Στο σημερινό μου μπλογκ θα σας μιλήσω για την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, που ήταν μια φορά και ένα καιρό καμάρι και πρότυπο, που από αυτήν πέρασαν οι καλύτερες πένες της εποχής που κάποιοι εκμεταλλεύτηκαν τρελά με αδιανόητους μισθούς ως τελικά να έχει το τέλος που δεν της άξιζε…
Η Ελευθεροτυπία είναι παιδί συντακτών και όχι εργοδοτών. Παιδί πάθους αμέσως μετά τη Χούντα που ξεπετάχτηκε σε εποχές χρυσές. Για γράψιμο, για ελευθερία λόγου και σταδιακά για τα καλύτερα μεροκάματα πολλών πολλών ετών. Φυσικά είχε ιδιοκτήτη κραταιό, διευθυντές θηρία και συντάκτες με ασίγαστο πάθος για την αλήθεια…
Πέρασα και ‘γω μια πολύ μικρή βόλτα από εκεί το ’77 στο πρωινό της φύλλο που έκλεισε άδοξα ως δόκιμη συντάκτρια χωρίς ποτέ να πάρω μια δραχμή…..
Στα χρόνια που πορευτήκαμε στο επάγγελμα οι συντάκτες της Ε, έμοιαζαν να ναι η ελίτ το καλλιεργούσαν και λίγο απέναντι σε βαριά χαρτιά, όπως το ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ και ο Ελεύθερος Τύπος, που είχαν και αυτά ονόματα σπουδαία….
Καμία εφημερίδα όμως δεν απόκτησε 850 η 900 συντάκτες. Αριθμός εξωπραγματικός. Καμία εφημερίδα δεν έδινε 50.000 μισθό στους διευθυντές της και 30άρια ή 20άρια στα «γκράντε» ονόματα…
Λογικό και επόμενο μετά το θάνατο του Τεγοπούλου όταν πήρε το τιμόνι η κόρη του η Μάνια, συγχωρεμένη και αυτή, επί σειρά ετών να γίνουν λάθη και μια ιστορική εφημερίδα να μη καταφέρει το αυτονόητο. Να δώσει στους συντάκτες τις αποζημιώσεις τους και τα δεδουλευμένα μηνών….
Ύστερα από χρόνια φάνηκε μια αχτίδα φωτός καθώς ειδοποιήθηκαν ότι τον Ιούλιο θα έπαιρναν κάποιο μέρος. Φευ όμως -αυτό που γίνεται πάντα- τα κοράκια με νύχια γαμψά, οι τράπεζες, μπλόκαραν τα πάντα…..
Η Ελευθεροτυπία τιμήθηκε αλλά δεν αγαπήθηκε όσο της άξιζε από πολλά μεγάλα κεφάλια που κυκλοφορούσαν με ύφος 100 καρδιναλίων στην αγορά. Τα γνωρίζουμε όλοι. Και ίσως αν κάποιοι βοηθούσαν τη Μάνια αντί να τη ρουφάνε, ίσως να ήταν κάτι διαφορετικό…..
Όμως όπως και να έχουν τα πράγματα και να αφορούν ζώντες ή τεθνεώτες, εμείς είμαστε στο πλευρό των συναδέλφων μας. Ο λόγος μας είναι για αυτούς γιατί ό,τι και να έγινε, στη «ρεμούλα» ποτέ δεν συμμετέχουν οι πολλοί. Μόνο οι λίγοι και οι καλοπληρωμένοι….
Ας σταματήσει αυτό το κακό με τις τράπεζες. Αφήστε τους ανθρώπους να πάρουν δεδουλευμένα και κόπους ετών! Έλεος!
Γι’ αυτό δεν πρόκειται από το στόμα μου να βγει κακή κουβέντα για τη Γιάννα. Μπορεί ο Ελεύθερος Τύπος με τις μεγαλομανίες της εποχής να βρήκε ξέρα αλλά όσοι δουλέψαμε εκεί λάβαμε ΜΕΧΡΙ ΚΕΡΑΙΑΣ τα πάντα.
Εδώ από το νοσοκομείο συνεχίζω να ‘χω τον πόνο συντροφιά και τα παυσίπονα τους καλύτερους φίλους μου. Ευτυχώς, κάτι τα αγόρια της νιότης μας, οι Πυξ Λαξ, κάτι το Just the 2 of us με κάνουν να ξεχνιέμαι…. A! Kαι η νίκη του Θρύλου επί του ΠΑΟΚ, μη ξεχνιόμαστε…
