Mε πάνω από 63 χιλιάδες ακολούθους στο TikTok (και κάθε της βιντεάκι να συγκεντρώνει διπλάσια likes) η 18χρονη Μαρίνα Σπανού είναι ένα γνήσιο παιδί της γενιάς της, με κάτι έξτρα: έχει και ταλέντο.
Η κόρη του ηθοποιού Χρήστου Σπανού και της μουσικού Μελίνας Παιονίδου ξεκίνησε να χαράσσει τη δική της πορεία έχοντας ήδη έναν δίσκο στο ενεργητικό της και τα πιο δημοφιλή live στους δρόμους της πόλης που υπεραγαπά και για την οποία τραγουδά, της Αθήνας.
Συνομιλήσαμε με ένα τέτοιο κορίτσι, που καλεί μόνο του τους φίλους και τους followers του σε υπαίθριες συναυλίες με μια κιθάρα και ένα μικρόφωνο.
Η Μαρίνα με τον πατέρα της, Χρήστο Σπανό και τη μητέρα της, Μελίνα (NDP)
Πατέρας ηθοποιός, μητέρα μουσικός. Η μουσική σας επέλεξε ή την επιλέξατε;
Σε δύο άξονες θα μπορούσαμε να το συζητήσουμε. Στον ποιητικό άξονα, η τέχνη -προσωποποιημένη στο κοντινό μου περιβάλλον- με επέλεξε αν σκεφτούμε πως βρήκε τον δρόμο μου αρκετά νωρίς. Γεννήθηκα μέσα στη μουσική, μεγάλωσα μέσα στο θέατρο. Ήταν καθημερινότητα αυτή η τριβή για μένα και σπίτι μου όλοι αυτοί οι χώροι.
Στον πιο πεζό άξονα, όταν έφτασα σε μια ώριμη ηλικία, έχοντας γνωρίσει όλα της τα σκοτάδια, την ακολούθησα συνειδητά. Αναφέρομαι στην ευρύτερη τέχνη γιατί έχω τον ίδιο έρωτα και με το θέατρο το οποίο σπουδάζω τον τελευταίο χρόνο.
Ποιο είναι το πρώτο άκουσμα που θυμάστε από την παιδική σας ηλικία;
Δεν ξέρω αν το θυμάμαι ακριβώς ή αν έχω συγκρατήσει αυτή την πληροφορία από περιγραφές αλλά η μητέρα μου μου τραγουδούσε την «Μαρίνα» του Μίκη Θεοδωράκη στα βρεφικά μου χρόνια. Έχω μια ιδιαίτερη σχέση με το κομμάτι αυτό και παραμένει μια από τις αχίλλειους πτέρνες μου. Πάντα θα θυμίζει ασφάλεια. Θεωρώ πως είναι και από τις πιο δυνατές στιγμές των live μου.
Είστε ένα νεαρό, φρέσκο κορίτσι που έχετε δηλώσει σε συνέντευξή σας «αισθάνομαι παντοδύναμη στον πεζόδρομο», μιλώντας για τις υπαίθριες συναυλίες σας και την επαφή σας με τον κόσμο. Ο κορονοϊός άλλαξε τη σχέση που έχετε με το κοινό σας και πώς;
Η σχέση μου με το κοινό μου ουσιαστικά ξεκίνησε με αυτούς τους όρους που έθεσε η πανδημία. Ξεκίνησα να τραγουδάω στην Αρεοπαγίτου το καλοκαίρι του ‘20, άλλωστε, με τα κατάλοιπα της πρώτης καραντίνας στην πλάτη. Πριν από αυτό η σχέση μου με τον κόσμο ήταν εικονική μέσω των social media. Επικοινωνώ με τον κόσμο χωρίς αναστολές ωστόσο. Και δεν εννοώ χωρίς συνθήκες προστασίας αλλά περισσότερο πνευματικές. Στο τέλος της συναυλίας νιώθω σαν να έχω πάρει μια θερμή αγκαλιά από κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Γι’ αυτό συνεχίζω να αισθάνομαι παντοδύναμη.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Μιας και ο δίσκος «Κι αν ποτέ μαραθεί» εξυμνεί με έναν ρομαντικό τρόπο την πόλη, πείτε μου τρία πράγματα που λατρεύετε και τρία πράγματα που απεχθάνεστε στην Αθήνα
Αθήνα μου, μπορώ να σου πλάσω όλα τα εγκώμια.
Θα είμαι συνεπής στην ερώτηση, όμως.
Αγαπώ τα κουτούκια της, τα γραφικά της μπαράκια και μεζεδοπωλεία, τα ρεμπετάδικα και τα ρετρό της καφέ. Εξάρχεια, Κουκάκι, Μεταξουργείο κι άλλοι τόσοι πίνακες να γράψουμε τις ιστορίες μας στις γωνιές τους. Μου αρέσουν πολύ οι πλανόδιοι στους πεζοδρόμους -και οι μουσικοί του δρόμου σαφώς- που έχουν την πολύτιμη πραμάτεια τους εκτεθειμένη. Τους στηρίζω όσο μπορώ
Ολοκληρώνω την τριάδα, αν και δε θα ήθελα, με τον κόσμο της Αθήνας που έχει μια συγκεκριμένη μυρωδιά. Δε μπορώ να το πλησιάσω με ακρίβεια γραπτώς. Προσπαθώ να το κάνω με τη μουσική μου.
Μαρίνα και απέχθεια στην πόλη δεν υφίσταται. Σε αυτό είμαι κάθετη.
Μουσική και social media: Σχέση αγάπης ή επικίνδυνη σχέση; Σας τρομάζει η απήχηση που έχετε στα Μέσα κοινωνικής δικτύωσης;
Μουσική και social media, σχέση αμφιλεγόμενη σίγουρα. Θέλω να χρησιμοποιώ το διαδίκτυο έτσι ώστε να μην υπονομεύει την τέχνη. Δεν ξέρω αν τα καταφέρνω αλλά ψάχνω τρόπους να την φωτίζει περισσότερο. Το αντιμετωπίζω σαν μια βιτρίνα. Αντιπροσωπευτική και ενδεικτική.
Η απήχηση στα social media και η αντίστοιχη στην πραγματικότητα έχουν διαφορετικές δυναμικές. Στο διαδίκτυο είναι μεγάλη αριθμητικά ενώ εκτός πλατφόρμας είναι μεγάλη ποιοτικά. Μόνο χαρά μπορεί να μου δώσει.
Στις εμφανίσεις στο Lunar Space διαβάζουμε ότι την καλλιτεχνική επιμέλεια έχει ο πατέρας σας. Συνήθως τα νέα παιδιά έχουν μια καλώς εννοούμενη “αντίδραση” απέναντι στους γονείς. Πώς είναι να συνεργάζεστε με ένα πρόσωπο τόσο οικείο;
Με τον πατέρα μου έχω μια καταπληκτική σχέση προσωπική. Είναι πολύ κοντά μου σε όλα. Η επαγγελματική μας συνεργασία είναι ένα επιπλέον δώρο για μένα. Εμπιστεύομαι τυφλά την καλλιτεχνική του ματιά και την αισθητική του.
Η συναυλία που έχουμε στήσει για το Lunar Space και το Block33 έχει θεατρικές αποχρώσεις.
Εντάξει, στις συζητήσεις μας παίζουν οι συνδυασμοί φράσεων: «Τι έχουμε να φάμε σήμερα;» και «Νομίζω πως πρέπει το φινάλε να είναι αυτό» αλλά έχουν τη μαγεία τους.
Με ποιο κομμάτι του Μάνου Χατζηδάκι ταυτίζεστε;
Δεσμευτική η ταύτιση με στίχους ειδικά όταν μιλάμε για έναν τόσο σπουδαίο καλλιτέχνη. Θα πω το «Βαλς των Χαμένων Ονείρων». Είναι το soundtrack των αναμνήσεων μου, των εικόνων μου, των διαδρομών μου, αυτών που έφυγαν νωρίς, αυτών που δεν ήθελα να φύγουν, αυτών που θα έρθουν όπως φαντάζομαι και αυτών που θα έρθουν όπως εύχομαι, αυτών που φοβάμαι κι αυτών που κρύβω, αυτών που ξεχνάω κι αυτών που ξαναχτίζω. Είναι καταφύγιο γιατί με βάζει σε μια διάσταση. Οτιδήποτε εμπεριέχει τέτοιου είδους μέθη με γοητεύει.
Κι αν ποτέ μαραθεί; Τι θα απαντούσατε;
Αν ποτέ μαραθεί θα βρίσκομαι εκεί, κάπου, κάπως, ένα κομμάτι μου θα βρίσκεται εκεί, θα θυμάται και θα ζωντανεύει μέσα από τη θύμηση αυτή. Αν ποτέ μαραθεί θα ανθίσουμε κάπου αλλού, κάπως, κάποια στιγμή, θα ανθίζουμε αλλού, όπου βρούμε γόνιμα μέρη.
Δεν τελείωσαν ούτε αυτά ούτε οι καρποί τους. Ούτε οι δικοί μας, σίγουρα. Είμαστε μια αστείρευτη πηγή καρπών που περιμένουν στωικά να έρθει η ώρα τους. Μαραίνεται το σώμα, το κοινό σώμα που έχουμε χτίσει με έναν άνθρωπο, μαραίνεται η ιστορία. Ή μάλλον δε μαραίνεται ακριβώς, τη συλλέγουμε, την κρατάμε σε δεύτερα συρτάρια και σε τοίχους. Σε φωτογραφίες και κρυφές σημειώσεις. Στα σκοτάδια μας και στις θάλασσες που φτιάχνουμε. Και εμείς επαναλαμβανόμαστε κάπου, κάπως. Οι συλλογές μας φροντίζουν να μας βρίσκουν συχνά. Και δε θα μαραθεί.
Η Μαρίνα Σπανού θα εμφανιστεί στις 26 Σεπτεμβρίου στο Lunar Space Yard σε ένα live session με τίτλο «Σαν κάτι ρετρό»
Μετά την κυκλοφορία του πρώτου της δίσκου «Κι Αν Ποτέ Μαραθεί» παίρνει την κιθάρα της και αγκαζέ με το φεγγάρι τραγουδά με προσφωνήσεις ή χωρίς για όλες τις αναμονές, για τους Αυγούστους και τα ξενύχτια της πόλης, για τα τελευταία βαγόνια και τα πρώτα παγκάκια, για τα ρομάντζα τα χατζιδακικά και τις κρύες μπύρες
Καλλιτεχνική επιμέλεια: Χρήστος Σπανός
χ
