«Κύριε Λιάγκα, είναι μεγάλη ανάγκη να με ακούσετε» μου ‘πε η καλοστεκούμενη κυρία, γύρω στα 55, σχεδόν με σπαραγμό καρδιάς. Θα ‘ναι κάτι σοβαρό σκέφτηκα. Μα να με βλέπει να τρώω το σουβλάκι μου, τυλιχτό με γύρο κοτόπουλο παρακαλώ, στον φίλο μου τον Παναγιώτη στη Γλυφάδα και να τολμά να με διακόπτει; «Υπάρχει Έλληνας που να μην γνωρίζει την σημαντικότητα του φαγητού εις τον βίο μου;», σκέφθηκα. «Πρέπει να με βοηθήσετε, μόνο εσείς μπορείτε» συνέχισε ακάθεκτη. «Πρέπει να βοηθήσω τον γιο μου, πρέπει πάση θυσία να τον βάλω στο επόμενο survivor. Τον απέρριψαν από το nomads, και είναι η τελευταία μας ελπίδα!».
Έτσι έσκασε η βόμβα και μου κάτσε ο γύρος στο λαιμό. Δεν μίλησα. Ε, με τον γύρο στο λαιμό είναι και κομματάκι δύσκολο και έτσι εκείνη συνέχισε. «Είναι όμορφος, λεβέντης, γυμνασμένος, δεν έχει κοπέλα τώρα και δεν κρατάει και το στόμα του κλειστό. Ό,τι έχει να πει το λέει. Να, σαν και σας ένα πράγμα» Μου σκιαγράφησε πλήρως το προφίλ, πέταξε και τη μπήχτη της. Διαβασμένη η Μανδάμ. Και μούσκουλα για να βλέπουν τα κοριτσόπουλα και μονός, διαθέσιμος δηλαδή, για ό,τι ήθελε προκύψει, αλλά και έτοιμος για άγριο ξεκατίνιασμα μέχρι τελικής πτώσεως, αφού τα χώνει το παιδί.
«Κατάντια», σκέφθηκα. Ή μήπως όχι; Παλιά λέγαμε το παιδί μου θα γίνει γιατρός, μηχανικός ή δικηγόρος και τώρα λέμε αν θα πάει στο nomads, το survivor, ή το Ninjα warrior. Και να ‘σαι τηλεοπτικό κανάλι, άντε να το καταλάβω. Παίχτες ψάχνεις με ενδιαφέρον, για να σου κάνουν νούμερα, που μεταφράζονται σε διαφήμιση και άρα λεφτά. Είναι δυνατόν όμως, να υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι που και τι δε θα κάναν για να πάρουν μέρος σε ένα ριάλιτι. Ίδιον της κρίσης, της ανθρωπινής ματαιοδοξίας, της ανάγκης για εύκολο χρήμα και προβολή; Όλα αυτά μαζί και το καθένα ξεχωριστά.
Η τηλεόραση πια δεν είναι μονοπώλιο των λίγων εκλεκτών. Η τηλεόραση στην εποχή της φθήνιας πληρώνει ακριβά, αλήθεια τι οξύμωρο, τον κάθε αμφισβητούμενο ανθυποσελέμπριτι της ψωροκώσταινας, ανοίγοντας τις πύλες της και ούσα έτοιμη να παραδοθεί, στον κάθε ολίγον πετυχημένο η ψιλοαποτυχημένο σε κάτι άλλο, που είναι διατεθειμένος να φτάσει στα άκρα για να διακριθεί και να γίνει αυτός χαλίφης στη θέση του τηλεοπτικού χαλίφη. Με τι προσόντα; Μόρφωση, ικανότητα, εμπειρία; Μα ποιον ενδιαφέρουν όλα αυτά; Είναι απλά δουλειά. Λεφτά και τίποτε άλλο. Και γιατί να βάλω να μου την κάνει ο τάδε επαγγελματίας, όταν το απαίδευτο, για να μην πω αμόρφωτο παιδί από το ριάλιτι θα μου την κάνει πιο φθηνά; Α και που το πας, και με… περισσοτέρους followers στο instagram.
Διαβάζω για τα αστρονομικά ποσά που εισπράττουν οι παίχτες των ριάλιτι επιβίωσης, και καλά κάνουν οι άνθρωποι, αφού υπάρχουν άλλοι άνθρωποι που τους τα δίνουν. Όπως επίσης, θέλω να σας πω ότι τρόμαξα, όταν είδα τον μεγάλο μου γιο να κοκκινίζει και σχεδόν να με θαυμάζει μία μέρα, που είδε να με χαιρετά στον δρόμο κάποιος παίχτης που ‘χε βγει από αντίστοιχο παιχνίδι. «Ο μπαμπάς μου είναι σπουδαίος», σκέφθηκε το παιδί, αφού του μιλάει ο παίχτης του ριάλιτι!
Όμως, αυτό που βιώνουμε τις τελευταίες μέρες είναι για μένα το πιο τρομακτικό. Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν μιλάω για το κανάλι, για το οποιοδήποτε κανάλι. Είπαμε, επιχείρηση είναι και θέλει νούμερα και οικονομικά αποτελέσματα. Απολύτως θεμιτό. Μιλάω για τα παιδιά, που ως περιφερόμενος θίασος πια, βγαίνουν από το ένα ριάλιτι, έτοιμοι να μπουν σε ένα δεύτερο και γιατί όχι και σένα τρίτο και πάει λέγοντας. Ξεχνώντας την οποιαδήποτε ιδιότητα, επαγγελματική ή αθλητική, τους οδήγησε στο πρώτο. Έτσι κι αλλιώς η ταυτότητα αναγνώρισης τους πια έχει αλλάξει και λέει: επαγγελματίας παίχτης. Και όχι , δεν αναφέρομαι σε όλους. Είναι και κάποιοι που εκτιμώ, αν και πάντα έχω την απορία γιατί να πάνε σ’ ένα τέτοιο πρόγραμμα. Εκείνοι γνωρίζουν σίγουρα καλύτερα. Δεν μπορώ να καταλάβω όμως, όσες «αρπαχτές» κι αν ακολουθήσουν, όσα πρόσκαιρα χρήματα και όσες ψευδείς συνήθως υποσχέσεις, τι είναι αυτό που πραγματικά οδηγεί κάποιον ικανό και ιδιαίτερο, σ’ αυτόν τον φαύλο κύκλο, που με μαθηματική βεβαιότητα το μονό που θα του κάνει, είναι να τον ρουφήξει και να τον εξαφανίσει αργά ή γρήγορα σαν συμπαντική μαύρη τρύπα. Όλοι αναλώσιμοι είμαστε άλλωστε. Πόσο μάλλον αυτοί που αποφάσισαν να κάψουν το έστω και δανεικό τηλεοπτικό τους «κανονάκι» γρηγορότερα.
Σημεία των καιρών; Θα πρέπει να ανησυχούμε για όλα αυτά; Η κοινωνία μας και τα παιδιά μας κινδυνεύουν; Που οδηγούμαστε;
Μη φοβάστε κυρία μου. Εσείς που με αφήσατε με τον γύρο κοτόπουλο στο στόμα. Δεν ξέρω αν ο γιος σας τελικά κατάφερε να μπει στο παιχνίδι ή όχι. Σας το εύχομαι. Κανείς όμως τελικά δεν κινδυνεύει και όλα κάποια στιγμή έρχονται να ισορροπήσουν ξανά. Το θέμα είναι ποιος θα βρεθεί πάνω στο σκοινί και ποιος πεσμένος στο προστατευτικό δίχτυ ασφάλειας.
