Για τη μεγάλη επιτυχία της στο κομμάτι της διαδικασίας αναδοχής παιδιών, την οικογένειά της, τον σύντροφό της και την επιθυμία της να αποκτήσει τη δική της οικογένεια μίλησε η Δόμνα Μιχαηλίδου στη Σοφία Τουντούρη και το περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με «Τα Νέα Σαββατοκύριακο».
Ποια θεωρεί έως τώρα τη μεγαλύτερη επιτυχία της;
«Η μεγαλύτερή μας επιτυχία είναι η πρόοδος που κάναμε στο κομμάτι των αναδοχών και υιοθεσιών. Διορθώσαμε μια διαδικασία που για δεκαετίες ταλαιπωρούσε παιδιά που δυστυχώς ενηλικιώνονταν μέσα σε ιδρύματα και οικογένειες που χρόνια έψαχναν μάταια να δώσουν αγάπη. Ξεκολλήσαμε έναν νόμο που ήταν επί της ουσίας τρία χρόνια κολλημένος. Βρήκαμε στα συρτάρια αιτήσεις από το 2016. Και τώρα με το νέο σύστημα τρέχουν αιτήσεις πέντε ετών! Ευτυχώς, μέσα από αυτό είδαν πολλά ζευγάρια διέξοδο. Μέσα σε έξι μήνες εφαρμογής του νέου συστήματος υιοθεσιών, από τα 2.100 παιδιά που βρίσκονταν σε δομές, τα 500 πήγαν σε οικογένειες».
ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ
Η ζωή ενός πολιτικού κρίνεται καθημερινά και απασχολεί τον Τύπο και τα ΜΜΕ πολύ συχνά όχι μόνο για το έργο του.
«Αυτό που σκεφτόμουν κι εγώ πριν μπω στην πολιτική για τους πολιτικούς είναι ότι πρέπει να είναι προετοιμασμένοι για κάθε μορφής κριτική. Βέβαια άλλο να το πιστεύεις κι άλλο να γίνεσαι ο ίδιος αντικείμενο αυτής της κριτικής. Είναι πολύ εύκολο να μπει το πείσμα μπροστά και να κολλήσεις σε πράγματα που δεν σε πηγαίνουν μπροστά. Αυτό που χρειάζεται είναι υπομονή και συνέπεια στο σχέδιό σου».
Πώς αντιδρά, όταν διαβάζει αναληθή δημοσιεύματα; Έχει νιώσει την ανάγκη να απαντήσει;
«Θα ήταν πολύ πιο χαρούμενη η ζωή μου αν μου περνούσαν τελείως απαρατήρητα. Όταν αποφασίζεις να εκτεθείς στη δημόσια σφαίρα, πρέπει να το πάρεις κι αυτό απόφαση. Το πείσμα αυτοδικαίωσης μπορεί να σε παρασύρει σε ένα ανώφελο κυνήγι της αλήθειας, που μόνο κακό μπορεί να κάνει. Όσο και να κάνεις σωστά τη δουλειά σου, νιώθεις ότι τέτοια δημοσιεύματα μπορεί να αδικούν εσένα, την ομάδα σου, την οικογένειά σου, τον σύντροφό σου, την προσπάθειά σου.
Δεν γίνεται πολύ συχνά πλέον, αλλά όταν γίνεται προσπαθώ να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι δεν πρέπει να ξαφνιάζομαι, να αποφεύγω το πείσμα ως ανεπεξέργαστη εκδήλωση του θυμικού αλλά και την ίδια στιγμή να ψάχνω να βρω και τι χρειάζεται να βελτιώσω πριν κάνω το επόμενο βήμα».
Με ένα τόσο δύσκολο και απαιτητικό πρόγραμμα, υπάρχει χρόνος για προσωπική ζωή;
«Γυρνάω κάθε βράδυ αργά και πολύ κουρασμένη στο σπίτι, οπότε το μόνο που κάνω είναι να διαβάσω κάτι ή να δω κάτι στο Netflix και τώρα τελευταία στο ERTflix για να χαλαρώσω».
Εδώ και έναν χρόνο η Δόμνα Μιχαηλίδου φαίνεται πως έχει έναν ακόμη λόγο να χαμογελά καθώς είναι ζευγάρι με πολιτικό εκτός Αττικής, με τη χιλιομετρική απόσταση που τους χωρίζει να μην αποτελεί πρόβλημα στη σχέση τους.
«Είμαι σε μία σχέση που δεν είναι στην Αθήνα, θα ήταν όμως εξίσου δύσκολο αν ήμασταν και οι δύο στην ίδια πόλη, δεδομένου του φόρτου εργασίας» αναφέρει και εύλογα προκύπτει ότι ο ιδανικός σύντροφος μιας σύγχρονης εργαζόμενης γυναίκας θα πρέπει να έχει σίγουρα κατανόηση. «Σίγουρα να έχει υπομονή, ουσιαστική παιδεία, μόρφωση και πολύ χιούμορ».
Στην ερώτηση αν ως μοναχοπαίδι ονειρεύεται μια οικογένεια με πολλά παιδιά, απαντά καταφατικά. Το ίδιο και στο αν θα υιοθετούσε ένα παιδί. «Σίγουρα θέλω να κάνω οικογένεια δεν θέλω να συνεχίσω τη ζωή μου μόνη. Δεν υπάρχει όμως το άγχος του χρόνου, ούτε κάποια πίεση από την οικογένειά μου».
Συνδυάζεται η καριέρα με οικογένεια;
«Αν από τη θέση της υφυπουργού Εργασίας θεωρούσα ότι δεν μπορούν να συνδυαστούν και τα δύο, θα ήμουν σίγουρα πολιτικά αποτυχημένη. Ως Πολιτεία οφείλουμε να κάνουμε πολύ πιο εύκολη αυτή την ισορροπία. Στόχος μου είναι να μπορέσω μέσα από την ιδιότητά μου να δώσω τα εργαλεία που θα ανοίξουν τα χέρια στην όποια Δόμνα θέλει να διεκδικήσει και να διατηρήσει μια θέση ευθύνης συνδυάζοντας την οικογένεια».
Μεγάλη της αδυναμία οι γονείς της, αφού όπως αναφέρει «σε κάθε της βήμα νιώθει την ανάγκη να τους κάνει να αισθάνονται περήφανοι».
Τη ρωτάω τι κληρονόμησε από εκείνους. «Από τη μητέρα μου την αδιάκοπη όρεξη για δουλειά. Δεν κάθεται ούτε δευτερόλεπτο. Όταν ήταν 17 ετών, έχασε τον πατέρα της και πήρε στα χέρια της ένα εργοστάσιο με βαρέλια. Το δούλεψε σκληρά για τις αδελφές της και τη μητέρα της και τη θαυμάζω για αυτό» λέει και συνεχίζει: «Ο πατέρας μου με έμαθε να μη φοβάμαι τίποτα και κανέναν. Πάντα μου έλεγε ότι το “Μόνο που πρέπει να φοβάσαι είναι μην πέσει ο ουρανός στο κεφάλι σου!”».
«ΕΧΕΙ ΣΠΑΣΕΙ ΕΝΑΣ ΚΥΚΛΟΣ ΣΙΩΠΗΣ. ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΧΟΥΝ ΦΩΝΗ»
Δεν θα μπορούσαμε να κλείσουμε την κουβέντα μας χωρίς καμία αναφορά στην επικαιρότητα και τις καταγγελίες που έρχονται στο φως καθημερινά για απίστευτα περιστατικά κακοποίησης, βίας και κατάχρησης εξουσίας. «Έχει σπάσει ένας κύκλος σιωπής. Τα θύματα έχουν φωνή και εκφράζουν όλες αυτές τις εμπειρίες που οι περισσότεροι δεν ξέραμε καθόλου και κάποιοι δεν φαντάζονταν το μέγεθος και τη σοβαρότητά τους για χρόνια. Είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στον νόμο και τη Δικαιοσύνη. Αυτό περιλαμβάνει και όσους έχουν οικονομική ή κοινωνική ή και άλλου είδους δύναμη. Αυτό έχει χρέος να δια σφαλίσει η Πολιτεία και αυτή την αντίληψη έχουμε καθήκον να την εμπεδώσουμε και στην κοινωνία.
Δεν υπάρχουν και δεν γίνονται εξαιρέσεις. Ως Πολιτεία έχουμε διπλό ρόλο. Αφενός οφείλουμε να δημιουργήσουμε διαδικασίες και να βεβαιωθούμε ότι αυτές τηρούνται όταν υπάρχουν, προκειμένου οποιοσδήποτε δέχεται κακοποιητικές συμπεριφορές να μπορεί να τις αναφέρει χωρίς φόβο και ενδοιασμούς. Αφετέρου, όταν γίνονται αναφορές, θα πρέπει να διασφαλίζουμε ότι εξετάζονται με ταχύτητα προκειμένου να εγκαθιδρυθεί ένα αίσθημα δικαιοσύνης, το οποίο θα λειτουργήσει και προληπτικά απέναντι σε τέτοια φαινόμενα» τονίζει. «Επιτέλους άρχισε να σπάει αυτή η γυάλινη βρόμικη οροφή!».
ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ
Στις παράπλευρες… απώλειες της έντονης καθημερινότητας και του φορτωμένου προγράμματός της είναι ότι δεν έχει την ευκαιρία να συναντά τα αγαπημένα της πρόσωπα. «Βλέπω πολύ λιγότερο τις φίλες μου και νιώθω απίστευτες τύψεις. Νιώθω τύψεις γιατί δεν έχω αλλά ούτε δημιουργώ τον χρόνο για να τους αφιερώσω την ενέργεια που θα ήθελα.
Μου αρέσει πάρα πολύ αυτό που κάνω και ο χρόνος που έχω έξω από αυτό είναι και πάλι αφιερωμένος σ’ αυτό» λέει με ενθουσιασμό και καταλήγει: «Έχω, όμως τον φόβο μήπως απομακρυνθούν οι άνθρωποι που αγαπώ εξαιτίας του ελάχιστου ελεύθερου χρόνου μου και της ακόμα λιγότερης ενασχόλησής μου μαζί τους. Ελπίζω να έχουν υπομονή και κατανόηση. Δεν είμαι όσο θα ήθελα παρούσα στη ζωή τους αλλά δεν τους ξεχνώ».
