Χθες πραγματοποιήθηκε για ακόμα μια φορά στην Αθήνα η Παρέλαση Υπερηφάνειας (Athens Pride) ομοφυλόφιλων και εν γένει διαφορετικών ανθρώπων, ως προς αυτό που έχουμε συνηθίσει ως φυσιολογικό σε σχέση με τον σεξουαλικό μας προσανατολισμό.
Οι gay παρελάσεις έχουν μεγάλη ιστορία. Κοντά στα 50 χρόνια.Όλα ξεκίνησαν τον Ιούνιο του 1969 – το θυμάμαι πάντα γιατί είναι και η χρονιά που γεννήθηκα- όταν σε ένα gay bar της Νέας Υόρκης, εισέβαλαν πάνοπλοι αστυνομικοί με πρόσχημα κατηγορίες για παράνομη χρήση οινοπνεύματος. Ακολούθησαν σκηνές ωμής βίας, άγριοι ξυλοδαρμοί με αποτέλεσμα ο κόσμος να ξεσηκωθεί και να αντεπιτεθεί στους αστυνομικούς και οι μάχες να κρατήσουν για πολλές μέρες. Την επόμενη χρονιά, σε ανάμνηση αυτού του γεγονότος, πραγματοποιήθηκε μεγάλη παρέλαση στους δρόμους της αμερικανικής μεγαλούπολης και κάπως έτσι έγινε θεσμός αυτή η εκδήλωση για τα δικαιώματα των καταπιεσμένων έως τότε ανθρώπων, με «διαφορετικό» σεξουαλικό προσανατολισμό.
Έκτοτε και αποκλειστικά στον δυτικό κόσμο το κίνημα απελευθέρωσης των ομοφυλοφίλων εξαπλώθηκε και πολλές μεγάλες παρελάσεις – παρά τις αντιδράσεις κομμάτων και θεσμών όπως η εκκλησία- πραγματοποιούνται κάθε χρόνο σε δεκάδες μεγαλουπόλεις.
Μεταξύ λοιπόν των πόλεων αυτών, ήρθε και η σειρά της Αθήνας το 1980 να κάνει την πρώτη παρέλαση των «διαφορετικών». Δειλά δειλά στην αρχή και με πολύ μικρή συμμετοχή, γιατί ποιος τολμούσε τότε να παραδεχθεί ανοικτά, σε μια ομοφοβική κοινωνία, ότι διαφέρει από αυτό που πιθανόν θα ήθελαν οι γονείς του να έχει γίνει;
Το παράδοξο για τα ελληνικά δεδομένα είναι πως πιο συντηρητικοί άνθρωποι, όπως η Ντόρα Μπακογιάννη, ως δήμαρχος, έδωσαν την αιγίδα τους στις εκδηλώσεις, ενώ πιο προοδευτικοί, όπως ο Νικήτας Κακλαμάνης, δίστασαν να το κάνουν.
Το ενδιαφέρον βέβαια για μένα έχει να κάνει με την μετάλλαξη όλων αυτών των εκδηλώσεων τα επόμενα χρόνια. Από τις ουσιαστικές εκδηλώσεις των πρώτων ετών -που είχαν να κάνουν καθαρά με την ανάγκη ενημέρωσης της κοινωνίας ως προς τη αντιμετώπιση του «διαφορετικού», και την επιβεβλημένη αναγκαιότητα αλλαγής της νομοθεσίας ώστε να αντιμετωπίζονται όλοι οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από το πως «τη βρίσκουν» στο κρεβάτι τους, ως ίσοι- φθάσαμε στα πλουμιστά προκλητικά κιτς πανηγυράκια προσβολής της αισθητικής.
Και ενώ πια θεωρώ πως στον προηγμένο δυτικό κόσμο τα θέματα αυτά έχουν λυθεί και απαντηθεί -και θα σας εξηγήσω με παράδειγμα παρακάτω τι ακριβώς εννοώ- οι άνθρωποι αυτοί στο δικό μου μυαλό με το να συνεχίζουν αυτού του είδους τις διαδηλώσεις, επαναπεριθωριοποιούνται και μάλιστα αυτή τη φορά με δική τους υπαιτιότητα, αφού με αυτούς τους τρόπους, τονίζουν μια διαφορετικότητα που πλέον είναι γενικά αποδεκτό -από τους πολιτικά ορθούς δέκτες και πομπούς- ότι δε θα ‘πρεπε να υφίσταται ποτέ.
Για να είμαι βέβαια δίκαιος, σε ό,τι αφορά την χθεσινή, μεγαλύτερη από κάθε άλλη φορά παρέλαση, το κεντρικό μότο που είχε να κάνει με τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, ήταν πέρα για πέρα σωστό και πολύ σωστά οι διοργανωτές το σκέφθηκαν.
Θέλω απλά να ξέρω αν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που πια δεν είναι «διαφορετικοί», έχουν αντιληφθεί πως τείνει να εξελιχθεί σε βάρος τους όλη αυτή η ιστορία. Και αν προβληματίζονται όταν βλέπουν τις ανακοινώσεις “πύρινης” υποστήριξης των εκδηλώσεων, από φορείς και πολιτικά κόμματα, που εντελώς υποκριτικά τώρα είναι έτοιμοι να μπουν μπροστάρηδες, ενώ όταν έπρεπε να πάρουν τις κρίσιμες αποφάσεις έκαναν την πάπια με την δικαιολογία πως η έρμη η ελληνική κοινωνία δεν ήταν έτοιμη, χωρίς βέβαια να λένε ότι έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να μην την ετοιμάσουνε ποτέ.
Όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίσοι και αν εμείς κάποτε ζοριστήκαμε να αποδεχθούμε το απολύτως φυσιολογικό και σωστό δικαίωμα επιλογής και αυτοδιάθεσης, η νεότερη γενιά έρχεται να μας βάλει τα γυαλιά και να μας κολλήσει στον τοίχο.
Ο 8χρονος γιος μου προχθές με απόλυτη φυσικότητα εκεί που τρώγαμε παγωτό, με ρώτησε ποιο επώνυμο παίρνει ένα παιδί όταν οι γονείς του είναι δυο άντρες ή δύο γυναίκες, αναγκάζοντας και μένα με την ίδια φυσικότητα να απαντήσω: «όποιο επιλέξουν οι γονείς, όπως πια ορίζει ο νόμος».
Και ενώ αν το χα ρωτήσει εγώ στον δικό μου πατέρα πριν χρόνια με το δίκιο του τότε ο άνθρωπος θα είχε μείνει «παγωτό», εμείς έτσι απλά και απολύτως φυσιολογικά τελειώσαμε το παγωτό Maltesers και συνεχίσαμε τη μέρα μας.
Θα μου πείτε -και με το δίκιο σας- έτσι απλά έχουν γίνει όλα αυτά; Δε θα ‘πρεπε κάποιοι θαρραλέοι να εκτεθούν, να αγωνιστούν και να προκαλέσουν για να αλλάξουν τα πράγματα; Μα και βέβαια και τους αξίζουν και πολλά συγχαρητήρια. Απλά, μήπως πλέον θα πρεπε όλοι αυτοί να το δούνε και λίγο διαφορετικά;
Γιατί όπως βλέπω να εξελίσσονται τα πράγματα και με την φόρα που χουν πάρει κάποιοι για να μας αποδείξουν όψιμα πόσο open minded, προοδευτικοί και ανεκτικοί είναι, φοβάμαι μήπως του χρόνου όλοι αυτοί οι αντισυμβατικοί ακτιβιστές αναγκαστούν να παρελάσουν με τον Μητσοτάκη και τον Τσίπρα πρώτη γραμμή πιασμένοι χέρι χέρι.
