Στη Μαρία Παπαϊωάννου και το περιοδικό ΟΚ! μίλησε ο Σπύρος Νικολαΐδης, ο «Δημήτρης» από τη «Γη της ελιάς» και εξομολογήθηκε τις δύσκολες περιόδους της ζωής του μέχρι να γίνει γνωστός.
Μάλιστα έδωσε και ένα μικρό spoiler για τη σειρά και τον ρόλο του, αυτόν του κακού παιδιού.
«Έρχονται συνταρακτικές εξελίξεις που ο κόσμος δεν τις περιμένει σε καμία περίπτωση. Έχουμε να δούμε πολλές και σοβαρές εγκληματικές ενέργειες από τον Δημήτρη».
Το μόντελινγκ, οι δυσκολίες και ο Αντρέας Γεωργίου
Ο ηθοποιός ξεκίνησε την καριέρα του ως μοντέλο και μάλιστα στην Αμερική όπου και γνώρισε τον Αντρέα Γεωργίου.
«Όσο ήμουν στην Αμερική έτυχε ένας κοινός γνωστός μας να μας φέρει σε επαφή γιατί ο Αντρέας συζητούσε τότε να κάνει μια δουλειά στο Χόλιγουντ. Εγώ επειδή έμενα εκεί μπορούσα να τον βοηθήσω. Μιλήσαμε λοιπόν και κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας του είπα ότι είμαι ηθοποιός. Εκείνη την περίοδο έκανε ένα κάστινγκ μέσω Ζoom. Του έστειλα το βιογραφικό μου, του άρεσα, αλλά τότε δεν υπήρχε κάτι να μου δώσει. Ούτως ή αλλιώς δεν είχα σκοπό να γυρίσω άμεσα. Έγιναν απλά κάποια πράγματα που με ανάγκασαν να γυρίσω στην Ελλάδα».
Τι ήταν αυτό που σε ανάγκασε να έρθεις πίσω;
Πριν φύγω για Αμερική βίωνα μια πολύ δύσκολη περίοδο. Περνούσα χρόνια κατάθλιψη. Είχα μια σχέση πολύ δύσκολη και τοξική. Επίσης, είχαμε ένα σοβαρό οικογενειακό θέμα. Η μητέρα μου παλεύει με τον καρκίνο. Θυμάμαι εκείνη την περίοδο είχα παρατήσει τον εαυτό μου. Είχα βάλει κιλά και δεν έκανα πράγματα για εμένα και την αυτοεξέλιξή μου. Αποφάσισα λοιπόν ότι πρέπει να κυνηγήσω το όνειρό μου προκειμένου να γίνω ευτυχισμένος. Τότε ήταν που είπα στον εαυτό μου «τα παρατάω όλα και φεύγω να κάνω μια νέα αρχή». Όσο ήμουν στην Αμερική χειροτέρεψαν τα πράγματα με τη μητέρα μου, ήρθε ο κορονοϊός, σταμάτησε η παραγωγή στην οποία δούλευα και έτσι αποφάσισα να γυρίσω. Τελικά επιστρέφοντας στην Ελλάδα ήρθε η πρόταση του Αντρέα για τις 8 λέξεις και μετά για τη Γη της ελιάς.
Στη ζωή σου έχεις υπάρξει το «κακό παιδί»;
Η αλήθεια είναι ότι δεν ήμουν πάντα το καλό παιδί. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που δεν ήταν οικονομικά καλά και σε μια φτωχή γειτονιά της Θεσσαλονίκης, που ήταν σαν να λέμε γκέτο. Καταλαβαίνεις λοιπόν… Σκέψου ότι ξεκίνησα το μποξ γιατί με έδερναν κάθε μέρα στο σχολείο. Θυμάμαι ότι υπήρχαν παιδιά που είχαν μείνει τρεις και τέσσερις φορές στην ίδια τάξη, αλλά και εξωσχολικοί που έρχονταν και μας εκβίαζαν για να μας πάρουν τα λεφτά και έτσι να μη φάμε ξύλο. Αφού έγινα λοιπόν καλός στο μποξ, πήγα μια μέρα στο σχολείο και πλάκωσα στο ξύλο όλους αυτούς που μου έκαναν bullying.
Έπρεπε να το αποβάλω αυτό από μέσα μου και να σταματήσει με κάποιον τρόπο να συμβαίνει. Για να καταλάβεις, πηγαίναμε στην αστυνομία και οι αστυνομικοί μάς έλεγαν «δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι. Και να κάνουμε καταγγελία, θα έρθουν την επόμενη μέρα κάτω από το σπίτι σου και θα σε περιμένουν να σε σκοτώσουν στο ξύλο». Έχω ζήσει πολύ άσχημα πράγματα. Είναι ένας λόγος παραπάνω που χαίρομαι για τον εαυτό μου γιατί ενώ μεγάλωσα σε τέτοιο περιβάλλον, τελικά τα κατάφερα.
