, παίζει, μιλάει, βολτάρει και πάει λέγοντας. Ξεγελάει τη μοναξιά του. Τώρα για πόσο δεν ξέρω, αλλά παλεύεται.
Όπως παλεύεται και μάλιστα καλά όταν είσαι στα μέλια, στα ζουμιά, φουλ ερωτευμένος και η ζωή στα έφερε έτσι να αναγκάζεσαι να είσαι κλεισμένος όλη μέρα σε ένα σπίτι με το αντικείμενο του πόθου σου. Ε, να φανταστώ όλο και κάτι θα βρεις να κάνεις….
Εκεί που δεν παλεύεται όμως, είναι όταν είσαι μέσα στο σπίτι όλη τη μέρα με αυτούς που δεν αντέχεις πια ούτε λεπτό.
Είσαι παντρεμένος, τα χρόνια έχουν περάσει, η σχέση έχει βαλτώσει και οι ισορροπίες του ζευγαριού είναι κυρίως μακριά ο ένας από τον άλλον στην τούρλα της καθημερινότητας.
Και ξαφνικά έρχεται ο ιός και σου επιβάλλει να τον τρως στην μάπα τον άλλον όλη μέρα. Και κει δεν ξέρεις, κυρία μου, ποιος είναι ο χειρότερος εχθρός. Ο σύντροφος ή ο κορονοϊός. Βάσει πιθανοτήτων μάλλον ο πρώτος.
Και μπορεί εδώ να το πιάνουμε από τη φαιδρή πλευρά του το θέμα, υπάρχει όμως και η απολύτως σοβαρή. Και μιλάμε για περιπτώσεις κακοποίησης και ενδοοικογενειακής βίας. Ο εγκλεισμός πολλαπλασιάζει το πρόβλημα και ήδη παγκοσμίως έχει αναφερθεί αύξηση 50% καταγεγραμμένων περιπτώσεων. Φανταστείτε πόσο πραγματικά μεγαλύτερη είναι η αύξηση αφού προφανώς υπάρχει και ο φόβος να καταγγείλεις τον άλλον που είναι στον ίδιο χώρο με σένα.
Και εδώ, συγγνώμη που θα το πω, αλλά γράφεις και τον Χαρδαλιά και τον Κυριάκο στα παλαιότερα των υποδημάτων σου και φεύγεις χωρίς καν να συμπληρώσεις την αίτηση ή να στείλεις το μήνυμα που πρέπει.
Περίεργο πράγμα οι σχέσεις, κυρία μου. Παρακαλάς να γίνει κάτι να ‘σαι για πάντα μαζί με τον άλλον και μόλις στο επιβάλλουνε και έχεις την ευκαιρία, καταλαβαίνεις ότι δεν αντέχεις ούτε λίγο.
Και για να δούμε τα πράγματα σοβαρά, αυτός είναι και ο μεγαλύτερος κίνδυνος και εχθρός που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Όχι, Δεν είναι ο ιός. Είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Είτε είμαστε εμείς, είτε ο άλλος που συμβιώνουμε μαζί του.
Ο ιός παλεύεται. Ο άνθρωπος και η ανθρώπινη φύση όχι.
Θέλει πολλή δουλειά με μας τους ίδιους αυτή η περίοδος, κυρία μου και πραγματικά θα είναι πολύ δύσκολη. Σκέψεις, ένστικτα, αισθήματα που ήταν κουκουλωμένα ή κρυμμένα κάτω από το χαλάκι της ψυχής μας, τώρα ξαφνικά ξεπροβάλλουν και μας φέρνουν αντιμέτωπους με τους φόβους και πιθανόν με τις αποφάσεις μας.
Διαβάζω έγκυρους οικονομικούς αναλυτές να λένε ότι τίποτε δε θα είναι ίδιο μετά την πανδημία. Λεφτά, λεφτά, λεφτά. Όλα για τα λεφτά. Εδώ ολόκληρα κράτη δεν έκαναν από την αρχή αυτό που έπρεπε γα να μην καταρρεύσει η οικονομία τους. Αναρωτιέται κανείς βέβαια τι ρόλο παίζει η οικονομία χωρίς ανθρώπους, αλλά αυτές είναι άλλες κουβέντες για άλλες ώρες.
Αυτό που σίγουρα θα αλλάξει μετά το πέρας αυτού του εφιάλτη, αυτής της ταινίας επιστημονικής φαντασίας που βλέπαμε προχθές στο Star και καταλάβαμε ότι πρωταγωνιστές είμαστε όλοι εμείς, είναι ο ίδιος ο άνθρωπος.
Κανένας, κανένας μας δε θα είναι, δε θα είμαστε ίδιοι όπως πριν. Δεν ξέρω αν θα αυξηθούν οι γεννήσεις ή τα διαζύγια, γιατί υπάρχει κι αυτό το δημόσιο debate.
Αυτό που ξέρω είναι ότι θα αναγκαστούμε να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι. Σε προτεραιότητες και στην ουσιαστική αξιολόγηση όσων πραγματικά αξίζουν από αυτά που υπάρχουν γύρω μας. Σίγουρα ο καθένας μας θα κάνει το προσωπικό του ξεσκαρτάρισμα. Θα ανοίξει τη ντουλάπα της καρδιάς και του μυαλού του και θα βάλει μπροστά τα ρούχα που πραγματικά αξίζει να φορά.
Αυτό που εύχομαι, είναι αυτή η αλλαγή του καθενός, να είναι αφενός προς το καλύτερο και αφετέρου -γιατί η φύση μας έχει τη τάση να ξεχνά-να είναι μόνιμη ή τουλάχιστον μέχρι την άλλη και πολύ πιο σοβαρή και επικίνδυνη πανδημία, που από ό,τι λεν οι ειδικοί θα μας επισκεφθεί σε καμιά δεκαετία από τώρα.
