Θα γίνω πιο γραφικός κι από τσιφτετέλι στο «Στην υγειά μας, ρε παιδιά», αλλά θα ρωτήσω: Ρε φίλε, πού τα βρίσκετε τα κουράγια και ξενυχτάτε, όταν δουλεύετε το πρωί; Ήρεμα ρωτάω.
Πού πήγε η μελαγχολία της Κυριακής – η «Κυριακίλα» που μας είχε σημαδέψει απ’ τα χρόνια του σχολείου και μας ψυχοπλάκωνε σαν ξημέρωνε Δευτέρα; Τώρα, μου ξεσαλώνετε Κυριακές βράδυ σαν την Τατιάνα στους διαδρόμους του ΣΚΑΪ, κάθε φορά που σκέφτεται: «Δε με θέλατε εμένα μεσημέρια ε; Λιάγκα θέλατε…».
Και όχι μόνο αυτό, αλλά το γλεντάτε και τις καθημερινές… Πήχτρα, σου λέει, τα ξενυχτάδικα και την επόμενη μέρα απίκο στη δουλειά. Τι να πω… Σας θαυμάζω αδέλφια μου.
Εγώ, όταν ξενυχτάω, την επόμενη μέρα είμαι σαν την Καινούργιου, χωρίς την «πανοπλία», άσε που κάνω να συνέλθω περισσότερο απ’ όσο έκανε ο Γεωργούλης να μιλήσει τις προάλλες σε Επιτροπή του Ευρωκοινοβουλίου.
Και επειδή αυτό είναι το πρώτο θέμα που θα σας θέσω για τις γνώμες σας, ας «κουμπώσουμε» κομματάρα για να ξεκινήσουμε. Anouk και “Nobody’s Wife”, λοιπόν και φύγαμε…
Πίσω από τις λέξεις, άφαντος ο Αλέξης
Δεδομένο 1ο
Ο Αλέξης Γεωργούλης δεν «ξύνεται» στην Ευρωβουλή. Δεν ξέρω και αν ασχολείται τόσο, όσο οι “Κου Κου” με το GNTM, ή οι εκπομπές του ΑΝΤ1 με τις «Άγριες Μέλισσες», αλλά σίγουρα δεν είναι «χαβαλές». Η πρωτοβουλία του για την πολιτιστική προσβασιμότητα των ατόμων με αναπηρία σε όλη την Ευρώπη είναι ένα παράδειγμα ότι «το παλεύει» περισσότερο από συναδέλφους του στο Ευρωκοινοβούλιο, τσελέμπριτιζ ή ακόμη και πολιτικούς καριέρας.
Δεδομένο 2ο
Ο Αλέξης παίρνοντας τον λόγο στην επιτροπή του Ευρωκοινοβουλίου που λέγαμε πιο πάνω, «τα σκάτωσε». Είναι δυστυχώς, τόσο απλό:
Και «το τερμάτισε» όταν επικαλέστηκε τη δυσλεξία του, αποδίδοντας τις κριτικές σε άδικη – «κάτω απ’ τη ζώνη» – επίθεση.
Φυσικά, κάποιοι το “κάφρισαν” φτάνοντας στον χλευασμό, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός. Ο πολιτικός και οποιοσδήποτε βάζει υποψηφιότητα για να ασχοληθεί με τα «κοινά» οφείλει να έχει τουλάχιστον ένα προσόν: Άρτιο δημόσιο λόγο – ρητορική δηλαδή. Χαζός είναι ο Αριστοτέλης που έκατσε και την όρισε στο «Περί Ρητορικής»;
Βοηθά η μόρφωση, περισσότερο χρήσιμη η καλλιέργεια, δεκτή η δημοφιλία, απαραίτητο κίνητρο η ανιδιοτέλεια και η ανάγκη για προσφορά στο κοινωνικό σύνολο, αλλά για να ασχοληθείς με την πολιτική πρέπει να ξέρεις να μιλάς δημόσια («πάπλικ σπίκιν» που λένε και στο χωριό μου). Δε γίνεται αλλιώς. Μη βλέπετε πώς καταντήσαμε…
Και αυτό αφορά απ’ το απλά να εκφράζεις επιχειρήματα, σκέψεις και συναισθήματά επιλέγοντας τις κατάλληλες λέξεις κάθε φορά, με ροή, ειρμό και συνοχή, μέχρι το να «κερδίσεις» το ακροατήριό σου.
Το πού πρέπει να «πέφτει το βάρος» – στο επιχείρημα, ή στο να συγκινείς τα πλήθη, χωρίς πολλές φορές να λες καν κάτι- είναι που διαχωρίζει στο τέλος της ημέρας τον χαρισματικό πολιτικό απ’ τον δημαγωγό. Αλλά, αυτό είναι μια μεγάλη συζήτηση που στην ιστορία όρισε δύο διαφορετικές Σχολές πολιτικών.
Δεδομένο 3ο
Ο Αλέξης, λοιπόν, δεν έχει το χάρισμα της ευφράδειας και της παρρησίας στον δημόσιο λόγο. Πολιτικός χωρίς ευγλωττία είναι «Άγριες Μέλισσες» χωρίς χαστούκια και φιλιά.
Δε χάλασε, όμως κι ο κόσμος. Γι’ αυτό, υπάρχουν οι επιστημονικοί συνεργάτες να τον προετοιμάζουν για κάθε ενδεχόμενο και να του τα έχουν όλα συγυρισμένα – σε περίπτωση που χρειαστεί να πάρει τον λόγο (που στην συγκεκριμένη περίπτωση τον ζήτησε μόνος του, ο σατανάς). Να σας πω και ένα μυστικό, έτσι που καθόμαστε και τα λέμε; Αυτό έχω σπουδάσει.
Δεδομένο 4ο
Τουλάχιστον τον Αλέξη Γεωργούλη, τον ακούσαμε να μιλά στο Ευρωκοινοβούλιο – όπως τα είπε – έστω και σε Επιτροπή. Εγώ, θα ήθελα να ακούσω και τον Θοδωρή Ζαγοράκη, ή την Ραλλία Χρηστίδου σε μια εισήγησή τους, ασούμε, έτσι για το γαμώτο. Πού χάθηκαν αυτές οι ψυχές; Και στην τελική τι είναι ο Γεωργούλης; Ο «Αυτοφωράκιας» των Ελλήνων Ευρωβουλευτών να «την πληρώνει» μόνο αυτός;
Μήπως ως ψηφοφόροι να τσεκάρουμε κάνα εγγλέζικο, ή τίποτα σπουδές σ’ αυτούς που ψηφίζουμε να μας εκπροσωπήσουν, ή μπα, λέτε; Γιατί αν «βγάζουμε» ανθρώπους με βάση το πόσο δημοφιλείς είναι, τότε δε θα μιλάμε για εκλογές, αλλά για το Survivor: All Star – εκτός αν αντιμετωπίζουμε το Εθνικό και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ως ριάλιτι, οπότε πάσο.
Από την άλλη, υπάρχει και το ενδεχόμενο να λέω πάλι μαλακίες, οπότε προχωράμε..
Περπατώ εις τον ΣΚΑΪ, όταν ο Τούρκος δεν είναι εδώ…
Δεν ξέρω πια σε τι να πιστέψω. Έχω απογοητευτεί. Ζούμε στην εποχή που όταν λες «Εμμανουέλα», όλοι καταλαβαίνουν μια τύπισσα που έφυγε απ’ το GNTM.
Στα δικά μου, χρόνια, αν κάποιος έλεγε «Εμμανουέλα», ρωτούσες: «Το 1 με το αεροπλάνο, το 2, ή το 3;». O Tempora, o Morres…
Η Χριστίνα Μπόμπα δηλώνει επίσημα ότι είναι παρουσιάστρια σε συναδέλφους που την πέτυχαν σε εκδήλωση. Βάζω ΣΚΑΪ και ούτε η φωνή της δεν υπάρχει στα τρέιλερ του Voice. Την πολεμούν, είναι ξεκάθαρο, πλέον. Θλίψις.
Τίποτα… Νιώθω πιο απομονωμένος κι απ’ το πάνελ του Λιάγκα, επειδή η Τσολάκη κάνει όλες τις πάσες.
Λέω, περίμενε να αρχίσει ο Μουτσινάς – όλα τότε θα γαληνέψουν. Στα διαλείμματα του πρόμο της Βερβερίτσας ο Νίκος και η παρέα του με κάνει και περνάω καλά. Το «Καλό Μεσημεράκι» είναι το νέο Πα.Σο.Κ.
Και ξαφνικά, εισβάλλει στο πλατό η Αλεξάνδρα Παναγιώταρου. Κάθεται σε ένα σκαμπό, προμοτάρει την κολεξιόν με ρούχα που υπογράφει, δίνει και 300€ δώρο από αυτά και «έξω απ’ την πόρτα», κυριολεκτικά. Περιμένω πλασιέ με εγκυκλοπαίδειες, επίδειξη τάπερ, ή έστω, ντολμαδοπαρασκευαστή, αλλά και πάλι πέφτω έξω. Δε φταίει ο Νίκος, εγώ είμαι στα ντάουν μου. Σχωράτε με.
Κουιζάουα
Και «κλείνω» με μια κουιζάρα:
Ποιος ηθοποιός ξέχασε (χωρίς εισαγωγικά) να «βγει» στη σκηνή, με αποτέλεσμα οι υπόλοιποι αφού επανέλαβαν την ατάκα εισόδου του, 2-3 φορές, είδαν κι απόειδαν και συνέχισαν μόνοι τους;
Καλή συνέχεια, αδέλφια μου. Ξεκινούν και οι Μέλισσες, επιτέλους, στο Box, οπότε μην ακούτε τη γκρίνια μου. Ξενυχτήστε ελεύθερα: «Ζήτω, ζήτω του Παπασταφίδα» και ραντεβού στα ξενυχτάδικα…
