Με τα πιο μελανά χρώματα σκιαγράφησε στον Βασίλη Λαμπρόπουλο τη μητέρα των τριών παιδιών από την Πάτρα νοσηλεύτρια που έπαιξε ρόλο «κλειδί» στην υπόθεση.
«Τυπική, τυπική. Διεκπεραιωτική για 20 λεπτά με μισή ωρίτσα, Δεν άλλαξε ποτέ ένα πάνα στο παιδί της, δεν έκανε τίποτα, τίποτα. Όπως σας το λέω. Μία αναρρόφηση, να της δείξουμε πώς θα το ταΐζει, τίποτα! Δεν προσπαθούσε πολύ να μας πιάσει την κουβέντα, ούτε και εμείς με αυτήν για να πω την αλήθεια. Δεν μας άρεσε η συμπεριφορά της, η αύρα της, δεν ξέρω πώς να σας το πω. Είχαμε τυπικές σχέσεις το προσωπικό μαζί της.
Εννοώ ότι καθότανε μεν στο παιδί της δίπλα, αλλά το μυαλό της το είχε σε εμάς. Δηλαδή, όταν δεν την κοιτάγαμε, την πιάναμε με την άκρη του ματιού μας να μας κοιτάει, να μας παρατηρεί αν την κοιτάμε, έκοβε κίνηση, πώς να το πω. Είχε τον νου της σε εμάς. Τι θα κάνουμε, αν την κοιτάμε, αν την παρακολουθούμε. Σίγουρα δεν μπορούσε να κάνει πράγματα στο παιδί εκεί στον χώρο τον δικό μας».
«Είμαστε άρρωστοι από πέρσι τον Απρίλιο και φοβόμασταν ότι δεν θα έβγαινε και ποτέ αυτή η ιστορία στο φως, δεν θα μάθαινε ποτέ κανείς τίποτα και θα κυκλοφορούσε ακόμα ανενόχλητη αυτή η γυναίκα. Δεν μπορούμε να συνέλθουμε.
Αυτό το παιδί το είχαμε αγαπήσει τόσο πολύ, το είχαμε σαν παιδί μας τρεις μήνες. Τρεις μήνες εκεί, κάθε μέρα, να το βλέπουμε, να του μιλάμε. Δηλαδή, νομίζω ότι αυτό το παιδί αυτούς τους τρεις μήνες πήρε πολλή αγάπη και φροντίδα από το τμήμα όλο εκεί, από όλους εμάς όσο δεν πήρε δηλαδή από αυτήν τη γυναίκα, από αυτήν την αγκαλιά της μάνας. Είναι τραγικό αυτό που πέρασε αυτό το παιδί, το βασάνισε πάρα πολύ αυτή η γυναίκα. Δεν υπάρχει χειρότερος πόνος από το να μην μπορείς να κάνεις τίποτα να σώσεις ένα παιδί όταν και ο ίδιος είσαι γονιός και φέρνεις τον εαυτό σου σε αυτή τη θέση, δεν γίνεται. Είναι αβάσταχτος ο πόνος, είναι πολύ δύσκολη δουλειά».
Συνεχίζοντας η νοσηλεύτρια διηγήθηκε πώς οδηγήθηκε η 9χρονη μπήκε στη ΜΕΘ.
«Η Τζωρτζίνα χρειαζόταν άνθρωπο 24 ώρες το 24ωρο. Καταλαβαίνετε πια ότι αφού είχε φύγει και ο Μάνος από το σπίτι ότι όλη η ευθύνη έπεφτε αποκλειστικά σε αυτήν. Θα έπρεπε να σηκώνει το παιδί, 20-22 κιλά, να το κάνει μπάνιο, είχε μεγάλη φροντίδα το παιδί, είχε μεγάλη ανάγκη. Εξαρτημένο πλήρως από τη μητέρα του πια, από όποιον το φρόντιζε».
«Η παιδιατρική κλινική την βόλευε για να κάνει τα προπαρασκευαστικά επεισόδια και να πείσει και η ΜΕΘ τη βόλευε για να πείσει τον Μάνο για τη σοβαρότητα της κατάστασης, ότι το παιδί είναι σοβαρά και μπήκε στη ΜΕΘ. Καταλαβαίνετε ότι για να μπει στη ΜΕΘ πρέπει να είναι ένα σοβαρό επεισόδιο, δεν μπαίνει κάτι που μπορεί να αντιμετωπιστεί στην κλινική κάτω, την παιδιατρική».
«Το παιδί δεν χρειαζόταν σύμφωνα με αυτό που βλέπαμε και με αυτό που ενημέρωναν οι γιατροί της παιδιατρικής τους γιατρούς της ΜΕΘ να μπει στην ΜΕΘ, δεν ήταν για ΜΕΘ. Όμως, δεδομένου ότι καταλαβαίναμε κάπως τι συνέβαινε το παίρναμε το παιδί για να το προφυλάξουμε, πείτε το όπως θέλετε τώρα, δεν ξέρω. Εκεί την πάτησε η κυρία Πισπιρίγκου, δεν φτάνανε οι γνώσεις της μέχρι εκείνο το σημείο».
Ποια η σχέση Ρούλας Πισπιρίγκου – Μάνου Δασκαλάκη την εποχή της νοσηλείας;
«Τα τελευταία γεγονότα του Ιανουαρίου, το παιδί μπήκε 17 Γενάρη σε εμάς και 26 έφυγε από εμάς για να πάει στην Αθήνα. Αρχικά στα πρώτα επεισόδια, δηλαδή γύρω στις 17 που ήρθε, ήθελε να έρθει σε εμάς απ’ ό,τι είπε για να έρθει ο Μάνος από την Αθήνα, το είπε αυτό το πράγμα, ήταν στην Αθήνα ο Μάνος. “Είμαι μόνη μου’, “Δεν μπορώ”, “Πρέπει να ‘ρθει και ο Μάνος από την Αθήνα”, δεν μας έλεγε “Πρέπει να ΄ρθει γιατί τον θέλω εγώ”, έβρισκε δικαιολογίας, προφάσεις…
Ακόμη, αποκάλυψε ότι μετά τον θάνατο και του δεύτερου παιδιού είχαν υπάρξει δεύτερες σκέψεις για τον ρόλο της μάνας.
«Υπήρχε μία ένταση στο ζευγάρι, αυτό βλέπαμε και έξω που ήταν στον διάδρομο ας πούμε του νοσοκομείου, υπήρχε μία τεταμένη ατμόσφαιρα μεταξύ τους, δεν ήταν δηλαδή όπως ήταν το καλοκαίρι, όπου το καλοκαίρι είχε ενωθεί πάλι η οικογένεια, αυτό είναι σίγουρο ότι υπήρξαν σαν οικογένεια μαζί. Δεν ήταν σε αυτήν την φάση αυτή τη στιγμή, τον Ιανουάριο, όχι. Φεύγει ο Μάνος από το σπίτι και μην ξεχνάτε, είχαν πέσει αρκετές υποψίες τώρα επάνω της μετά τον δεύτερο θάνατο, υπήρχαν κάποιες υποψίες, άλλο που κάποιοι δεν τολμούσαν να τις ξεστομίσουν γιατί λέγανε “Πώς να τα πεις αυτά για μία μάνα;”.
«Πολλοί άνθρωποι χειρίστηκαν από τη συγκεκριμένη, είναι ένα πάρα πολύ ικανό άτομο. Πολύ ικανή για να σε ξεγελάσει και να καταφέρει… Δεν έχω γνωρίσει τέτοιον άνθρωπο που δεν είχε την απαραίτητη μόρφωση, συγγνώμη που το λέω αυτό, αλλά δεν το λέω υποτιμητικά, όμως ήταν πανέξυπνη. Τα είχε όλα σχεδιασμένα. Χειρίστηκε τόσο πολύ κόσμο, όλη την ιατρική κοινότητα, αστυνομία, όλη την κοινωνία της Πάτρας που την έβλεπε σαν μία χαροκαμένη μάνα και της συμπαραστάθηκαν και μετά τον δεύτερο θάνατο, της Ίριδας, του μωρού και τελικά κορόιδεψε και όλη την κοινωνία της Ελλάδας».
Για τον Μάνο η μάρτυρας περιέγραψε μία εντελώς διαφορετική εικόνα.
«Ήταν ένας πατέρας ο οποίος ήταν βαθιά πληγωμένος από τον θάνατο των παιδιών του, έκλαιγε ο άνθρωπος. Τον έχω δει να κλαίει, καταρρέει, να ξημεροβραδιάζεται έξω στον διάδρομο αρκετό καιρό το πρώτο διάστημα της Τζωρτζίνας που ήρθε η Τζωρτζίνα εκεί, όμως ήταν ένας πατέρας μικρός 30 χρόνων, ο οποίος κάποια στιγμή ξύπνησε; Δεν ήθελε άλλο να ζήσει με αυτήν τη γυναίκα; Δεν ξέρω πώς να το πω. Ήθελε να κάνει τη ζωή του;
Ήταν εν μέρει απών από το σπίτι του και από τα παιδιά του, όχι πως δεν τα αγαπούσε, είδα λατρεία από τον Μάνο, είδα συναίσθημα, είδα να κλαίει για το παιδί του, να τον αγκαλιάζει, να τον φιλάει, να του τραγουδάει… Πράγματα που θα περίμενα να τα δω από τη μάνα, όχι από τον πατέρα. Όμως ήταν ένας πατέρας απών σαν ρόλος από το σπίτι».
