Ο Ανδρέας Αλικανιώτης είναι ένας από τους επιζώντες του τραγικού δυστυχήματος στα Τέμπη και ένας από τους ήρωες που έθεσες σε κίνδυνο τη ζωή τους και κατάφερε να βοηθήσει και άλλους συνεπιβάτες του.
Σε συνέντευξή του στο περιοδικό Hello και τη Μαρία Κολλιάτσα περιέγραψε όλα όσα βίωσε εκείνο το μοιραίο βράδυ.
Πώς αντέδρασες εκείνη την ώρα;
Από την καμπίνα ήταν αδύνατον να βγούμε αλλιώς, ο διάδρομος είχε γίνει χαλκομανία, είχε εξαφανιστεί. Η μόνη διέξοδος ήταν από το παράθυρο. Βγάλαμε μάλιστα κάποια άτομα από τις διπλανές καμπίνες από το ρήγμα που είχε ανοίξει στα διαχωριστικά. Επικρατούσε πανικός, ήμασταν όλοι σοκαρισμένοι, αλλά έπρεπε να κάνουμε κάτι άμεσα γιατί η ατμόσφαιρα είχε αρχίσει να γίνεται αποπνικτική. Η φωτιά ερχόταν προς το μέρος μας. Μύριζε κάτι πολύ άσχημο, δεν ήταν απλά καμένο. Δεν μπορώ να περιγράψω την μυρωδιά. Ήταν κάτι απαίσιο…
Όταν πια βγήκες, τι έκανες;
Το πρώτο που έκανα ήταν να πάω δίπλα σε κάποιους ανθρώπους που κείτονταν δέκα μέτρα από το βαγόνι κι ήταν βαριά τραυματισμένοι. Κάθισα δίπλα τους για να τους κρατήσω ξύπνιους μέχρι να έρθει βοήθεια και να βεβαιωθώ ότι δεν θα τους έφταναν οι φλόγες γιατί τα χόρτα στο χωράφι ήταν ξερά. Έτσι κι έπιανε φωτιά, θα ήταν ανήμποροι να φύγουν.
Φοβήθηκες;
Εκείνη την ώρα δεν ήταν τόσο ο φόβος όσο το σοκ που κυριαρχούσε. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι είχε γίνει, το μέγεθος της καταστροφής.
