Στα… λιμέρα της τραπ θέλησε να μπει ο Σταύρος Θεοδωράκης με τους «Πρωταγωνιστές» και ένας από τους τράπερ που του άνοιξε την καρδιά του ήταν ο Toquel.
Ήρθε στην Ελλάδα από το Τεπελένι Αλβανίας όταν ήταν 9 μηνές, με τον πατέρα του να κάνει τα πάντα από δουλειές και τη μητέρα του να καθαρίζει και να φυλάει υπερήλικες.
«Τα δύσκολα ξεκίνησαν όταν πήγα στο δημοτικό. Ξεκίνησαν φασαρίες μέσα στο σπίτι, ο πατέρας μου αγρίκος, η μάνα μου αρρώστησε. Ο πατέρας μου έπαιζε τζόγο και χτυπούσε τη μητέρα μου. Έχει φάει ξύλο πολύ η μάνα μου. Κλασσικό φαινόμενο στις μέρες μας. Ξέρω κι άλλους με τέτοια περιστατικά.
Είχα μπει ανάμεσα όταν ημουν 6-7 χρονών. Τπν τράβηξαν, τον έσυρα κάτω, είχαμε πρόβλημα. Ήταν συχνό φαινόμενο, δεν συνέβαινε σπάνια. Κάποια στιγμή έφυγε, νοίκιασε δικό του σπίτι και είδα μια γυναίκα μέσα. Μου λέει είναι η καθαρίστρια. Το επόμενο καλοκαίρι είδα ένα παιδάκι. Εκεί κατάλαβα ότι είχε κάνει άλλη οικογένεια και δεν το είχε καταλάβει κανείς.
Μετά ήταν προστάτης ο μεγάλος αδερφός και η μητέρα μου που δούλευε όσο μπορούσε. Πήγαινα κι εγώ και τη βοήθαγα στις σκάλες που καθάριζε. Μετά μοίραζα φυλλάδια, δούλευα στη λαϊκή πουλώντας πορτοκάλια και έμπλεξα με την παρανομία. Εμένα ένα πράγμα που με έσωσε ήταν η μουσική. Είχα πάντα ότι θα πρέπει να πάω στο στούντιο. Φυλακή δεν έχω κάνει»
«Στη μάνα μου παίρνω συνέχεια λουλούδια. Μπορεί να την πάρω να πάμε για ψώνια. Δεν ζούμε μαζί πια, αλλά τη βλέπω κάθε μέρα. Θα μπορούσες να με πεις και μαμάκια, της έχω μεγάλη αδυναμία, γιατί τα δύσκολα τα περάσαμε μαζί. Έχει πάρκινσον από μικρή ηλικία».
Όσον αφορά στον θάνατο του αδερφού του: «Από το δυστύχημά του και μετά δεν τα συμπαθιώ καθόλου τα μηχανάκια. Είχε στο χέρι το κράνος και στούκαρε σε ένα συντριβάνι. Είχε πιει αρκετά».
