Μα ρε παιδί μου, τι νομοτέλεια είναι κι αυτή. Σου πάει κάτι καλά. Για πολύ καιρό. Το χαίρεσαι, το απολαμβάνεις, το απολαμβάνουν και οι άλλοι μαζί σου -που εδώ πολύ αμφιβάλλω αλλά θα το ξαναπιάσουμε το θέμα παρακάτω- και ξαφνικά τσουπ, κάτι γίνεται, κυρία μου και το όνειρο γίνεται εφιάλτης.
Όλα στραβώνουν και νομίζεις πως ήρθε η συντέλεια του κόσμου. Που για σε καθησυχάσω, ούτε αυτό συμβαίνει. Στο μυαλό μας είναι όλα συνήθως, το οποίο έχει την τάση να μεγεθύνει τα πράγματα είτε προς τη μια είτε προς την άλλη κατεύθυνση.
Να, για παράδειγμα, πάρτε το GNTM. Όλοι μα όλοι λέγαμε ότι είναι η επιτυχία της σεζόν. Έσκιζε σε νούμερα, συνήθως σταθερά γύρω στο 30%, ήταν το μόνιμο θέμα συζήτησης σε όλες της γυναικοπαρέες και όχι μόνο, ανέδειξε καινούριους σταρ στην εγχώρια μας σόουμπιζ, και ό,τι και να λέμε ήταν μια πολύ καλή παράγωγη, που δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από αυτές των άλλων χωρών.
Και κάπου εκεί κυρία μου, ήρθαν οι μέλισσες. Όχι οι “Άγριες” από το Διαφάνι. Οι πιο άγριες. Εκεί που μια ρουφιάνα στιγμή κάποιων λεπτών, έρχεται να τα φέρει όλα τούμπα, να αλλάξει τη γνώμη του κόσμου, την διάθεση, την καλή κριτική, την επιτυχία, και να τα βάλει όλα σε μια διαπραγμάτευση από μηδενική βάση.
Εδώ ολόκληρη Τάιρα Μπανκς σου λέει επενέβη μετά τις καταγγελίες Ελλήνων στους λογαριασμούς της ότι κάτι στραβό, κυρία μου, συμβαίνει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Βεβαίως! Οι εθνικά υπερήφανοι Έλληνες αισθάνθηκαν την ανάγκη να «καρφώσουν», να «δώσουν», να «ρουφιανέψουν» να «καταδώσουν» μια όντως κακή στιγμή του ελληνικού προϊόντος στη γυναίκα που έχει ταυτιστεί με αυτό, για ποιον ακριβώς λόγο, δεν έχω καταλάβει.
Για να πάρει την Καγιά να την ξεχέσει; Για να πάρει τον Χριστοφόρου να του ρίξει δυο καντήλια, για να μεσολαβήσει στην “μαμά” εταιρεία που έχει τα δικαιώματα, να τα πάρει από μια ελληνική παραγωγή, που ήταν ανίκανη για δεύτερη φορά να κάνει τελικό;
Και πράγματι, κυρία μου. Πώς θα ζήσουμε εμείς τώρα τους επόμενους μήνες της ζωής μας, με δυο νικήτριες και όχι με μία; Πώς θα κοιμόμαστε ήσυχοι το βράδυ; Πώς θα μαστε σίγουροι ότι η Άννα Μαρία και η Κάτια, θα κάνουν την καριέρα που τους αρμόζει, αφού μοιράζονται έναν τίτλο που θα πρεπε να πάρει μία;
Τι καταστροφή είναι αυτή που μας βρήκε, κυρία μου, και μάλιστα χρονιάρες μέρες; Μαύρα Χριστούγεννα θα κάνουμε. Έτσι και μάθω ότι τελικά δεν υπάρχει και Άη Βασίλης, θα το ρίξω στα χάπια, να το ξέρεις. Είναι μονόδρομος, δεν υπάρχει άλλη λύση σου λέω.
Και τώρα, κυρία μου, μετά την δημόσια παράκρουση και την μαλακ…. που ενίοτε μας δέρνει ως λαό, πάμε να δούμε τα πράγματα κανονικά και να τα βάλουμε στην κανονική τους διάσταση, χωρίς υπερβολές, ακρότητες και τάσεις ανθρωποφαγίας. Έλεος πια!
Ναι κυρία μου, ήταν αδιαμφισβήτητα λάθος της παραγωγής που δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει την ψηφοφορία του κοινού. Και ήταν λάθος γιατί αυτοί οι πολύ ικανοί άνθρωποι, που τυγχάνει να τους γνωρίζω γιατί έχω δουλέψει πολλές φορές μαζί τους, ήξεραν ότι λόγω του τεράστιου ενδιαφέροντος, η συμμετοχή θα ήταν μεγάλη, άρα και η πιθανότητες να κρασάρει το σύστημα ιδιαίτερα αυξημένες.
Έπρεπε λοιπόν να το χουν κάνει αλλιώς. Για σκεφτείτε λίγο όμως.
Ήθελαν αυτοί οι άνθρωποι που κατά γενική ομολογία μας παρουσίασαν ένα άρτιο τηλεοπτικό ριάλιτι, να φάνε αυτή τη φόλα στο τέλος; Ήθελαν η κατάληξη να ναι αυτή; Να μην υπάρχει καν ξεκάθαρη νικήτρια; Ή ήθελαν να “στήσουν” τον διαγωνισμό, όπως κάποιοι άσχετοι λένε; Και αν ήθελαν δηλαδή να τον “στήσουν” θα περίμεναν τον τελικό; Δεν θα μπορούσαν να κατευθύνουν τα πράγματα μέσα στα επεισόδια;
Στη χώρα της υπερβολής και της υποκρισίας
Και το άλλο που εγώ πραγματικά δεν καταλαβαίνω. Το είδαμε; Μας άρεσε; Περάσαμε καλά για κάποιους μήνες; Πώς είναι δυνατόν κάτι που μας έδωσε χαρά, να το κράζουμε επειδή στράβωσε έστω και για 3 λεπτά.
Είναι ικανά κυρία μου 3 άτιμα λεπτά του λάθους, να αλλάξουν τη συνολική εικόνα μας για κάτι ή για κάποιον;
Ε, ναι λοιπόν, στη χώρα της υπερβολής, της υποκρισίας και της επιφάνειας, απ ό΄,τι φαίνεται, είναι.
Γιατί κυρία μου τη βρωμοδουλειά την αναλαμβάνει ο όχλος. Ξέρετε εσείς. Η διαδικτυακή “Ιερά Εξέταση”. Τι κι αν εγώ πέρασα καλά; Τι κι αν όλο αυτό δεν είναι κάτι παραπάνω από ένα ελαφριά ψυχαγωγικό πρόγραμμα, που ούτε τη ζωή θα μου αλλάξει ούτε το μέλλον μου θα καθορίσει…
Αφού βλέπω τον άγνωστο δίπλα μου να βρίζει, θα πρέπει να βρίσω, να απαξιώσω, να μηδενίσω και ‘γω.
Στέλνει ο άλλος ξεχεστήριο μήνυμα στην Τάιρα Μπανκς. Θα στείλω εγώ στον Τραμπ κι ακόμα παραπάνω.
Ακούς εκεί, να μην υπάρχει μια νικήτρια, αλλά δυο στη Ελλάδα. Με τι πρόσωπο θα δείξουμε το διαβατήριό μας στο επόμενο ταξίδι μας, μετά το φιάσκο του ελληνικού τελικού;
Αχχχ κυρία μου. Σoβαρότης μηδέν. Και απογοήτευση μεγάλη. Ό,τι και να πούμε, δεν αλλάζει αυτό το ίδιον της φυλής μας.
Και για να επανέλθω σ’ αυτό που σου έγραψα πιο πριν, για την επιτυχία του άλλου που κάνει και μένα να χαρώ μέσω αυτής, εκεί επικεντρώνεται όλο το πρόβλημα της φυλής μας.
Γιατί, κυρία μου, όοοοολοι αυτοί που γράφουν διθυράμβους, θαυμάζουν, εξυμνούν και “γλύφουν”, επί της ουσίας δεν κάνουν τίποτε άλλο από αυτό που κάνουν τα όρνια. Περιμένουν ανυπόμονα τη στιγμή που θα πέσεις, θα γρατζουνιστείς, θα ματώσεις, ώστε να αρχίσουν να σου τρώνε την πληγή μηπως και σε αποτελειώσουν.
Αυτό που δεν ξέρουν ωστόσο είναι πως το όρνιο, ό,τι κι να κάνει, όρνιο θα παραμείνει, αυτός που ξέρει να δουλεύει, να παράγει και να επιτυγχάνει, παρά τις στραβές και τους τελικούς χωρίς νικητή, θα τον βρει το δρόμο του και πάλι, και θα τραβήξει μπροστά, μακρυά από τη μιζέρια, τη ζήλια και την αρνητική ενέργεια.
