Στη σκηνή του J2US για φιλανθρωπικό σκοπό, αλλά και για να διασκεδάσουν και να απολαύσουν την κάθε στιγμή, εμφανίζονται τα βράδια του Σαββάτου η Θέλξη και ο Σπύρος Νικολαΐδης.
Το λαμπερό ζευγάρι μίλησε στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με «ΤΑ ΝΕΑ Σαββατοκύριακο» και τη Μαρία Παπαϊωάννου για την πορεία τους, τα επιτεύγματά τους και τα όνειρά τους για το μέλλον.
Η Θέλξη ήταν το κλασικό κοριτσάκι που τραγουδούσε μπροστά από τον καθρέφτη. «Ήμουν αυτό ακριβώς. Πιστεύω σε αυτό που λένε, ότι το συμπάν συνωμοτεί για να αποκτήσεις αυτά που ονειρεύεσαι. Δεν φαντάστηκα ποτέ τον εαυτό μου να κάνει τίποτα άλλο εκτός από αυτό που τελικά έκανα. Από μικρή ζητούσα να πάω σε ωδείο. Τελειώνοντας λοιπόν το σχολείο ξεκίνησα κατευθείαν το τραγούδι και κατέβηκα στην Αθήνα. Δεν ήθελα να το κάνω ερασιτεχνικά στη Θεσσαλονίκη. Ήρθα λοιπόν εδώ και δούλεψα με την Έλλη Κοκκίνου, τον Γιώργο Μαζωνάκη, την Πέγκυ Ζήνα και άλλους. Όλες μου οι συνεργασίες τη χρονιά που πήγαινα ήταν το peak του κάθε τραγουδιστή», δήλωσε η τραγουδίστρια.
Γνωρίζοντας τον σύζυγό της, τον επιχειρηματία Παύλο Γιαβή, και δημιουργώντας ακολούθως τη δική της οικογένεια, πήρε απόφαση να απέχει ένα διάστημα από το τραγούδι.
«Ήταν μια απόλυτα συνειδητή επιλογή. Όπως από μικρό παιδί ονειρεύτηκα το τραγούδι, έτσι ονειρεύτηκα και τον εαυτό μου μαμά. Ήταν κάτι που το ήθελα πάρα πολύ. Με ευλόγησε ο Θεός να έχω δύο υπέροχα πλάσματα. Τη Νεφέλη που είναι 8 χρόνων και την Ίριδα που είναι 7. Παράλληλα είχα την τύχη και τη δυνατότητα να μεγαλώσω εγώ η ίδια τα παιδιά μου. Αυτό δεν το έχουν όλες οι μανούλες. Είχα αν θέλεις –σε εισαγωγικά– αυτή την πολυτέλεια και έτσι έδωσα το 100% του εαυτού μου για 8 χρόνια. Κλεισμένη με τις κόρες μου στο σπίτι!
(Γελάει.) Το χάρηκα πάρα πολύ».
Πότε όμως χτύπησε το καμπανάκι της καλλιτεχνικής της επιστροφής; «Αυτό συνέβη την περίοδο της πανδημίας. Σκέψου ότι εγώ που δεν πίνω αλκοόλ έλεγα “θέλω να ανοίξουν τα μαγαζιά και να πάω να πιω ένα ποτό”. Εκείνη την περίοδο ήταν ακόμα μεγαλύτερη η θέλησή μου να ασχοληθώ ξανά με αυτό που αγαπάω. Στο μεταξύ, τα κορίτσια έχουν πάρει τον δρόμο τους, πηγαίνουν στο σχολείο, λείπουν πολλές ώρες από το σπίτι και ένιωσα κι εγώ την ανάγκη να κάνω κάτι για τον εαυτό μου».
«Αυτό που μου έλειψε είναι η επικοινωνία με τον κόσμο. Θέλω να σου πω ότι είμαι από τις γυναίκες που βαριέται να βάφεται και να χτενίζεται, παρ’ όλα αυτά μέχρι κι αυτά μου έλειψαν. Όταν για 8 χρόνια ήμουν στο σπίτι, συνήθως με μια φόρμα και ένα κλάμερ στο κεφάλι, το ότι μπήκα στη διαδικασία να το αλλάξω αυτό ήταν σημαντικό για εμένα».
Το J2US το παρακολουθούσε η ίδια και επιθυμούσε να είναι μέλος της φετινής ομάδας. «Το ήθελα πολύ και έγινε. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που σε καιρό καραντίνας δεν έβλεπε J2US. Ο Νίκος Κοκλώνης έχει καταφέρει να κάνει ένα πάρτι το οποίο το ζει πρώτα ο ίδιος, με αποτέλεσμα να το εκπέμπει και να το ζουν και όσοι δουλεύουν σε αυτό, αλλά και όσοι το παρακολουθούν από το σπίτι. Τον Σπύρο δεν τον ήξερα γιατί δεν παρακολουθούσα τη Γη της Ελιάς. Τον είδα όταν έγινε η πρόταση. Ούτε τον άκουσα πώς τραγουδάει πριν πω το “ναι”. Σκέφτηκα ότι για να τον επέλεξαν για εμένα, ξέρουν. Εγώ του δίνω την ενέργειά μου κι εκείνος τη δική του. Πιστεύω γενικά στην αγάπη για αυτό που κάνεις. Πολλές φορές του έχω πει ότι δεν με νοιάζει αν είναι παράφωνος. Με νοιάζει όμως αυτό που θα πει να το ζήσει και να βγάλει τον καλύτερό του εαυτό. Δεν είναι τραγουδιστής. Πιστεύω, ελπίζω και στοχεύω στο καλύτερο. Εύχομαι να πάμε στον τελικό, αν και το πιο σημαντικό για εμένα είναι το ταξίδι μας να είναι μακρύ και όμορφο».
Η Νεφέλη και η Ίριδα είναι οι μεγαλύτερές της θαυμάστριες. «Η μικρή δεν κοιμήθηκε και δεν έφαγε όλη μέρα από την αγωνία της να με δει στο J2US. (Γελάει.) Έχω αποκτήσει φαν κλαμπ και στο σχολείο τους. Πηγαίνουν και λένε στις συμμαθήτριές τους “μπες στο ΥouTube να κάνεις like στο καινούριο τραγούδι της μαμάς μου”. Εντάξει, πλέον τα μικρά παιδιά με την τεχνολογία έχουν άλλη άνεση».
Σπύρος Νικολαΐδης: «Στην Αμερική έμεινα στο παγκάκι»
Ο Σπύρος Νικολαΐδης δεν το βάζει ποτέ κάτω. Αυτό αποδεικνύεται και από τη μέχρι τώρα πορεία του. Η απόφαση να εγκαταλείψει την Ελλάδα και να κυνηγήσει το όνειρο της υποκριτικής στην Αμερική δεν ήταν εύκολη και ο δρόμος δεν ήταν σίγουρα στρωμένος με ροδοπέταλα όπως περιγράφει στο περιοδικό ΟΚ!
«Στην Αμερική έμενα στο Δυτικό Χόλιγουντ. Είναι μια πολύ ωραία περιοχή αλλά και πολύ ακριβή. Πέρασα δύσκολα μέχρι να καταφέρω να αντεπεξέλθω οικονομικά. Εγώ είμαι από μια οικογένεια που δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να με στηρίξει σε αυτό το κομμάτι. Δεν το ζήτησα κιόλας. Είχαμε και τις δυσκολίες με την ασθένεια της μητέρας μου, οπότε έπρεπε να το πάρω πάνω μου και να κυνηγήσω το όνειρό μου. Θυμάμαι ότι πριν φύγω πούλησα το αυτοκίνητό μου για να έχω κάποια χρήματα.
Έφτασα στην Αμερική πραγματικά με μια βαλίτσα και ένα laptop. Έτυχε να μείνω και στο παγκάκι. Αυτό είναι κάτι που δεν έχω ξαναπεί. Τα ενοίκια εκεί είναι πανάκριβα, οπότε τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα μέχρι να καταφέρω να κλείσω μια δουλειά και να μου δώσουν σπίτι. Στην αρχή δεν είχα ούτε χαρτιά. Στην Αμερική βέβαια είναι πολύ συχνό φαινόμενο το να βλέπεις ανθρώπους να κοιμούνται στα παγκάκια. Έχει πάρα πολλούς αστέγους. Αποφάσισα λοιπόν να το δω λίγο αλλιώς. Σαν μια περιπέτεια. Μία ακόμα δυσκολία που μου έβαλε στον δρόμο ο Θεός για να κατακτήσω τα όνειρά μου».
Άραγε επιβραβεύει τον εαυτό του για όσα έχει καταφέρει; «Είμαι πολύ αυστηρός. Μου το λένε και οι κοντινοί μου άνθρωποι. Ίσως αυτό να είναι κακό, αλλά δεν μου λέω “μπράβο”. Δεν βλέπω ότι έχω καταφέρει κάτι. Κάποιους στόχους μπορεί να τους έχω κατακτήσει αλλά πάντα συγκρίνω τον εαυτό μου με το καλύτερο. Βλέπω, για παράδειγμα, ηθοποιούς που πήγαν στην ίδια σχολή που πήγα κι εγώ στην Αμερική και σήμερα είναι στο Netflix και βγάζουν εκατομμύρια. Ίσως αυτό που κάνω είναι άδικο γιατί δεν γίνεται να έχουμε όλοι τις ίδιες ευκαιρίες στη ζωή. Είμαι ένα παιδί που μεγάλωσα σε μια πολύ δύσκολη γειτονιά της Θεσσαλονίκης, στον Εύοσμο. Δεν πίστευα ποτέ ότι η ζωή μου θα εξελιχθεί έτσι. Να είμαι δηλαδή ανεξάρτητος, να έχω τις επιχειρήσεις μου και όλα αυτά πριν κλείσω τα 30. Ίσως αυτό που φανταζόμουν είναι να κυνηγάω ακόμη το όνειρό μου στην υποκριτική και να είμαι άφραγκος».
