Με μία φωτογραφία όπου φαίνεται πλέον η εγκυμοσύνη της και δίπλα στον σύντροφό της, Δημήτρη Τζανακόπουλο θέλησε να εκφράσει στα Μέσα κοινωνικής δικτύωσης η πρώην υπουργός Εργασίας, Έφη Αχτσιόγλου την αντίθεσή της στο νομοσχέδιο για τη συνεπιμέλεια.
Η ίδια το δικαιολόγησε ως εξής:
«Λέμε όχι στο νομοσχέδιο για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια.
Ένα νομοσχέδιο βαθιά συντηρητικό, που παραγνωρίζει το συμφέρον του παιδιού προς όφελος μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων.
Που προβλέπει οριζόντιες ρυθμίσεις εκεί όπου απαιτείται εξατομικευμένη κρίση με γνώμονα τις ανάγκες του παιδιού.
Που δεν αντιμετωπίζει το παιδί ως αυθύπαρκτη οντότητα αλλά σαν μήλο της έριδος.
Λέμε όχι από σεβασμό στα δικαιώματα των θυμάτων οικογενειακής βίας. Λέμε όχι με ευθύνη απέναντι στα παιδιά μας» έγραψε ταγκάροντας και τον σύντροφό της.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Η θέση του Αλέξη Τσίπρα
Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο αποτελεί πάγιο αίτημα μεγάλης μερίδας πολιτών και γονέων.
H κυρία Αχτσιόγλου συντάσσεται όμως με τη γραμμή του Αλέξη Τσίπρα που στην ομιλία του για το συγκεκριμένο σχέδιο νόμου στη Βουλή ανέφερε:
«Γιατί με το νομοσχέδιο μεταχειρίζεστε το παιδί σαν να είναι οικόπεδο προς διανομή μεταξύ των γονέων; Γιατί ενώ ο νομοθέτης διεθνώς θέλει να είναι ο δικαστής αυτός που θα αναζητά, σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση, που κάθε συγκεκριμένη περίπτωση είναι και διαφορετική, ποιο είναι το πραγματικό συμφέρον του συγκεκριμένου παιδιού, έρχεται ο νομοθέτης του κ. Μητσοτάκη να τον δεσμεύσει και να του πει τι πρωτίστως ή ιδίως θα θεωρεί ως συμφέρον του παιδιού;
Γιατί, εφόσον το σωματικό υλικό, πνευματικό, ψυχικό και ηθικό συμφέρον του τέκνου το επιβάλλουν, να μην μπορεί ο δικαστής να εκδώσει την ανάλογη κρίση του και να δεσμεύεται με βάση τον νόμο σας από απαράδεκτες επιταγές;
Και γιατί το «από κοινού» της γονικής μέριμνας που υποδηλώνει μια κοινότητα φροντίδων για το παιδί διαστρεβλώνεται σε «εξίσου», λες και έχουμε να κάνουμε με κάποια περιουσιακή διαφορά που θέλουμε να χωρίσουμε;
Γιατί ο νομοθέτης αγνοεί ότι οι γυναίκες δεν είναι ακόμα μισθολογικά και εργασιακά στη θέση που θα τους επέτρεπε να συμβάλλουν εξίσου σε πολλές ανάγκες του παιδιού, αλλά και οι ανάγκες του παιδιού δεν είναι όλες μετρήσιμες για να μπορεί να βρεθεί το ένα δεύτερο και να μοιραστεί το ένα δεύτερο που θα έπρεπε να συμβάλλει ο καθένας; Ισότιμα, ναι, θα πρέπει να ασκείται η γονική μέριμνα, αλλά όχι εξίσου.
Γιατί, εισάγοντας αυτόν τον όρο, εισάγετε την υποχρεωτική ίση χρονική κατανομή της γονικής μέριμνας. Επαναλαμβάνω: την υποχρεωτικά ισόχρονη κατανομή. Με αυτόν τον τρόπο, επιβάλλετε την εναλλασσόμενη κατοικία.
Αυτό, όμως, που θα αντιμετωπίσει ένα παιδί, εννοώ τους ψυχικούς, ψυχολογικούς κινδύνους τούς μετράτε ή αντιμετωπίζετε το παιδί σαν να είναι μια βαλίτσα που μεταφέρεται βδομάδα σε βδομάδα από τον ένα γονιό στον άλλον, σε μια αέναη και καταστροφική για τη διαμόρφωση του παιδιού μετακίνησης, σε μια πολύ ευαίσθητη ηλικία;
Στην ίδια λογική ακριβώς στηρίζεται και η διάταξη που επιβάλλει το τεκμήριο επικοινωνίας για ίσο χρόνο κατ’ ελάχιστο με το ένα τρίτο. Ένα τρίτο τίνος; Του εικοσιτετραώρου, της εβδομάδας, των ωρών αναψυχής, με γονέα του σαββατοκύριακου και γονέα των καθημερινών υποχρεώσεων; Και τι θα συμβεί με ένα σωρό πρακτικά ζητήματα, όπως συμβαίνει όταν γονείς μένουν μακριά ο ένας από τον άλλο ή όταν αναγκάζονται να μετακινούνται σε άλλες περιοχές για να εργαστούν;».
