Μάλιστα, κυρία μου. Μπήκε και ο τελευταίος μήνας του χρόνου και ο πιο γιορτινός. Και ο καθένας τον υποδέχθηκε με διαφορετική διάθεση, διαφορετικές προσδοκίες και στόχους.
Εγώ, για να σας είμαι ειλικρινής -όπως πάντα άλλωστε και ας το πληρώνω- τον υποδέχθηκα με μια ωραία πρωινή, δροσερή βουτιά στη θάλασσα.
Μεγάλο βάλσαμο η θάλασσα, κυρία μου. Από τότε που το ανακάλυψα, αντιμετωπίζω όλα όσα μου συμβαίνουν καλύτερα. Βουτάς και μαζί με την κρυολουσία είναι σαν ξαφνικά όλα τα κακά να μικραίνουν. Σαν κάθαρση ένα πράγμα. Κρυώνει το σώμα, καθαρίζει το μυαλό και η σκέψη. Και βγαίνεις έξω κυριολεκτικά αναγεννημένος. Και με απίστευτη ευεξία.
Έχω κάνει αθλητισμό, κι ας μη μου φαίνεται, έχω “χτυπηθεί” στα γυμναστήρια και εγώ, και ας μη μου φαίνεται, έχω κατά καιρούς ασχοληθεί και κολλήσει με διάφορα σπορ, και ας μη μου φαίνεται. Αυτό το πράγμα και το δέσιμο με τη θάλασσα, άλλο πράγμα.
Είμαι πια σίγουρος πως αν ζούμε μια από τις ζωές μας, σε μια προηγούμενη ήμουν σίγουρα κάτι θαλασσινό. Το τι ακριβώς το αφήνω στη δική σας φαντασία. “Γλεντήστε” με όπως επιθυμείτε. Έτσι κι αλλιώς σε κάποιους δεν χρειάζεται καν το ελεύθερο.
«Μα δεν παγώνεις;» το εύλογο ερώτημα. Κοιτάξτε -για να μην το παίζω και γω μάγκας- τώρα ακόμα είναι τα πολύ εύκολα. Η θερμοκρασία του νερού κρατάει κοντά στους 20 κι αυτό οφείλεται κυρίως στους φετινούς νοτιάδες που δεν αφήνουν όλο το σύστημα να κρυώσει.
Άρα μέχρι τις γιορτές τη βγάζεις εύκολα. Οι πιο δύσκολοι μήνες είναι εκεί ο Φλεβάρης και ο Μάρτης που η θερμοκρασία πέφτει γύρω στους 13. Εκεί την «ακούς» πραγματικά. Μπαίνεις. Παγώνουν τα πάντα. Πονάει το δέρμα από το κάψιμο. Αισθάνεσαι πόνο στο στήθος και στα χέρια. Και ενώ νομίζεις ότι έρχεται το καρδιακό, στα 3-4 λεπτά ψιλοσυνέρχεσαι, αντέχεις άλλα τόσα μέσα και βγαίνεις τόσο αλλαγμένος και δυνατός. Σαν να ‘χεις πάρει όλες τις βιταμίνες και τα δυναμωτικά χάπια του κόσμου μαζί.
Σας το συστήνω λοιπόν ανεπιφύλακτα, αν και με τους φίλους μου τους χειμερινούς λέμε να μην το αποκαλύπτουμε και σ άλλους το μυστικό μας για να μείνουμε λίγοι, εκλεκτοί και παγωμένοι στις παραλές χειμωνιάτικα.
Και πάμε τώρα σε άλλα θέματα τις επικαιρότητας. Και επειδή βλέπω τους ηθοποιούς, που εκεί που το ‘παιζαν δύσκολοι, φέτος δίνουν και μια και δυο και τρεις συνεντεύξεις, κυρία μου. Ας όψεται η έρμη η αναδουλειά. ΟΚ δεν αναφέρομαι σε όλους, όμως η αλήθεια είναι πως φέτος τα θέατρα διανύουν μέχρι τώρα τουλάχιστον την χειρότερη χρονιά τους. Γιατί άραγε;
Φταίνε οι “Μέλισσες”, το “Ποτάμι” και ο Γεωργίου, όπως λένε ως δικαιολογία οι περισσότεροι; Δεν το πιστεύω εγώ αυτό. Ο Έλληνας το αγαπάει το θέατρο. Πολύ μάλιστα. Απόδειξη ότι δυο είναι τα πράγματα που δεν έπληξε καθόλου η κρίση και αντί να πέσουν ανέβηκαν. Το ένα είναι το θέατρο και το άλλο οι πλαστικές. Και ενώ οι πλαστικές, κυρία μου, εξακολουθούν να πηγαίνουν καλά, φαντάζομαι το γνωρίζεις, το θέατρο την κάνει την “κοιλιά” του.
Καταρχάς κανείς δεν μπορεί να μας εξηγήσει πώς ειναι δυνατόν να πιστεύουν οι ηθοποιοί ότι σε μια πόλη που έχει πάνω από 300 αίθουσες και γίνονται πάνω από 1000 πρεμιέρες ετησίως μπορούν όλες αυτές οι παραστάσεις να πάνε καλά.
Είναι υπερβολή και ελληνικό φαινόμενο. Δεν μπορεί η Αθήνα να έχει κάθε χρόνο περισσότερες παραστάσεις από ό,τι η Νεα Υόρκη και το Λονδίνο μαζί.
Επίσης για να είμαστε ειλικρινείς. Όποιος έχει δει θέατρο καλό με στοιχειά θεάματος στο εξωτερικό, δύσκολα θα ψηθεί από οποιαδήποτε αντίστοιχη προσπάθεια στην Ελλάδα.
Είναι σαν να έχεις δει το Ελ Κλάσικο μέσα στο Μπερναμπέου και να περιμένεις ότι στο Ατρόμητος – Πανιώνιος θα παιχτεί η ίδια μπάλα. Αστείο και να το λες και να το περιμένεις.
Ο κόσμος “διψάει” για καλές κωμωδίες με πολλά μεγάλα ονόματα μαζί, όποιος στο παρελθόν. Ο κόσμος “διψάει” για καλά δράματα με σπουδαίες ερμηνείες, όπως ας πούμε του Νιάρου που πήρε και το Α’ Βραβείο Αντρικού φέτος για το ρόλο του αυτιστικού παιδιού στον “Σκύλο τα μεσάνυχτα.”
Επίσης ο κόσμος θέλει και νέα κείμενα από Έλληνες συγγράφεις, γιατί εκεί είναι το μεγάλο πρόβλημα και τα τελευταία χρόνια έχουμε μείνει πίσω. Όταν υπάρχει πρωτόλεια γραφή καλού ελληνικού κειμένου στην κωμωδία, ο κόσμος ακολουθεί, όπως γίνεται για παράδειγμα φέτος με το θεατρικό του Καπουτζίδη.
Και τα λέω όλα αυτά γιατί δε θα θελα σε καμία περίπτωση τα θέατρα να ακολουθήσουν τον δρόμο των μπουζουκιών. Που εκεί, κυρία μου, που έπαιζαν 5 μέρες τη βδομάδα, τώρα ανοίγουν 2 με το ζόρι κι αυτές αφού τουλάχιστον την μια, το μισό μαγαζί είναι κερασμένο για να φαίνεται γεμάτο.
Το θέατρο έχει άλλη κουλτούρα. Παράγει και προάγει τον πολιτισμό και είναι κρίμα να απαξιωθεί από το κακό μας το κεφάλι. Θέλει μάζεμα το πράγμα και επαναχεδιασμό. Μα θα μου πείτε, ιδιωτική πρωτοβουλία είναι τα περισσότερα. Θα πεις στον άλλον πώς θα βάλει τα λεφτά του για την τρέλα ή πολλές φορές και για το ψώνιο του;
Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, κυρία μου, εύχομαι μόνο μην τα ξερά παρασύρουν και τα χλωρά μαζί τους.
Και για κλείσιμο μια συμβουλή προς γονείς και όχι μόνο. Στολίστε. Βάλτε δέντρα, καράβια γιρλάντες, στρατιωτάκια, Άγιους Βασίληδες, καλικάντζαρους και κάθε τι χριστουγεννιάτικο.
Και βάλτε και πολλά φωτάκια. Παντού. Στο σπίτι, στη δουλειά και κυρίως στο μυαλό και στην καρδιά σας.
Δεν είναι μόνο για τα παιδιά αυτές οι μέρες. Είναι και για μας τους μεγαλύτερους που οφείλουμε να βρίσκουμε τις αφορμές για να ανακαλύπτουμε ξανά, τον μικρό, αθώο και πιο φωτεινό μας εαυτό, που όλοι κρύβουμε μέσα μας.
