Την επιλογή του να ασχοληθεί με το ξύλο, φτιάχνοντας έπιπλα, τη στροφή του προς την αλήθεια και τον Θεό αλλά και τη στιγμή που κατάλαβε ότι χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του σχολίασε ο Άρης Σερβετάλης στην εκπομπή της ΕΡΤ2, Art Week.
«Συνήθως όταν ο πατέρας σου είναι χειρονάκτης, λειτουργείς ως βοηθός αλλά σου φαίνεται αγγαρεία. Αργότερα όμως, μετά από χρόνια, αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις απορροφήσει τις πληροφορίες και γίνονται λειτουργικές. Έρχονται μνήμες που είναι μια βάση και τις εξελίσεσις. Μετά από πολλά χρόνια μπήκα σε αυτή τη διαδικασία. Ήταν το πρώτο σωσίβιο που είχα, είδα ότι η εργασία με το ξύλο δεν έχει μεγάλη διαφορά ούτε από το θέατρο, ούτε από την πορεία του ανθρώπου. Πώς παίρνεις μια πρώτη ύλη και την φέρνεις στην κανονικότητα και σε αρμονία. Ανακάλυψα ότι έχει τρομερό ενδιαφέρον αυτό», τόνισε αρχικά ο ηθοποιός και συνέχισε αναφορικά με τη στροφή τους προς την ορθοδοξία:
«Η πραγματικότητά μας είναι πολύ σκληρη και είναι επώδυνη διαδικασία να την αντιμετωπίσεις. Πρέπει να έχεις μια σταθερά έξω από εσένα για να μπεις σε διαδικασία να τραβήξεις μια γραμμή. Για εμένα είναι ο Θεός. Όλοι οι άνθρωποι αυτοί μπήκαν στη διαδικασία του αθλήματος, είναι αγωνιστές της αλήθειας. Αυτοί έδειξαν τον δρόμο. Είμαι ένας άνθρωπος που βολεύεται, δεν θέλω να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα, ενώ αν έχω μια σταθερά έξω από εμένα μπορώ να το κάνω πιο εύκολα».
«Είμαι τρομερά εγωτιστής και θεωρούσα ότι μπορώ να τα διαχειριστώ τα πράγματα. Έπρεπε να αποδομηθεί όλο αυτό. Έπρεπε να πω ότι δεν μπορώ να βοηθήσω τον εαυτό μου και αυτό έγινε μέσω μιας μορφής αυτοταπείνωσης. Εγώ είχα την ευλογία να γνωρίσω έναν μοναχό και έτσι μπήκα στη διαδικασία να με εισάγη στην περιοχή της ορθοδοξίας. Ένιωσα να φεύγει η γη κάτω από τα πόδια μου την περίοδο που μαζεύτηκαν όλα τα δεδομένα, από την εποχή του λυκείου και μέχρι το “Είσαι το ταίρι μου” με όλη αυτή την αναγνώριση. Τότε ήμουν 22-23 και όλες αυτές τις κοτρόνες που είχα στην πλάτη μου, μαζί με όλο αυτό που ήρθε, δεν μπορούσα να τα διαχειριστώ. Έχανα τον ευατό μου, ήταν σα να κυνηγούσα την ουρά μου και να μην ξέρω τι ακριβώς κάνω. Και τότε είχα αυτή τη γνωριμία και κάτι συνέβη μέσα μου».
Όσον αφορά στο πώς αντιμετωπίζει την επιτυχία: «Η επιτυχία είναι εφήμερη. Έχει αρκετές παγίδες. Μπορεί να σε βάλει σε διαδικασία να πιστέψεις ότι αυτό θα συνεχίζεται. Εξυπηρετεί κάποια πράγματα, τουλάχιστον όταν ήρθε σε εμένα. Όπως το ότι εγώ τότε φρόντιζα τη γιαγιά μου και έπρεπε να έχω κάποια έσοδα, που μου ήρθαν και ήταν πολύ απαραίτητα. Δεν το έπαιρνα ότι ήμουν τρομερός ηθοποιός, αλλά πρακτικά βοήθησε με μια πολύ σημαντική στιγμή της ζωής μου».
«Για το Man of a God είχα πολλά στο μυαλό μου, δεν ήξερα αν πρέπει να γίνει ή να μην γίνει. Με φόβιζε και η γλώσσα αλλά και πώς θα παρουσιαστεί ο βίος του Αγίου. Υπήρχαν πολλά εμπόδια και έλεγα ή θα γίνει ή δεν θα γίνει, αλλά λύνονταν. Ήταν δύσκολα και πολύ όμορφα. Από τους συνεργάτες μου δεν ζητάω τίποτα, ζητάω από τον εαυτό μου να είναι διαθέσιμος και να δίνω χώρο», τόνισε και αναφέρθηκε στον χώρο εργασίας:
«Στις ομάδες είναι πιο προστατευμένο το περιβάλλον, δεν γίνονται πολύ σοβαρά περιστατικά. Προσφατά που είχε υπάρξει ένταση σε δουλειά το αντιμετώπισα άμεσα. Δεν είμαι Άγιος. Αν είχα περισσότερη αγάπη θα μπορουσα να το διαχιστρώ αλλιώς, εν αδυναμία λειτουργω και απότομα και είμαι αγενής. Αν κάτι δεν μου αρέσει μπορεί να το πω απότομα και με άσχημο τρόπο. Αν κάτι το δω και με εξοργήσει θα πρέπει να τοποθετηθών ή να φύγω από τη δουλειά».
