Γρηγόρης Μπάκας: Η δεκαετία του… καλαμιού, το ρίσκο που δεν πήρε και οι αστείες ατάκες με τις οποίες «έριχνε» τους celebrities
Ελλάδα

Γρηγόρης Μπάκας: Η δεκαετία του… καλαμιού, το ρίσκο που δεν πήρε και οι αστείες ατάκες με τις οποίες «έριχνε» τους celebrities

Γρηγόρης Μπάκας: Η δεκαετία του… καλαμιού, το ρίσκο που δεν πήρε και οι αστείες ατάκες με τις οποίες «έριχνε» τους celebrities

Ο γνωστός ρεπόρτερ παραδέχεται στο περιοδικό OK! που κυκλοφορεί με «ΤΑ ΝΕΑ Σαββατοκύριακο» ότι υπήρχε περίοδος της ζωής του που ψωνίστηκε

Για περίπου μια δεκαετία, ο Γρηγόρης Μπάκας νόμιζε ότι είναι εκείνος κι άλλος κανένας στον χώρο του ρεπορτάζ και μάλιστα, δεν ήταν λίγες οι φορές που την πάτησε πιστεύοντας ότι με το όνομά του όλες οι πόρτες θα είναι ανοιχτές και κανείς δεν θα μπορούσε να τον σταματήσει.

Το γεγονός παραδέχτηκε ο ίδιος στη συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό OK! που κυκλοφορεί με «ΤΑ ΝΕΑ σαββατοκύριακο», εξιστορώντας διάφορα περιστατικά που τον… προσγείωσαν όσο εκείνος είχε καβαλήσει το καλάμι.

Ο γνωστός ρεπόρτερ αναφέρθηκε στα 19 χρόνια πορείας του στο Star, στο λάθος που μετανιώνει αλλά και στον τρόπο που προσέγγιζε τους celebrities και δεν γινόταν παρεξηγήσιμος.

Ποια περίοδο της ζωής σου καβάλησες, όπως λες, το καλάμι;

«Από το 2004 μέχρι το 2014 ήταν μία δεκαετία που ζούσα στον μικρόκοσμο της τηλεόρασης. Όλη μου η ζωή περιστρεφόταν γύρω από την τηλεόραση. Περίμενα στις 8.00 το βράδυ να παίξουν τα θέματά μου στο δελτίο, ήμουν με μια βαλίτσα στο χέρι για την επόμενη αποστολή. Έβαζα τη δουλειά μου πάνω από όλα. Γιάννη, έχω κάνει πολλά για τη δουλειά μου. Η δουλειά μου δεν έκανε πολλά για εμένα κι αυτό είναι το παράπονό μου».

Υπήρξαν και στιγμές που φέρθηκες υπεροπτικά;

«Μα όταν καβαλάς το καλάμι δεν τους βλέπεις τους άλλους καν. Νομίζεις ότι είσαι κλητική προσφώνηση «Ω, Γρηγόρη Μπάκα!». Θυμάμαι ότι όταν έπαιζε η Εθνική Ελλάδας στην Πολωνία για το Euro είχα πάει να το καλύψω για το Star. Είμαι λοιπόν έξω από το στάδιο, όπου υπάρχει μια απίστευτη ουρά εκατό και πλέον ατόμων, γιατί ήταν πολύ αυστηρός ο έλεγχος και δεν σου επέτρεπαν να έχεις μαζί σου κάμερα χειρός ή να φοράς διαφημιστικά μπλουζάκια. Προσπερνάω λοιπόν τον κόσμο που περίμενε και πάω από το πλάι, υπολογίζοντας ότι αφού είμαι ο Γρηγόρης Μπάκας από την Ελλάδα και είμαι δημοσιογράφος θα με αφήσουν σίγουρα να περάσω. Αυτό που έγινε τελικά ήταν να μπω στο στάδιο δεκαπέντε λεπτά αφότου ξεκίνησε ο αγώνας γιατί με γύρισαν πίσω και μου ζήτησαν να περιμένω κανονικά στην ουρά. Άλλη μία φορά στο Γιοχάνεσμπουργκ, όταν η ομάδα μας έπαιζε με τη Νιγηρία, έγινε μια μικροσυμπλοκή με έναν φίλο μου και κατοίκους της περιοχής. Πάω λοιπόν στον αστυνομικό και του λέω “I am Gregory Bakas from Greece and I am a journalist” για να καθαρίσω. Το επόμενο που θυμάμαι είναι να με έχουν πάρει σηκωτό και να με έχουν βγάλει έξω».

Με τη γνώση που έχεις τώρα, τι θα έκανες διαφορετικά στην επαγγελματική σου διαδρομή;

«Θα έφευγα νωρίτερα από το Star και δεν θα άφηνα κάποιους ανθρώπους να επιβάλλονται στη ζωή μου. Η δημοσιογραφία απαιτεί να είσαι 24 ώρες το 24ωρο διαθέσιμος. Όταν πήρε το χρυσό μετάλλιο η Άννα Κορακάκη, ξεκίνησα στη 1.00 το βράδυ από το σπίτι μου για να πάω στη Δράμα, όπου ήταν οι συγγενείς της. Επίσης, έχω συμφωνήσει να πάω ένα Σαββατοκύριακο στη Μύκονο για ρεπορτάζ και έμεινα 28 μέρες παρακαλώντας τη γυναίκα μου να μου στείλει εσώρουχα γιατί στην τσάντα που είχα πάρει μαζί μου είχα μία αλλαξιά ρούχα και τίποτε άλλο. Άλλη φορά, όταν έκαναν απεργία οι αγρότες στη Λειβαδιά, ανεβοκατέβηκα τέσσερις φορές μέσα σε μία μέρα από την Αθήνα για να έχω υλικό για το δελτίο. Είναι λάθος μου που δεν έβαζα όρια. Είναι ζήτημα στα είκοσι και πλέον χρόνια που δουλεύω να έχω πει ενάμισι “όχι”».

Γιατί είπες πριν ότι θα έπρεπε να είχες φύγει νωρίτερα από το Star;

«Στο Star έμεινα 19 χρόνια ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα μου έδιναν να κάνω κάτι δικό μου. Αυτό για κάποιους λόγους δεν έγινε. Έπρεπε να είχα εκμεταλλευτεί την αναγνωρισιμότητα λέγοντας «ναι» σε προτάσεις που μου έγιναν από άλλα κανάλια. Δεν το έκανα. Προτίμησα να εξαργυρώσω την
επιτυχία με το χειροκρότημα που πήρα. Αλλά ο λογαριασμός της ΔΕΗ δεν πληρώνεται με χειροκρότημα. Έπρεπε να φύγω για να έχω το δικαίωμα να δοκιμαστώ στην αποτυχία. Όταν όμως δεν ρισκάρεις, δεν μπορείς να ξέρεις ποτέ αν θα πετύχαινες ή όχι. Αυτό είναι κάτι που καταλογίζω στον εαυτό μου γιατί, όπως σου είπα και προηγουμένως, δεν έχω κανένα παράπονο από τον σταθμό και τους ανθρώπους που συνεργάστηκα, αλλά από εμένα τον ίδιο που δεν τόλμησα να δοκιμαστώ και σε κάτι άλλο».

Τελικά πώς αποφάσισες να φύγεις;

«Το Star θα το έχω πάντα στην καρδιά μου. Όταν είσαι 19 χρόνια σε μια δουλειά, αισθάνεσαι τους συνεργάτες σου μέλη της οικογένειάς σου. Αλλά ύστερα από ένα τόσο μεγάλο διάστημα καλοπροαίρετα θα σου πω ότι… μπούχτισα! Αισθάνθηκα ότι δεν έχω να κάνω κάτι άλλο. Έψαχνα ένα κίνητρο για να ανανεωθώ. Αυτό ένιωσα αρχικά ότι το βρήκα στην Κύπρο. Τελικά αυτή αποδείχτηκε μία όχι μαύρη, αλλά σκούρα περίοδος της ζωής μου. Δεν είναι εύκολο να πάρεις την απόφαση να ξεσπιτωθείς και να μετακομίσεις σε μια άλλη χώρα. Αυτό τελικά που με ανανέωσε είναι η συνεργασία μου με τον Νίκο Κοκλώνη και την Barking Well Μedia, που με βοήθησε να κάνω κάτι καινούριο χωρίς να ξεχάσω τίποτα από τα παλιά».

Στην Κύπρο συνεργάστηκες με την εταιρεία παραγωγής του Ανδρέα Γεωργίου και του Κούλλη Νικολάου. Γιατί τη χαρακτήρισες ως «σκούρα περίοδο» της ζωής σου;

«Γιατί άλλο μου ζητήθηκε να κάνω κι άλλο έκανα τελικά. Είναι ένα από τα ενάμισι «όχι» που έχω πει στην καριέρα μου».

Υπάρχουν καλλιτέχνες που παρεξηγήθηκαν για κάποιο ρεπορτάζ ή συνέντευξη που έχεις κάνει;

«Όχι, γιατί τους προσέγγιζα πάντα με χιουμοριστική διάθεση κι αυτό το αντιλαμβάνονταν. Βέβαια, υπήρχαν στιγμές που έγινα φορτικός, αλλά κι αυτό το διαχειριζόμουν με τον δικό μου τρόπο. Όταν μάθαινα ότι ένα πρόσωπο που ενδιέφερε το δελτίο ήταν κάπου, πήγαινα απέξω και έπαιρνα τηλέφωνο και του έλεγα: “Θέλετε να βγείτε μια στιγμή έξω να μιλήσετε ή να περιμένω 15 ώρες; Εγώ δεν έχω πρόβλημα, αλλά δεν είναι κρίμα να συνεχίσετε κι εσείς απρόσκοπτα να κάνετε αυτό που κάνετε κι εγώ να πάω στην ευχή του Θεού και της Παναγίας;”. Αυτές τις ατάκες τις έχω πει πάνω από 500 φορές. Μια φορά που ήμουν στη Μύκονο μαθαίνω ότι έχει πάει στην Ψαρρού ο Γιάννης Λάτσιος. Μου λένε από το δελτίο ότι πρέπει πάση θυσία να τον βρω και να του μιλήσω. Σε αυτή την παραλία δεν μπαίνεις με κάμερα. Βάζω λοιπόν τον οπερατέρ να τραβάει από το βουνό απέναντι, φτιάχνω με φελιζόλ ένα πτερύγιο καρχαρία, το βάφω μαύρο και βουτάω στη θάλασσα. Με βλέπουν κάτι κοπέλες, με περνάνε για καρχαρία και αρχίζουν να φωνάζουν. Εγώ απτόητος συνέχισα να κολυμπάω φτάνοντας δίπλα στον Λάτσιο.

Ε, όταν με είδε, έβαλε τα γέλια. Άλλη μια φορά στη Μύκονο, πάλι, εντοπίζω τη Ρούλα Κορομηλά να τρώει σε ένα εστιατόριο. Εννοείται ότι απαγορευόταν η κάμερα στον χώρο. Πάω λοιπόν πίσω από κάτι ζαρντινιέρες που ήταν έξω από το μαγαζί κι αρχίζω να της φωνάζω: “Ρούλα, πεινάω. Δεν έχω φάει τίποτα”. Το αποτέλεσμα ήταν η Ρούλα να αρχίζει να με ταΐζει και να με ρωτάει “Εκτός από σουβλάκι θες και λουκουμά;”. Όταν ο Χρήστος Χολίδης ήταν ζευγάρι με τη Δούκισσα Νομικού τον έχω πετύχει στο αεροδρόμιο. Τότε δεν είχαν παραδεχτεί ότι συνέβαινε κάτι μεταξύ τους. Τον πιάνω λοιπόν και τον ρωτάω: “Είναι και η Δούκισσα εδώ, μήπως την είδες πουθενά;”. “Δεν ξέρω για τι μου μιλάς” μου απαντάει εκείνος. “Εγώ την ξέρω. Κι αφού είναι μόνη και είσαι κι εσύ μόνος, μήπως να σας γνωρίσω;” του λέω. Έκλαιγε από τα γέλια!»